7202fi.jpg

Op consultatie bij de kinderarts

28/01/2021

Wanneer ik met Céleste naar de kinderarts ga, sleur ik naast mijn dochter, haar overvolle verzorgingstas en mijn eigen spullen ook nog een kritisch duiveltje mee. Dit gemene schepseltje kan het niet laten om voortdurend zijn gallige gedachten te spuwen. Zo lijkt het alsof niet alleen Céleste onderzocht wordt, maar ook mijn capaciteiten als mama onder de loep genomen worden.

En begrijp me niet verkeerd, onze kinderarts is enorm vriendelijk en super professioneel. Ik ben haar heel dankbaar voor de tijd die ze neemt om te luisteren en voor alle zinvolle tips die ik al meekreeg. Mijn duiveltje legt gewoon graag woorden in haar (of andermans) mond.

Een consultatie verloopt gewoonlijk als volgt:

Eerst bespreken we de afgelopen periode aan het bureau. Terwijl ik vragen over haar eet- en slaappatroon beantwoord, wriemelt en wrikkelt Céleste op mijn schoot (ah ja, ze gaat liever rondkruipen natuurlijk).

Mijn duiveltje zegt: ‘Kijk eens naar die mama, ze heeft haar eigen kind niet onder controle!

Daarna wordt Céleste onderzocht op de tafel. Ik doe voorzichtig haar kleertjes uit en merk een fruitpapvlekje op haar kleedje op.

Mijn duiveltje vermeldt terloops: ‘Amai, zo onbeholpen dat die mama haar kleertjes uitdoet. En ze mag die kleren gerust eens wat vaker wassen!’

Céleste zit op de verzorgingstafel met enkel nog haar pamper aan. Het valt me op hoe droog haar velletje aanvoelt.

Mijn duiveltje deelt op zijn afkeurend toontje mee: ‘Ocharme dat kind, ze moet dringend ingewreven worden met huidolie!’

Vervolgens wordt Céleste lichamelijk onderzocht, gemeten en gewogen.

Het duiveltje houdt even zijn mond en kijkt samen met mij hoe Céleste de kinderarts rustig doch vastberaden van zich afslaat. We bijten met z'n allen op onze tanden op het moment dat Céleste in elke arm een prik krijgt. Gelukkig kan een dikke knuffel van mama haar krokodillentranen snel drogen.

Ter afsluiting bekijken we de groeicurve op de computer van de kinderarts. Goede punten voor Céleste, ze haalt haar lengte en gewicht op een rustig tempo in.

Slechte punten voor mama, want ze zet Céleste op de grond en laat haar rechtopstaand spelen met het speelgoedkeukentje in de praktijk. Céleste vindt de buggy ook heel interessant en draait zich vliegensvlug om zodat ze tegen de buggy aan kan staan. De rem van de buggy stond echter niet op... Céleste verliest haar evenwicht en valt pardoes omver. Mama is één seconde te laat om haar op te vangen en plukt met schaamrood op de wangen een hysterisch huilende baby vanop de grond.

Mijn duiveltje brult: ‘Dat had je nu toch wel kunnen weten! Wat voor een moeder ben jij? Wat moet de kinderarts nu wel niet van je denken!

De kinderarts zegt al lachend dat Céleste de volgende keer niet meer boos zal zijn op haar omwille van de prik, maar zich in de plaats haar val zal herinneren. Op dat moment voelde het even alsof mijn duiveltje een bondgenoot vond. Achteraf bedenk ik mij dat de kinderarts eerder een poging deed om de situatie met humor te ontkrachten.

Mijn duiveltje is uitgeraasd en ik kikker op van de frisse wandeling terug naar huis. Thuis aangekomen wijk ik geen seconde van Céleste haar zijde en bekomen we samen van de prikkels, prikjes en duivelse praat.

Bedankt voor je feedback, duiveltje. Ik neem het zeker mee, maar de volgende keer laat ik je toch liever buiten staan!

 

Deze blog verscheen eerder op BabystepsbyCeleste.