Op reis gaan met de kindjes: ik ben nog vermoeider dan daarvoor

De reis verliep vlot, de oudste had wat last van z'n oren toen het vliegtuig de daling inzette, maar dat was zo verholpen met z'n tutje. Vol verwondering genoot hij van de vliegreis, het indrukwekkende vliegtuig, de busreis naar het hotel en het andere landschap met -waawww- bergen!

Ik genoot van z'n verwondering om alles. De jongste was even goedlachs en rustig als altijd.

En toen...

De eerste nacht verliep vlot en toen gingen we ontbijten.

De oudste wilde van alles proeven! Een groot buffet om uit te kiezen, geweldig. En toen zaten we aan tafel. Elke hap werd uitgespuwd. "Ik denk niet lekkem zijn".

En dit is nu al heel.de.reis.zo. Ontbijt, middagmaal, avondmaal, het lijkt of onze kerel niets lust!

Alles, alles, echt alles geprobeerd

We probeerden het allergievrij eten (zonder kruiden, puur), de dingen die hij gewoonlijk graag eet, nieuwe dingen, noem maar op! Zelfs frietjes wil hij niet. Hij haalt voor alles zijn neus op.

Het enige wat hem interesseert is het spel "hoe kan ik vandaag eens zo snel mogelijk van mijn stoel klauteren" en "hoe ver kan ik vandaag van tafel lopen".

Het mag niet, hij moet eerst flink eten en mag dan van tafel en rond onze tafel spelen, maar steeds opnieuw vormt dit een heuse battle. Alles probeerden we, met strenge hand, met uitleg, met consequent zijn, met dezelfde regels doorvoeren als thuis - helaas.

Elke grens moet afgetast worden

Die regels zijn trouwens nog zoiets. Het lijkt of élke grens die hij kent hier nog eens uitgebreid opnieuw afgetast moet worden. Voortdurend. En op alles, ja AL-LES, wat we vragen komt steevast een luide "nee!".

En erger: als wij aanhouden, begint hij hartverscheurend "omaaaaa" te roepen met grote krokodillentranen. Zucht.

Zonnecrème smeren is nog zoiets waarbij ik niet had stilgestaan. Wat een hel, elke keer opnieuw! Het lichaampje en de ledematen lukken telkens wel, mits twintig voorgaande pogingen en dan nog heel veel moeite, maar o wee eens we aan het gezichtje gekomen zijn. Anderen denken vast dat ik mijn kind mishandel als ze zijn gebrul en gehuil horen.
En dat moet enkele keren per dag gebeuren hé... zucht.

Het is zo vermoeiend!

Anders dan voorgesteld

Tijdens de eerste dagen hadden mijn man en ik bovendien dagelijks woorden over onze aanpak hiervan. We waren beiden radeloos. We hebben dit ook samen uit moeten werken hier op reis. Gelukkig is het tussen ons wel gekeerd daarna en werden we weer een team.

We hadden ons zo'n gezellige reis samen voorgesteld, maar nu - aan het eind van de reis gekomen - voel ik me vermoeider dan voorheen. Geen avondjes samen met m'n hub op ons terras met een lekkere cocktail terwijl de kindjes slapen. We liggen samen uitgeput mee met onze kids te ronken.