Deze dingen willen mama’s die hun ongeboren kindje verloren je zeggen
Ongeveer 1 op de 10 zwangerschappen eindigt in een miskraam. En toch blijft het een taboe. Maar dat willen deze mama’s (mee) doorbreken.
Ik was het vertrouwen in de sterkte van mijn lichaam helemaal kwijt.
Over de gevreesde woorden
Maar toen kreeg ik bloedverlies. Ik voelde meteen aan dat er iets niet klopte. Met tranen in de ogen en een bibberende stem belde ik de vroedvrouw. Ik mocht langsgaan voor een controle en sprong meteen in mijn auto. Al tijdens de rit van een klein uur kwamen de tranen. Heel veel tranen.
Ik meldde me aan op het verloskwartier en moest daar wachten op de gynaecoloog. Ik zie mezelf nog altijd staren naar die dubbele rode deur, terwijl de herinneringen aan mijn vorige bevalling hier door mijn hoofd flitsten. Eindelijk was het mijn beurt.
(…)
Een donderslag bij heldere hemel. En toch kwamen er op dat moment nog geen emoties, mijn praktische kant nam het over.
Mama Annelore
Er was geen hartslag, enkel een oorverdovende stilte.
Bij de volgende controle bij de gynaecoloog zouden we normaal een hartslagje kunnen horen. Dat moment zal ik nooit vergeten. Er was geen hartslag, enkel een oorverdovende stilte. Alles gebeurde in een waas. Ik hoorde de gynaecoloog zeggen: ‘Het spijt me, maar het vruchtje is gestopt met groeien na zes weken. Je moet nog een bloedtest laten doen om 100 procent zekerheid te hebben. Ik zal alvast een afspraak maken voor een curettage en geef je een pilletje mee. Dat mag je zeker nog niet innemen, pas als je de resultaten van de bloedtest hebt.’
Mama Ellen
Over de eenzaamheid
Die zondagavond bracht ik het pilletje vaginaal in om zo mijn miskraam op te wekken. Het werd een verschrikkelijke nacht. Sven lag te slapen, terwijl ik een groot deel van de nacht op het toilet doorbracht met hevige krampen en bloedverlies. Ik voelde me zo eenzaam en alleen midden in de nacht. Op dat moment miste ik mijn mama zo hard: haar raad, haar warmte, haar lieve armen die me zouden omhelzen...
Mama Ines
Over het verdriet
Het is oké om verdriet te hebben. Het is oké om te rouwen over iets wat er fysiek misschien nog niet was, maar wat er mentaal wel was en dat buiten je wil om is verdwenen.
De dagen die daarop volgden beleefde ik in een waas. We waren heel verdrietig en snapten niet waarom ons dit moest overkomen. Ik vroeg me af wat ik verkeerd had gedaan en ‘wat als...’
(…)
Zodra ik wakker werd, rolden de tranen over mijn wangen. Ik kon die onmogelijk tegenhouden, het overviel me compleet. Ik was opgelucht dat ik wakker was geworden, maar besefte ook dat het nu écht voorbij was.
(…)
De miskraam heeft ons veel verdriet gedaan, maar heeft ons ook dichter bij elkaar gebracht. En dat is wat we willen onthouden uit die hele periode.
Mama Kris
Ik bleef achter met een hoop onverwerkte emoties en onbeantwoorde vragen. Hoe zou het kindje geworden zijn. Was het een jongen of een meisje?
Over het zwijgen
Het aftellen naar de grens van twaalf weken was begonnen, de veilige zone was binnen handbereik. Dagen kropen tergend traag voorbij. Twee druppels bloed kondigden onheil aan. Verdoofd van onwetendheid belandden we in het ziekenhuis. Onze grootste nachtmerrie werd werkelijkheid. Ons kindje was dood, het hartje klopte niet meer, onze wereld stortte in.
Ik vraag me af of andere vrouwen ook gebroken waren?
Een ingreep verloste mij van mijn dode vrucht, nog nooit voelde ik me zo leeg en verloren. Midden in de nacht, bloedend in een ziekenhuisbed, bleef ik alleen achter. Geen verdriet was ooit groter.
