Ouderschap: er zijn mooie momenten. Maar ook moeilijke
Kusjes en knuffels
Ik zie mijn kleine kerels doodgraag. Zo graag dat mijn hart soms uit mijn borstkas lijkt te springen. Bij wijze van spreken.
De momenten waarop ze me spontaan kusjes geven of de liefste dingen zeggen. Of wanneer ze flink hun eten naar binnen spelen of samen duplohuizen bouwen. Dan denk ik 'dat mama zijn, dat is toch de schoonste job ter wereld!’
En dan zijn er die andere momenten. Die waarvan je denkt 'Waarom!?".
Wanneer je als mama keihard je best doet maar niet veel terug krijgt.
Als je een hele tijd hebt staan koken voor je twee mannen… om dan te moeten constateren dat ze huilen bij het zien van je kookkunsten en ze niets willen opeten. Of wanneer je helemaal naar een leuk recreatiepark met hen rijdt... om dan te moeten vaststellen dat ze op geen enkele attractie of speeltuig willen.
Huilen en ruziemaken
De dagen waarop je echt je best doet om het hun naar hun zin te maken. Maar het enige wat ze doen is huilen, zeuren, ruziemaken.
Het lijkt dan even alsof ze er alles aan doen om het je moeilijk te maken. En hoeveel je ook geeft, je amper iets terug krijgt.
Dan lijkt het moederschap even de meest ondankbare taak ter wereld. Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van mijn kleine mannen. En ik zou nooit meer zonder willen. Maar ik wil het hier niet alleen over de mooie momenten hebben. Die zijn er genoeg.
Maar moeilijke ook.
En dat mag ook gezegd worden. Zodat wanneer je rondom je kijkt, je niet het gevoel hebt dat jij de enige bent met kinderen die huilend rond rollen in het recreatiepark.
Ik trek me op aan de dankbare momenten. Die helpen me om met 'plezier' of toch iets vlotter de ondankbare dagen door te komen.
