papa

Papa biecht op: waarom ik stiekem voor sterilisatie koos

16/01/2025
Mamabaas
Door Mamabaas

Wat als je al twee kinderen hebt en je partner heel graag een derde kindje wilt, maar jij absoluut niet? Het overkwam deze papa. Omdat erover praten telkens zo moeilijk verliep, nam hij een drastische beslissing: hij liet zich steriliseren. Klein detail: zijn vrouw weet (nog altijd!) van niks… Hij deelt zijn verhaal anoniem.

Ik ben Tim*, 37 jaar oud, en vader van twee prachtige kinderen. Mijn vrouw Sofie* en ik hebben samen een mooi leven opgebouwd. We houden van elkaar, delen dezelfde waarden en hebben een stabiel gezin. Maar er is één onderwerp waar we volledig van mening verschillen: het krijgen van een derde kind. Terwijl Sofie al maanden aangeeft dat ze graag een groter gezin wil, weet ik heel zeker dat twee kinderen voor mij genoeg zijn.

Sofie komt uit een groot gezin en heeft altijd gedroomd van een huis vol kinderen. Ik begrijp haar wel, maar voor mij voelt ons gezin al compleet. De drukte, financiële verantwoordelijkheden en de behoefte aan tijd voor onszelf spelen een grote rol in mijn besluit. Maar hoe moet ik dat uitleggen aan iemand die zó’n sterke wens heeft? Elke keer dat ik het onderwerp voorzichtig probeer te bespreken, eindigt het gesprek met tranen of frustratie. Mijn standpunt wordt gewoon niet gehoord. 

Controle over mijn lichaam en toekomst

Daarom nam ik een paar maanden geleden een drastisch besluit: ik liet me stiekem steriliseren. Het was een beslissing die ik in stilte nam, zonder het eerst met Sofie te bespreken. Ik weet dat dit voor veel mensen bedrog lijkt, en geloof me, ik worstel zelf ook met dat schuldgevoel. Maar op dat moment voelde het als de enige manier om mijn eigen grenzen te bewaken zonder onze relatie onnodig onder druk te zetten.

De ingreep zelf was eenvoudig. Ik nam een dag vrij van mijn werk, vertelde Sofie dat ik een dagje de baan op moest, en ging naar het ziekenhuis. Binnen een paar uur was alles geregeld. Het voelde vreemd om zoiets belangrijks alleen te doen, maar tegelijkertijd voelde ik mij ook opgelucht. Het voelde alsof ik de controle over mijn eigen lichaam en mijn toekomst genomen gehad.

Schuldgevoel

Toch weegt het geheim best zwaar. Sofie blijft praten over haar wens voor een derde kind. Dan knik ik vaak of verander subtiel van onderwerp. Ik voel me schuldig omdat ik haar hoop niet volledig kan delen, en er zijn momenten waarop ik me afvraag of ik eerlijker had moeten zijn. Maar wat als mijn eerlijkheid onze relatie zou stukmaken? Wat als Sofie mij niet zou kunnen vergeven dat ik deze beslissing genomen heb zonder haar erbij te betrekken? Ik hoop dan ook dat haar wens stilletjes wegebt. Of dat ze overtuigd raakt dat ze moeilijk zwanger wordt omwille van haar leeftijd, en dat ze het idee daardoor opgeeft. 

Soms denk ik eraan om open kaart te spelen, om Sofie alles te vertellen en dat we samen de emoties en de gevolgen kunnen verwerken. Maar dan voelt het meteen aan als een te groot risico. Ik weet dat ik mijn keuze moet verantwoorden, niet alleen tegenover Sofie, maar ook tegenover mezelf. En hoewel ik geloof dat ik de juiste beslissing heb genomen voor onze toekomst, blijft het knagende gevoel van schuld en geheimhouding wringen. Daarom deel ik mijn verhaal. Dit is een vorm van opluchting, een manier om mijn gevoelens te ordenen en mijn beweegredenen beter te begrijpen. Misschien ben ik niet de enige die in deze situatie zit, en misschien kan mijn verhaal anderen helpen om na te denken over hun eigen keuzes en de manier waarop ze communiceren met hun partner.

Ik weet niet wat de toekomst brengt, maar één ding is zeker: het is niet altijd eenvoudig om je persoonlijke wensen en dromen te verenigen met die van je partner. Soms lukt dat gewoon niet. Ik hoop dat Sofie en ik, wat er ook gebeurt, samen sterk genoeg zijn om hiermee om te gaan.

* De namen in in dit artikel zijn aangepast.