Over de mentale pijn na een spoedkeizersnede

Vanaf de 16de moest ik elke dag naar het ziekenhuis. Een aantal uren aan de monitor om te kijken of jij al zin had om de wereld te verkennen. Je papa was net gestart op z’n nieuwe job, dus hij kon niet altijd mee. Je grote zus, Elune, die was elke keer trouw op post. Met haar rugzakje volgeladen met dvd’s en de draagbare dvd-speler. Zij keek uit naar die momenten, want ze hoopte stiekem dat je dan zou geboren worden en dat zij dan het leuke nieuws aan papa kon vertellen.

Laatste monitor

Op 20 augustus was het een jaar geleden dat we voor de laatste keer een monitorafspraak hadden. Papa en zus waren er ook bij, maar jij had er nog geen zin in. Na afloop moesten we nog bij de gynaecologe langs, zij wist dat ik zo graag een natuurlijke bevalling wou deze keer. Je zus lag in stuit, wat voor onze gynaecologe enkel betekende dat ze een geplande keizersnee wou uitvoeren. Zij is niet iemand die graag risico’s neemt. Het leven van mama en kind voorop.

Een keizersnede is echter geen happy birth experience in ons ziekenhuis. Ik zag je zus amper 5 seconden en toen moest ik 3 uren wachten vooraleer ik haar eindelijk terugzag. Al die tijd was ze met papa op neonatale in de couveuse, terwijl ik op recovery lag. Ik wou zo graag een natuurlijke bevalling mee maken, alleen al om die reden hoopte ik gewoon op pijnlijke weeën. Een epidurale zou ik ook pas vragen wanneer ik echt niet meer kon en niet vanaf de eerste seconde. Ik wou een sterke vrouw zijn, een sterke mama.

Al die wensen wist onze gynaecologe, maar gezien zij geen risico’s wou nemen, wou zij ook niet wachten tot 42 weken zoals andere gynaecologen soms doen. 41 weken was eigenlijk zelfs haar maximum, zei ze. Anders werd het sowieso een keizersnede. Maar ze wou me toch een kans geven, omdat ze wist hoe hard ik het wou.

Zo vertelde ze ons dat we op dat moment 2 opties hadden. Of ik werd ’s anderendaags ingeleid door m’n vliezen te breken en hopen op een vlotte bevalling. Of we zouden het nog afwachten tot ten laatste vrijdag om je toch de kans te geven op een natuurlijke manier te laten geboren worden. We moesten echter rekening houden met het feit dat ik bij je zus al een keizersnede kreeg en er dus risico’s aan verbonden waren. Daarom kon ik ook enkel ingeleid worden door m’n vliezen manueel te breken, niet zoals ze bij andere bevallingen deden. De manier die ze voorstelde, was al een risico dat zij nam en waar ze normaal niet achter stond. Maar ze hield rekening met mij en daar blijf ik haar dankbaar voor.

20 augustus 2018

De controlefreak die ik ben, maakt dat 20 augustus 2018 een heel emotionele dag was voor mij. Opnieuw moesten we de datum kiezen waarop ons kind werd geboren. De datum kiezen waarop ons zoontje altijd zijn verjaardag zou gaan vieren. En daar had ik het heel moeilijk mee. Ik heb graag controle over situaties, plan en organiseer graag. Maar als er één ding is waar ik absoluut geen controle over wou, dan was het de dag dat mijn kinderen werden geboren. Die controle gaf ik graag aan hen, maar de natuur was er niet mee akkoord. Moeder Natuur en ik zijn geen 2 handen op 1 buik…

Dus moesten we noodgedwongen kiezen. Kiezen tussen 21 of 24 augustus. Kiezen tussen ingeleid worden op 21 augustus, of het nog 3 dagen extra geven en de kans hebben dat ik uiteindelijk toch moest worden ingeleid op 24 augustus. Bij optie 2 liepen zowel jij als ik risico. Door een eerdere keizersnede kon mijn baarmoeder scheuren. Ik zette dus mijn wens opzij, mijn wens om thuis of eender waar mijn water te breken en halsoverkop naar het ziekenhuis te rijden omdat jij zou geboren worden. Maar ik was vastbesloten, worden ingeleid of niet, jij zou via de natuurlijke weg geboren worden.

