Ouderschap is vooral veel werk en frustratie, maar het is ook het mooiste van het leven

In het begin deed ik soms alsof ik hem niet hoorde in de hoop nog enkele minuten slaap te kunnen stelen. Maar dat eindigde dan meestal in een huildrama, of in de kleine man die terugkwam en me letterlijk uit bed sleurde. Gek hoe die truc bij papa wel lijkt te werken. De uitkomst voor mama is altijd dezelfde. Einde slaap. Dus om de eer toch enigszins aan mezelf te houden kan ik maar beter opstaan. Met een zucht kruip ik recht en blijf even op de rand van het bed zitten om mijn ogen goed en wel te openen. Een brede glimlach kleurt nu zijn voordien zo serieuze snoet. Bijna vergeet ik dat ik eigenlijk nog wilde slapen (bijna). En zo begint er weer een vroege en lange dag.

Complexer

Sind ik moeder ben is de vraag “hoe gaat het met je?” een stuk complexer om te beantwoorden geworden. Meestal is ‘moe’ wel een deel van het antwoord. Zoals voor vele ouders is moe zijn een constante in mijn leven geworden. Na meer dan een jaar meerdere malen per nacht wakker worden, vroeg opstaan en het huishouden runnen tot in de late uurtjes, moet er toch echt wat permanente schade aangericht zijn. Ik meende toch wat meer rimpels op te merken in dat vermoeide gezicht van me. Ik denk niet dat die er voordien waren.

Maar het is nu wel beter dan de eerste maanden. Die waren lichamelijk en mentaal uitputtend. Had je me toen gevraagd of ik er van genoot mama te zijn en of ik het zou aanraden dan had ik je met een verwilderde blik en lichtelijk paniekerige stem geantwoord “neen, het ruïneert je leven, doe het niet”. Door het tekort aan slaap was ik toen een heel negatief persoon.

Maar toen de kleine man zijn 6de maand op aarde vierde en ik me niet langer enkel een melkproductiemachine voelde, zag ik het leven door andere ogen. Ik raadde het plots letterlijk iedereen aan om aan kinderen te beginnen. Ik was zo enorm onder de indruk van hoe moeder zijn me anders deed kijken naar mensen en de wereld om me heen, dat ik die ervaring met iedereen wilde delen. Ik was ervan overtuigd dat het de wereld beter zou maken als iedereen kinderen had. Zelfs al was het maar voor even.

Natuurlijk zou mijn antwoord nu, na iets meer dan een jaar, iets geraffineerder zijn. Ik kan gemakkelijk zo’n 3 uur vol praten over ouderschap, kinderen en relaties. Ik raad het nog steeds aan, kinderen, maar het is niet voor iedereen. Het is allesoverheersend, en je moet dat kunnen aanvaarden. Het is zeker wel een ‘eye opener’. De wereld ziet er plots heel anders uit wanneer jouw kind erin rondwandelt. De slechte dingen zien er plots heel slecht uit, en de goede dingen lijken dan weer veel kleurrijker. Een wereld van extremen. Om het met de woorden van de illustrator Brian Gordon te zeggen "mostly drudgery and frustration, but it's still like the best thing ever”.

Ik kan niet zeggen dat ik gelukkiger ben, maar mama zijn heeft mijn leven zeker verrijkt

Vorige week las ik een artikel over ‘de groeiende beweging van ouders die spijt hebben van hun kinderen’. En enkele jaren geleden zag ik een TED-Talk over hoe mensen zonder kinderen gelukkiger zouden zijn dan mensen met kinderen. Ik begrijp wat ze bedoelen … maar ik ben het er absoluut niet mee eens. Of toch niet meer. Het duurde even voor ik ervan kon genieten, van dat mama-zijn. Meer dan een jaar. Ik kan me die eerste maanden nog heel goed herinneren. Verschrikkelijk vond ik het. Ik had spijt van mijn keuze. Mijn leven, mijn lichaam, mijn relatie, mijn zelfwaarde, mijn carrière, mijn vrijheid, … alles had eraan moeten geloven. Ik had het gevoel dat ouderschap echt niets voor mij was. Ik was ongelukkig. Niet dat ik niet van mijn kind hield, maar toen wou ik dat ik hem nooit ontmoet had.

