Opvangplan: hoe wij de keuze maakten tussen een onthaalmoeder of kinderdagverblijf

Toen ik zwanger was …

We hadden geïnformeerd bij zowel een kinderdagverblijf als bij een onthaalmoeder. Het kinderdagverblijf vond ik groot, chaotisch en ik voelde niet echt een klik met de begeleidsters. De onthaalmoeder was huiselijk, rustig en ik voelde toen wel meer een klik met de onthaalmoeder. Het huiselijke sprak me vooral aan, Remus in een huiselijke sfeer laten vond ik fijn. Ook dat de omgeving rustiger was en er niet zoveel kindjes waren (en dus wellicht ook niet zoveel ziektes) telde voor mij ook wel mee.

Dus kozen we de onthaalmoeder.

En dat ging op zich goed. Remus was een heel gemakkelijke kleine baby. Hij sliep goed en veel, dronk flink zijn flesjes en speelde graag in de sitter of in het park.

De lockdown

En toen kwam de lockdown. We brachten hem niet, zoals aangewezen met twee thuiswerkende ouders. Op zich vond ik het fijn want ik kon hem echt van dichtbij zien opgroeien en wat een zegen om dit zo te mogen meemaken. Bij de start bij de lockdown begon hij te kruipen en zich recht te trekken. Een beetje later maakte hij ook zijn eerste stapjes.

Ik heb hem lang bij me gehouden. Misschien te lang, zelfs. Ik vond het moeilijk hem opnieuw af te geven want ik vond deze tijd die we samen hadden kostbaar. Bovendien ben ik best wel erg bang van dat virus en vermeed ik situaties waar ik de controle niet heb, zoals de opvang. De onthaalmoeder was dan nog een eind gesloten en zo kwam het dat Remus pas heel laat weer naar de onthaalmoeder kon.

En dat ging echt niet.

We startten met twee dagen om Remus wat te doen wennen, maar volgens de onthaalmoeder weende hij de hele tijd en wou niet eten. Hij at echt niets op een ganse dag. Ik gaf flesjes mee maar drie dronk hij ook niet goed op, of ik gaf potjes mee (dat kende hij), maar dat wou de onthaalmoeder niet geven omdat het tegen haar principes was.

Zelf had ik tal van oplossingen aangebracht: misschien wat meer dagen zodat hij wat sneller kon aanpassen? Was een no-go voor de onthaalmoeder want hij zei dat hij dat niet aan zou kunnen.

Misschien kan ik wat langer blijven zodat hij kan wennen met mij? Zou geen zin hebben, zei ze.

Misschien mag zijn knuffeltje overdag bij hem blijven? Dat mocht en dat hielp een klein stukje, gelukkig.

Het ging gewoon echt niet.

Andere opvang?

Het kwam zelfs zo ver dat de onthaalmoeder sprak over een andere opvang, misschien een opvang die rustiger was. Ze dacht dat hij misschien niet zo tegen de drukte kon. Dat hij overprikkeld was. Ze raakte hier best wel een gevoelige snaar aan want ikzelf ben ook heel erg introvert en rustig. Ik hou niet van lawaai en kan slecht tegen geluid en drukte. Zou hij mijn genen geërfd hebben? Had ik nu al een stempel op hem gedrukt door de opvoeding?

Ik wist het allemaal niet meer. Wat moest ik doen? Wat kon ik doen?

Waar in hemelsnaam vind je zelfs een rustigere opvang, er is toch ondercapaciteit? Alle opvangen zitten toch vol? En is dit wel de oplossing?

Een vriendin van me vertelde dat haar kindje zich goed amuseerde in een pas gestarte kinderdagverblijf. Niet ver van onze deur, zelfs.

Volg even mijn gedachtegang over een kinderdagverblijf:

No way.
Not gonna happen.
Veel te druk, niets voor Remus. Zoveel kindjes, zoveel lawaai.
Dat huiselijke is weg.
Hm, misschien is een echte speelruimte wel leuker voor Remus.
Is het echt zo druk in een kinderdagverblijf?
Misschien moet ik gewoon eens informeren en een dagje proberen?

Zo gezegd, zo gedaan. Maar natuurlijk mocht hij niet meteen een dagje proberen, hij moest echt inschrijven en als het niet gaat, moest ik een opzeg van zes weken respecteren. Omdat die vriendin zo positief was en ik wel een goed gevoel had bij het kinderdagverblijf besloot ik het te proberen.

Ik vertelde tegen de onthaalmoeder dat ik een andere opvang gevonden had en haar ogen straalden van opluchting. Ze was duidelijk blij om van Remus af te zijn. En dat deed me pijn, want het was duidelijk dat ze hem liever kwijt dan rijk is. Maar zo wist ik nu wel dat ik sowieso een goede keuze had gemaakt, ongeacht hoe het zou verlopen in de nieuwe opvang. Wellicht was er gewoon geen klik tussen de onthaalmoeder en Remus, ik denk niet dat ze haar werk niet goed deed, of zo.

Kinderdagverblijf

Hij gaat nu twee weken en het gaat goed! Hij weent helemaal niet zo veel, wel nog in het begin en wanneer er ouders aankomen op het einde. Maar hij speelt flink. Hij eet ook flink zijn middageten en fruithapje. De communicatie met het verblijf gaat ook heel goed, ze deden ook extra hun best zodat Remus zou eten en hij eet gewoon ook. Ze spelen veel met hem, kijken wat hij nodig heeft en dat is gewoon echt heel erg fijn!

Dus ik moet terugkomen op mijn mening over een kinderdagverblijf. Het is eigenlijk een voordeel dat de kindjes een ganse speelruimte ter beschikking hebben, want een huis is voor acht koters al snel te klein. Doordat niet alle kindjes zoveel aandacht vragen in een kinderdagverblijf kunnen ze ook meer kijken naar de kindjes die het moeilijk hebben, omdat ze met meer zijn. De begeleidsters spelen ook altijd heel fijn met de kindjes.

Wat ook erg leuk is, is dat ik nu binnen kan met een badge en ik gewoon al even kan kijken naar Remus die speelt. De speelruimte is achter glas en met een glazen deur. Zo zie ik dat hij lekker speelt en gewoon bezig is. Soms jammert hij wel een beetje maar zijn gezichtje als hij me ziet, is altijd goud waard!