Elune was, naast 2 hele goeie vrienden, de enige die het wist. Zij mocht een dag lang het grote geheim dragen dat haar broertje ging geboren worden. Ik stond er op dat niemand van de familie op de hoogte was van ons bezoek aan de arbeidskamer, dus schakelden we 2 hele goeie vrienden in waar Elune mocht gaan logeren.

21 augustus 2018. 07h00. Geraardsbergen.

We werden opgewacht door een team lieve vroedvrouwen. We meldden ons aan en mochten naar de arbeidskamer gaan. Na bijna een halfuur kregen ze eindelijk m’n vliezen gebroken, en toen begon het. Quasi direct kwam ik terecht in een weeënstorm. Alleen voelde ik de pijn in mijn onderrug en daardoor kon de monitor dus niets opnemen via m’n buik, want die bewoog niet.

Gewapend met m’n hoofdtelefoon en nog steeds optimistisch over een natuurlijke bevalling, lag ik af te zien en tegen de bedrand te stampen bij elke opkomende wee. Ik ging van de 2 cm die ik al had vóór de inleiding, naar amper 4 cm op 2 uur tijd. Omdat ik snel hyperventileer en zo in een paniekaanval ga, luisterde ik ondertussen naar mijn tracks van The Hypnobirthing Midwife die me mijn ademhaling liet controleren. (Top Tip trouwens! Moet je zeker checken als je ooit nog wil bevallen ;)) De gynaecologe wist hiervan, maar ik was dit aan de vroedvrouwen vergeten zeggen. Met goede bedoelingen wou één van hen mij “beter doen puffen”. En hopsakee, daar kwam de hyperventilatie. Want ja, zo snel gaat dat dus bij mij. Een andere ademhaling die ik niet gecontroleerd krijg en ik vlieg recht in zo’n paniekaanval. Top, vooral in een weeënstorm, in je onderrug. Ik werd dus kwaad. Ik had mijn ademhaling onder controle en dan bracht iemand daar ineens verandering in. Zij wist hier natuurlijk niet van, maar op dat moment kon mij dat niet geven.

De gynaecologe kwam binnen en zag dat ik afzag. Zowel van de pijn als van de paniekaanval die ik probeerde onder controle te krijgen. Ze vroeg me letterlijk: ” Lynn, ik weet dat je het niet wil, maar wil je mij één plezier doen? Neem ajb een epidurale, want dit hou je niet vol. Niemand houdt dit vol.” Ik ging akkoord, maar tegen de tijd dat ze alles klaarmaakten voor de epidurale kreeg ik een bloeddrukval en wist jouw hartje het allemaal niet zo goed meer. De gynaecologe werd er bij geroepen en zij was er klaar mee. Geen risico’s meer. Naar het OK! Dringend! Niet nu, maar gisteren! Voor we echt in gevaar waren. Zo klonk het en ik werd er niet rustiger door.

21 augustus 2018. 10h20. Geraardsbergen.

Stampend op de bedrand rolden ze mij het OK binnen. Er lag net iemand klaar op de operatietafel, dus die persoon moest eerst terug naar buiten. Het wachten duurde lang. Pijnlijk lang. Het was er koud en ik werd gek van de rugweeën. Ik werd op een operatietafel geschoven. Lap, geen bedrand meer om tegen te stampen. Ik heb me wel 10 keer verontschuldigd aan de persoon die mij probeerde tegen te houden om er niet af te vallen. Rugweeën, hatelijk pijnlijk.

De stress in het OK was om helemaal zenuwachtig van te worden. Nieuwe tafels met nieuw materiaal werd binnengerold. Verplegend personeel werd in recordtijd klaargestoomd, net als de 2 gynaecologen. Tussen de rugweeën door, probeerden ze me een epidurale te geven. Ik gaf aan wanneer er één wegtrok en wanneer er één aankwam. Er zat toen amper een minuut tussen. Hoe kon het toch dat jij niet vanzelf kwam?

Gevoelige lezers skippen best het volgende stuk en lezen verder vanaf de volgende paragraaf.