Anderhalf jaar later zijn de dingen helemaal anders. Ik HOU ervan om mama te zijn. Het heeft nog steeds mijn oude leven volledig vernield, maar ik heb een nieuw leven in de plaats gekregen. Ik kan niet zeggen dat ik gelukkiger ben, maar mama zijn heeft mijn leven zeker verrijkt. Er is gewoon zoveel meer om voor te leven. Ik heb een sterker gevoel van ‘ergens thuis te horen’. Ik voel meer liefde voor de wereld, mijn partner, mijn zoon en mezelf. Begrijp me niet verkeerd, het is nog steeds niet gemakkelijk. Op een slechte dag krijgen de vermoeidheid en het gebrek aan vrijheid me nog steeds klein. Maar het merendeel van de dagen ben ik blij om mama te mogen zijn. Wat in mijn geval niet vanzelfsprekend is. Ik was nooit echt zeker dat ik kinderen wou. Dat maakte de keuze niet bepaald gemakkelijk toen ik onverwachts zwanger bleek te zijn. Maar wetende wat ik nu weet … ik zou dezelfde keuze zo opnieuw maken.

F*ck perfect, je doet je best en dat is meer dan geweldig!

Als moeder ben ik me ook meer bewust van andere moeders om me heen. Ik hou van andere moeders. Mama zijn creëert een band van ‘begrip’ met andere moeders. Soms deel ik een glimlach met een vreemde op straat terwijl hun peuter een scène maakt op de grond. Ieder kind heeft zo zijn momenten.

Spijtig genoeg zijn er natuurlijk ook mensen die het allemaal beter denken te weten en te doen. Andere ouders, vrienden, je partner, familie, een onbekende, … Ze beoordelen je op basis van de keuzes die je maakt in plaats van je te steunen in de manier waarop jij het ouderschap aangaat. Ik was ooit een van hen. Voor de geboorte van mijn zoon en tot hij ongeveer zo’n 6 maanden oud was dacht ik altijd “mijn kinderen gaan nooit krijsend op de grond liggen, dat gebeurt enkel als je een slechte moeder bent”. Wel, ik kan je zeggen dat ik geen ‘slechte’ moeder ben, maar onze kleine man maakt zo af en toe toch ook een mooie scène op de grond als hij niet krijgt wat hij wil. Dat is zijn manier om zijn woordeloze frustratie te delen met de wereld.

Ik zei ook altijd dat mijn kinderen niet naar televisie zouden kijken voor ze minstens twee jaar oud waren. Maar zoals met vele dingen is de realiteit toch net even anders. Onze kleine man is heel mama-afhankelijk. Neen, ik heb niets verkeerd gedaan, hij is gewoon zijn mooie zelf. Maar dat wil zeggen dat een TV of tablet soms toch wel als goede afleiding dienst kan doen wanneer zoonmans er rotsvast van overtuigd is dat ik heus wel groenten kan snijden met de ene hand en hem omhoog kan houden met de andere. Mes in het ene hand, peuter in de andere … ik denk het niet!

En soms, wanneer ik toch echt mijn deadline voor een project moet halen, ga ik tegen mijn principes in en geef ik hem een gezonde snack en zet zijn favoriete cartoon op. Crèches hier in Londen zijn belachelijk duur, dus ik kan me niet meer dan twee volle dagen veroorloven. De andere dagen moet ik creatief zijn in het vinden van manieren om mijn eigen zaak te runnen, mama te zijn en te koken en poetsen. Niet te vergeten een goed lief zijn, een goede vriendin zijn, wat sporten, slapen en ook af en toe eens naar het toilet gaan. Dus ja, soms laat ik technologie me een beetje helpen. Zoals ik al zei, niet de perfecte moeder, maar ik ben gelukkig met de mama die ik ben. Meer moeders zouden zo moeten denken. F*ck perfect, je doet je best en dat is meer dan geweldig

Natuurlijk wil ik wat het beste is voor mijn kind, maar ik zak niet weg in een halve depressie wanneer ik niet pas in dat ‘perfecte moeder’ ideaal

We weten allemaal dat de perfecte moeder of vader niet bestaat. Echt waar, ze … bestaan … niet!! Ik ben het in ieder geval niet, en daar heb ik absoluut vrede mee. En het accepteren van die imperfectie maakt me steevast gelukkiger. Natuurlijk wil ik wat het beste is voor mijn kind, maar ik zak niet weg in een halve depressie wanneer ik niet pas in dat ‘perfecte moeder’ ideaal. Ik ben soms misschien wat te zacht ‘volgens anderen’. Ik geef onze kleine man veel knuffels en kusjes en pak hem meestal op wanneer hij dat wil. Misschien wreekt dat zich ooit, misschien ook niet. Er komt een dag dat hij zich te oud voelt voor al die mama liefde, dus ik kies om er ten volle van te genieten zolang ik kan.