Ik vraag me af of andere vrouwen ook zo ontroostbaar waren?
In de roman die ik een week later las, verloor ook het hoofdpersonage haar kindje. Er stond: ‘The road not taken. Niet wat is, maar wat had kunnen zijn, weegt vaak het zwaarst.’
Ik vraag me af of dit voor andere vrouwen ook het zwaarst weegt?
Ik vraag het me zoveel af omdat ik andere vrouwen mis. Ze vertellen voorzichtig hun verhaal als ik het mijne deel, maar vaak wordt er in alle talen gezwegen over de pijn die gepaard gaat met het moeilijk kunnen verwekken of het verliezen van een kindje.
Mama Isabelle
Over reacties, goed en fout
Maar de verschrikkelijkste opmerking was toch: ‘Je mag er niet zo mee bezig zijn.’ Eerst kreeg ik te horen dat ik er niet zo hard mee bezig mocht zijn om zwanger te worden, want stress was niet goed. Maar hoe kun je er niet hard mee bezig zijn als je in een fertiliteitstraject zit? Ik leefde van echo naar echo, van bloedafname naar bloedafname. Ik werd geleefd! En daarna kreeg ik diezelfde opmerking weer te horen tijdens mijn zwangerschap. ‘Je moet het loslaten, je mag er niet zo hard mee bezig zijn.’ Maar hoe doe je dat? Ik was zwanger, maar zo bang om mijn kindje te verliezen...
Mama Sara
Iedereen probeerde om er voor ons te zijn en om de juiste woorden te vinden, maar er was weinig dat echt hielp. Eigenlijk wilde ik gewoon horen dat alles goed zou komen, en tegelijk frustreerde het me als mensen dat zeiden: dat konden ze mij helemaal niet beloven. Ik wilde ook niet horen dat ik het ‘tijd moest geven’, dat ik het ‘achter mij moest laten’, dat ‘de natuur het zo beslist had’ of ‘dat we toch Arthur al hadden’... Rationeel wist ik dat allemaal wel, maar ik wilde zo graag een tweede kindje.
Mama Stefanie
Ik stuurde de mensen die op de hoogte waren van de zwangerschap een berichtje om te melden dat we ons kindje waren verloren en dat we even niemand wilden horen. Iedereen respecteerde dat. Achteraf bleek dat de meesten ook totaal niet wisten wat ze moesten zeggen.
(…)
Ze vroegen telkens aan Sil hoe het met mij ging, vroegen of ik het nog kon dragen, of het nog allemaal lukte. Maar niemand stond stil bij hoe het met hém ging, of hij er niet onderdoor ging en hoe hij zich voelde bij het verlies.
Mama Charlot
Ik ben heel blij dat veel mensen toen op de hoogte waren van de zwangerschap en dus ook wisten dat we een miskraam hadden gehad. Ik heb enorm veel steunberichtjes gekregen die eerste dagen en dat deed deugd. Al heb ik ook misplaatste reacties gekregen zoals: ‘Je hebt er al eentje, wees blij dat je zoontje gezond en wel is.’ Natuurlijk was ik blij dat ik al een zoontje had, en natuurlijk gaf me dat hoop dat alles goed zou komen. Maar zo’n opmerking helpt je niet vooruit. Het geeft je alleen maar het idee dat je niet mag dromen zolang je de mijlpaal van twaalf weken nog niet hebt bereikt.
Mama Katrien
In ‘Mama’s vertellen. Als het misgaat tijdens je prille zwangerschap' delen (wens)mama's en -papa's hun verhaal. Ze vertellen over hun miskraam en de impact ervan, over hun verdriet en het verlies en hoe ze daarmee omgingen. Want een miskraam mag dan nog steeds een taboe zijn, toch worden heel wat wensouders ermee geconfronteerd. Weten dat je niet alleen staat en (h)erkenning vinden in het verhaal van anderen is een belangrijk deel van het verwerkingsproces.