Ineens lag ik neer. Ik vroeg waar je papa was en zei dat ze niet mochten beginnen voor dat hij er was. Ze konden niet wachten, zeiden ze. Een te groot risico, herhaalden ze. Net toen je papa bij mij was, voelde ik het. Een pijn die je gewoon moeilijk kan beschrijven. De epidurale was nog niet ingewerkt en ze waren al begonnen. Het risico was zo groot dat ik moest voelen hoe ze in mij sneden. Ik riep de anesthesiste, maar zij zei “het is normaal dat je van alles voelt”. Waarop ik kwaad terugriep: “Ik heb al een keizersnede gehad dus ik weet wat je hoort te voelen. Ik voel ze snijden!!!” Sommige mensen krijg je pas hun aandacht wanneer je kwaad roept, blijkbaar. De tafel werd gekanteld, zodat de epidurale naar de “goede kant kon lopen”.

Ik weet weer waarom ik een natuurlijke bevalling wou. Dan heb je uiteindelijk wel controle en lig je niet vastgebonden…

En plots, daar was je dan.

21 augustus 2018. 10h42. Geraardsbergen.

Nioh Louis. Nioh as in ‘Benevolent King’ ofte “Warmhartige Koning”

Je zus was de eerste die we belden. Zij mocht als eerste weten dat ze grote zus werd, dat jij was geboren. Zij hoorde als allereerste jouw naam. (We zijn dan toch niet voor haar voorstel van ‘Zjambaleeke’ gegaan, woops) Trots dat ze was en nog steeds is. Als een kleine leeuwin beschermt ze jou al van de eerste seconde. De blik in haar ogen wanneer ze de kamer binnenkwam, vergeet ik nooit meer. Ze blonk van kop tot teen. Elke avond, wanneer het bezoek weg was, eiste ze haar “grote zussen moment” op. Ik geef ze nog altijd groot gelijk. Dan ging ze trots in de zetel zitten en mocht ze jou vastnemen. Vaak ook nog jouw flesje geven. Die fierheid is ze na een jaar nog steeds niet kwijt. Ze is soms jaloers, maar dan vooral in de zin dat iemand anders jou aandacht wil geven. Zij hoort jou te beschermen en krijgt haar onverdeelde aandacht. Ze houdt van jou, zoals niemand anders kan.

Je papa zijn stem kraakt op de video van je geboorte. Hij mag dan een nuchtere stier zijn, hij is een liefdevolle papa. Hij voelde zich zo compleet nu jij ons gezinnetje vervoegde. Elke foto die genomen werd, toont zijn trotse blik. Het doet mij direct terugdenken aan het telefoontje met het ziekenhuis voor de NIPT uitslag. “Het is een jongen” klonk het. En toen werd ik doof langs de rechterkant. Zo luid riep hij. Zo blij was hij. Zo hard tuiten mijn oren nog altijd. Die luide schreeuw, met tranen van geluk, werden weerspiegeld in zijn oprecht gelukkige glimlach en het kraken van zijn stem bij je geboorte.

Ik heb afgezien. Geen uren aan een stuk weeën om nadien jou in mijn armen te houden en alles te vergeten. Maar wel afgezien. Wie een keizersnede niet beschouwt als een bevalling, I judge you.

De fysieke pijn kan ik me nog amper voorstellen, want je kan dat niet zomaar voelen gezien het met niets te vergelijken valt. De mentale pijn draag ik nog elke dag mee. Maar het is het allemaal zo hard waard. We zijn bijna 1 jaar later en je bent ondertussen zo’n geweldig manneke. Lachen & gieren tot je er hees van wordt. Letterlijk. Je boos maken wanneer iets niet lukt zoals jij het wil. Je zus bedelven onder de knuffels, want ook al trek je dan aan haar haren, jij mag dat. Jullie zijn nu al een team.

Je hebt het niet altijd makkelijk gehad het afgelopen jaar. Veel bezoeken aan de kinderarts brachten niet altijd de juiste oplossing op jouw maat. Je leek ons zorgenkindje. Maar ik vertik het om jou zo te zien. Waar jouw zus een “Pluk de dag en Elune wandelt erdoor” mensje is, ben jij een “Ik moest dit gisteren al kunnen! Vooruit met de geit” mensje.

