Het verhaal van een bewust alleenstaande mama
Ik miste geen man, maar wel een kind
‘Ik heb nooit veel serieuze relaties gehad. Niet dat ik het geen kans wou geven: ik dacht altijd dat ik tegen mijn dertigste het scenario huisje-tuintje-boompje al zou bereikt hebben. Alleen is het, wat relaties betreft, nooit iets geworden.’
‘Op een gegeven moment kreeg ik het gevoel dat ik eigenlijk geen man miste. Een kind, dat was een andere zaak. Ik piekerde er weer een paar jaar over, werd verliefd op iemand nieuw, maar ook die relatie draaide op niets uit. En intussen waren we weer vier jaar verder.’
‘Ik sliep niet meer. Ik zat voortdurend in mijn hoofd met het idee dat dit mijn moment was om actie te ondernemen; ik werd er ook alleen maar ouder op. Het enige wat me tegenhield, was de reactie van mijn ouders. Ik durfde het hen maar niet te vertellen en tegelijk wou ik alleen voor een kind gaan als ik hun steun kreeg; ik moest toch op iemand kunnen rekenen als ik bijvoorbeeld ziek werd? Mijn ouders hadden al één kleinkind waarvan ze zielsveel hielden, maar mijn verwachting naar hen toe hield toch meer in dan alleen maar grootouder te zijn.’
‘In de maanden daarop onderzocht ik wel al volop alle mogelijke pistes. Hoe moest ik aan sperma geraken, wat hield die ‘KID-inseminatie’ (Kunstmatige Inseminatie met Donor) in? Waar zou ik de inseminatie laten doen?’
‘Ik las ook dat overgewicht af te raden is als je je kunstmatig wilt laten insemineren; je kansen op succes verkleinen erdoor. Ik heb altijd al gejojood; de ene keer weeg ik 65, de andere keer 80, en ik kampte op dat moment met te veel kilo’s. Ik besliste dan ook om een zwaar proteïnedieet te volgen.’
De reactie van mijn vader
‘Intussen had ik het nog altijd niet aan mijn ouders verteld. Toen ik hen op een dag vertelde dat ik een dieet ging volgen, reageerde mijn vader nogal fel. ‘Stop nu eens met al die diëten! Je bent toch mooi zoals je bent!’ Ik ben in tranen uitgebarsten, waarop mijn moeder me vroeg wat er écht aan de hand was. Ik vertelde dat ik het deed omdat ik zo graag een kind wou, maar dat ik bang was om hun reactie. Ik zal nooit vergeten hoe mijn vader me toen heel emotioneel zei: ‘Je had dat al veel eerder moeten doen.’
Inseminatie op verjaardag
Nadien ging het snel. Ik belde voor een afspraak naar mijn gynaecoloog en tijdens het eerste onderzoek vertelde hij me dat ik heel snel mijn eisprong zou krijgen. Een paar dagen later, op 26 maart 2009 om 7 uur ’s morgens – de ochtend van mijn verjaardag – ben ik geïnsemineerd. Het was een beetje onwerkelijk allemaal; ik had het ook nog aan niemand op het werk verteld. Het is ook niet iets waarover je zomaar begint te vertellen…’
‘Drie weken later, toen ik in Plopsaland was met mijn neefje en mijn broer en schoonzus, kreeg ik een telefoon van mijn gynaecoloog. Op het toilet van Plopsaland kreeg ik te horen dat de inseminatie gelukt was en dat ik zwanger was. Ik kon niet geloven dat je zo veel geluk kon voelen. De hele rit naar huis kon ik de glimlach op mijn gezicht niet wegkrijgen…’
‘Ik heb het pas een paar weken later aan mijn broer verteld door hem uitgerekend op Moederdag een ‘sollicitatiebrief’ te overhandigen met de vraag of hij peter van mijn kind wou worden.’
Werkelijkheid werd een droom
‘Mijn zwangerschap is eigenlijk vlot verlopen. Alleen de laatste twee maanden waren zwaarder, omdat Brent in stuit lag en hij heel hard op mijn maag drukte. Ik ben met een keizersnede bevallen, maar eens hij er was, kon ik mijn geluk niet op. Op het geboortekaartje stond het volgende: ‘Een droom werd werkelijkheid, de werkelijkheid een droom.’ En op de geboortetraktaties stond er: ‘Voor de wereld ben je van mij, voor mij ben je de wereld.’
‘Ik was en ben zielsgelukkig met mijn zoon.De reacties rondom me waren eigenlijk allemaal erg positief. Er was maar één iemand die me zei dat het toch erg onnatuurlijk was.’
‘Natuurlijk vragen de mensen me af en toe hoe ik dat toch allemaal op mijn eentje doe. Alleen op reis gaan met mijn zoon bijvoorbeeld: veel mensen begrijpen niet waarom of hoe ik dat doe. Maar weet je wat het is? Ik ben niets anders gewoon en doe al jarenlang alles alleen. En ik wil nu eenmaal zelf op reis gaan, dus dan zorg je ervoor dat je dat georganiseerd krijgt. Ik reis bijvoorbeeld met Intersoc, wat maakt dat ik toch in groep reis en er niet helemaal alleen voor sta.’
Voor- en nadelen
‘Alleen een kind opvoeden heeft zijn voor- en nadelen. Een voordeel is bijvoorbeeld dat je met niemand anders rekening hoeft te houden in het maken van bepaalde keuzes. Daarin schuilt meteen ook het nadeel: je moet ook alle keuzes alleen maken. Soms mis ik het wel, een kind hebben in een relatie. Vooral dan om eens te kunnen ventileren tegen je partner. Maar er zijn tegenwoordig zo veel mamagroepjes op Facebook waar ik tips en steun krijg dat ik ook voor dat onderdeel wel uit de slag geraak.’
‘Het is de eerste zes maanden soms zwaar geweest: mijn zoontje had verborgen reflux en kolieken. Hij gaf altijd maar kleine slokjes melk terug, zijn stoelgang kwam maar niet op gang, kortom, hij had zware krampjes en huilde dus veel. Als ik het echt even niet meer aankon, kon ik terecht bij mijn ouders. Ze woonden ook de eerste twee weken bij mij in, omdat ik na mijn keizersnede niet veel kon of mocht doen.’
Een tweede kind?
‘Ik heb heel even, toen Brent twee jaar was, gedacht om een tweede kind te krijgen, maar mijn ouders lieten me al vrij snel weten dat ze me daarin niet konden steunen. Mijn vader vroeg me: ‘Ben je nu misschien niet gelukkig? Waarom wil je dan nog een tweede?’ Mijn grootste drijfveer voor nog een broertje of zusje was Brent zelf: als er iets met mij zou gebeuren, dan zou hij tenminste niet alleen overblijven. Maar uiteindelijk heb ik vrij snel ingezien dat dat als grootste motivatie niet voldoende was. Er zijn zo veel gelukkige enige kinderen.’
‘Het voordeel van die beslissing is dat ik mijn zoon nu alles kan geven wat ik wil. Ik bedoel daarmee niet dat ik hem ga verwennen, maar ik kan hem nu wel zeker laten verder studeren, hij kan mooie kleertjes dragen, hij volgt tennis, we gaan twee keer per jaar op reis, noem maar op. En dat alleen al sterkt mijn overtuiging dat ik het juiste heb gekozen.’
Meer weten? Lees ook ons artikel Hoe word je een bewust alleenstaande moeder?
