Open brief: hou je aan de maatregelen voor kinderen zoals mijn zoontje
Ik wil het verhaal vertellen van ons zoontje, Vic. Ondertussen bijna 5 maanden oud.
Nog voor zijn geboorte werd vastgesteld dat hij een chronische nierafwijking zou hebben. Een zware dobber voor ons als ouder waar we toch een hele tijd van ondersteboven zijn geweest.
Vic kwam ter wereld via een keizersnede nadat de bevalling werd ingeleid. Met een bang hart gingen we de avond voor zijn geboorte naar het ziekenhuis. We wisten dat we onze zoon vanaf zijn geboorte uit handen zouden moeten geven. De beloofde roze wolk was niet voor ons weggelegd. Vijf uur na zijn geboorte mochten we onze kleine prins aanschouwen, op de dienst neonatale intensieve zorgen. Het begin van een vier weken durend verblijf. Vier eeuwig durende weken. Later verbleven we samen nog een aantal dagen op pediatrie om de overgang naar huis te vergemakkelijken.
Na vijf dagen thuis gingen we terug richting ziekenhuis, onze zoon moest een operatie ondergaan. Naderhand kregen wij opnieuw onze vrolijke baby mee naar huis. Opnieuw zoekend naar een evenwicht om zijn nierproblemen onder controle te krijgen.
De alom beloofde roze wolk was een feit. De balans was gevonden.
Tot enkele weken geleden.
Vic had aanhoudende koorts en mijn moederhart vreesde het ergste. Mijn vrees werd werkelijkheid. Ons zoontje werd getroffen door COVID-19. Zijn buik zwol op, werd twee keer zijn grootte. Omdat Vic ook geboren werd met kleinere longen kreeg hij alsmaar meer last met ademhalen. Door zijn onderliggende gezondheidsproblemen, zijn kleine thorax en zijn nierafwijking, was het snel vijf voor twaalf. De dokters probeerden op verschillende manieren het vocht te laten afvloeien, zonder succes. Onze laatste hoop was het plaatsen van een drain in zijn buik. Door zijn vergrote nieren en lever, als gevolg van zijn nierafwijking, was het risico groot om één van zijn organen te doorprikken.
Onze hoop was gevestigd op een ingreep die meer risico inhield dan we wilden onder ogen zien. Maar een keuze hadden we niet. In het uur voor de ingreep maakte ik zoveel foto’s en filmpjes van mijn zoon als ik kon. Ik probeerde te genieten van wat mogelijks ons laatste moment samen zou kunnen zijn. Wanneer ik de kamer terug zou binnenkomen dan kon Vic aan de beter hand zijn, of aan de beademing liggen omdat de ingreep niet was gelukt en zijn lichaam de druk niet meer aankon.
Ik kon enkel aan de slechte afloop denken en hopen dat hij nog meer zou vechten. Nog meer dan hij de afgelopen dagen al had gedaan. Een uur later kreeg ik te horen dat de ingreep geslaagd was.
De dagen daarna kreeg ik op elke vraag die ik stelde hetzelfde antwoord: ‘Afwachten. We bekijken het van dag tot dag. We kunnen geen voorspellingen doen.’ Dat is niet wat een moeder wil horen na zo’n bang moment.
De afgelopen weken nam ik elke avond afscheid van mijn zoon, niet wetende of hij de ochtend zou halen.
Ondertussen is ons zoontje vrij van drain, maagsonde en blaassonde. Hij drinkt terug zelfstandig maar heeft nog zuurstof nodig als ondersteuning. Het grootste gevaar lijkt geweken, maar hij is er nog niet.
Door de huidige coronamaatregelen moest ik dit alles alleen doorstaan. Niet omdat papa er niet wou zijn, maar omdat hij niet mocht. Op het moment van de opname en na het plaatsen van de drain kwam papa toch naar het ziekenhuis, tegen de regels in. En daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor.
Ik wil hiermee aandacht vragen voor de gevaren van Covid-19. Ik wil iedereen vragen zich aan de regels te houden zodat er geen enkele andere ouder de angst nog hoeft te doorstaan die wij hebben ervaren.
Jij zal misschien niet zwaar ziek worden als je besmet raakt. Maar voor kinderen die al ziek zijn, kan een besmetting het verschil maken tussen leven en dood. Respecteer de regels niet alleen voor jezelf en jouw dierbaren, maar ook voor de al zieke kinderen en hun ouders die door de hel gaan als hun kind nog zieker wordt.
Een jonge mama