Het is geweldig om te zien hoe je op een jaar tijd al zo een uitgesproken karaktertje hebt. De dag voor je verjaardag, op 19 augustus, zette je je eerste 2 kleine stapjes alleen. Veel te snel he vriend. Mama kan niet volgen :-)

In de knoop met mezelf

Het lijkt allemaal veel sneller voorbij te vliegen dan toen met je zus. Ik steek het op mezelf. Ik heb de eerste weken niet genoten omdat ik gefocust was om een oplossing te vinden voor wat er jou ook zo ongelukkig maakte. Daarbij zat ik in de knoop met mezelf na de bevalling. Maandenlang heb ik geen gevoel gehad in mijn onderrug. Nog steeds is de plek van de epidurale gevoelloos, voos, pijnlijk met momenten. De hele bevalling en de rauwe eerste maanden, hebben mij diep geraakt. Dieper dan waar ik me ooit wou bevinden. Maar dankzij jou geraak ik wel weer boven. Jij met je “komaan he seg, laat ons eens voort doen” mentaliteit. Daarbij de liefde van je papa en grote zus en dan geraken we er wel. Samen. Want we werken samen met ons vier aan dit avontuur.

Het was een hele rollercoaster. Van zwanger proberen geraken en er uiteindelijk medicatie voor nodig te hebben. (Wat zei ik ook weer over mijn vete met Moeder Natuur… Waarom schrijf ik ze nog met hoofdletters eigenlijk?)

Naar een vrij traumatische bevalling of moet ik zeggen “noodsectio” zoals het zo mooi in jouw K&G boekje vermeld staat”.

Tot een paar rauwe eerste maanden die me hard en diep naar beneden trokken.

Het was het allemaal waard. Want naast het feit dat jij en je zus 2 heerlijke persoontjes zijn, deed het me inzien wat voor een geweldige mensen meevaren in ons avontuur. Familie, framily, vrienden. Vrienden van wie je het verwachtte en niks terugkreeg, vrienden waarvan je niets verwachtte en zoveel meer terugkreeg. Elke bots is een les, hoe groter de bots, hoe groter de les. Hoe groter de les, hoe groter de voldoening achteraf.

Het duurde een jaar voor ik dit van me kon afschrijven. Weinig mensen wisten het hele verhaal met alle details. Niet iedereen hoeft het te weten, het is geen pronkstuk. Wel een deel van mij, van ons. Een hoofdstuk in ons zelf gevaren avontuur. Af en toe liet ik een klein stukje los. Vertelde ik een stukje aan iemand, in de hoop dat het me deugd deed. Ik ben geen schrijver, maar een spreker. Misschien daarom dat ik er nooit op kwam om dit allemaal neer te schrijven, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb.

Tijdens het schrijven, ben ik een aantal keer gestopt om te zoeken naar foto’s en filmpjes van je geboorte. Om me de positieve momenten te herinneren. Om te wenen van geluk.

Ik weet nog niet of ik dit ga publiceren. En of ik dit ga delen op facebook en instagram. Misschien doe ik het wel, misschien doe ik het nooit. Het hangt er van af of ik het wil delen met de wereld buiten die van ons vier. Ik wil geen stempel krijgen. Niet van “ochot kijk, ze komt medelijden zoeken” en ook niet van “ocharme, hoe erg. We zullen ze een beetje sparen”. Geen van beide stempels wil ik krijgen. Ik vraag geen medelijden en ik wil niet gespaard worden. Ik wil geen oordeel krijgen en anders bekeken worden. Ik ben nog steeds Lynn. De snede in mijn hart, zagen de meesten niet omdat ik ze niet toonde. Nu ik ze toon, wil ik nog steeds op dezelfde manier bekeken worden zoals toen ze verstopt was. Ik wil mama’s die ook een moeilijke periode doormaken of achter de rug hebben, een hart onder de riem steken. Om te tonen dat niemand hier alleen in staat.

En bovenal, wil ik dit gewoon van me afschrijven omdat ik het met praten niet kon.