Maar vaak worden ouders van een zorgkind ook angstiger. Bang voor de toekomst, dichtbij en veraf. Allerlei doemscenario’s kun je bedenken:
- Wat als er iets gebeurt met mijn ander kind en hij of zij ook een zorgkind wordt?
- Wat als ik of mijn partner een ongeluk krijgt en niet meer kan zorgen voor de kinderen?
- Wat als de medicatie die mijn kind krijgt niet meer naar behoren werkt of niet meer terugbetaald wordt?
Je kunt rationeel genoeg zijn om te beseffen dat de kans erg klein is dat een van die scenario’s zich daadwerkelijk voordoet, maar ze hebben toch dat vaste plekje in je gedachten ingenomen.
Sommige zorgouders worden onzekerder, andere extraverter en veerkrachtiger. Sommige worden angstiger, andere creatiever en breeddenkender. Sommige blaken van doorzettingsvermogen, andere zien geen licht aan het einde van de tunnel. Er is geen stramien, geen vaste ontwikkeling waar elke zorgouder doorgaat en dan sterker uitkomt. Het is een tocht die voor iedereen verschillend is en bovendien op elk moment of in elke situatie kan wijzigen. Dat je heel zelfverzekerd over kunt komen, wil nog niet zeggen dat je nergens je twijfels over hebt – integendeel. Het hebben van een zorgkind kan je leven verrijken op heel veel vlakken, maar dat hoeft niet te betekenen dat je niet mag treuren om alles wat je hebt verloren of nooit zult hebben.
Het krijgen van een zorgkind verandert je dus als persoon. Je wordt er opnieuw door gevormd, geboetseerd. Maar je ‘klei’ kan niet uitharden. Je moet je immers steeds kunnen aanpassen aan nieuwe situaties en obstakels. Het is een continue, nooit voorbijgaande staat. Aanvaarden dat je veranderd bent en dat je voortdurend zult moeten blijven transformeren omdat het niet anders kan, is broodnodig. Als je blijft verlangen naar je oude zelf, zul je daar niet gelukkiger van worden. Om het met de leuze van de Anonieme Alcoholisten te zeggen:
Grant me the serenty to accept the things I cannot change, courage to change the things I can and wisdom to know the difference.
"Vrienden en boeken geven met het goedbedoelde advies dat ik moet leren loslaten, zowel in het voordeel van mijn kind als in mijn eigen voordeel. Mezelf kennende zal loslaten een levenslang werkpunt zijn. Ik ben er nu pas mee in het reine dat we niet alles met ons vieren kunnen doen. Met" z’n allen kunnen we geen onbezorgde en avontuurlijke wandelingen maken. Dit kunnen we beter met drieën doen. Nu pas kan ik ook genieten van zo’n wandeling in het groen, zonder Marte. Nu pas ben ik ervan overtuigd dat ik haar geen plezier doe met een avontuurlijke, doelloze wandeling. Zij is beter af in haar doorgedreven, veilige structuur. Dit soort loslaten begint me langzaamaan te lukken."
Lieve, mama van Marte
Meer lezen
Ellen De Meyer schrijft Zorgen voor jou vanuit haar eigen ervaring als zorgouder van (baby) Pia.
Ze deelt haar verhaal, maar ook een hele hoop praktische info en advies. Ook getuigenissen van andere Vlaamse en Nederlandse zorgouders komen aan bod, om herkenbaarheid te bieden aan iedere ouder met een kindje dat extra zorg vraagt.
Of het nu misgaat tijdens de zwangerschap, bij de geboorte of in de eerste jaren: ieder zorgkindje krijgt een plaats. Zorgen voor jou is niet alleen voor de zorgouders zelf, maar ook voor hun vrienden en familie. Het biedt antwoord op vragen als 'Welke administratieve zaken moet ik regelen?', 'Hoe ga ik om met alle "goede raad" en foute opmerkingen?' of 'Wat kan ik als familielid/vriend doen?'
Meer info vind je hier.
