Over hoe ik mijn kinderen niet zo in hokjes moet laten duwen
In hokjes duwen
Babybroer is negen maand oud en ik heb nu al het gevoel dat we hem in 'hokjes' duwen. Iets wat vaak al gebeurt van bij de geboorte. En dan doel ik niet enkel op Kind & Gezin, maar op ieder van ons.
Zo ging het ook met grote broer. Grote broer was steeds net iets te mager. 'Eet hij wel voldoende?' is een vraag die we vaak krijgen. Natuurlijk eet hij voldoende, het is gewoon een energiebommetje. Hij zit geen seconde stil, dus hij verbruikt ook heel wat energie. Ik hoor het mezelf steeds zeggen, alsof ik me continu moet verantwoorden. Na de zoveelste opmerking over dat hij toch wel mager was, heb je het dan soms wel gehad.
Nu gebeurt hetzelfde met babybroer. Ik heb al heel vaak moeten horen dat hij (zoals ze het in onze streek zeggen) goed in zijn vlees zit. Of dat hij toch wel heel groot is voor zijn leeftijd. Ik lach het vaak weg. Of begin ook hier opnieuw mezelf 'te verantwoorden'. Dat hij de vereiste porties eet zoals voorgeschreven, en niets meer. Dat hij op de bovenste curves zit, volgens Kind & Gezin.
Het is nooit goed
Maar af en toe heb ik er wel genoeg van. Ik ben namelijk heel trots op mijn wondertjes. En als mama zijn al die oordelen en hokjes niet zo leuk, want je hebt als mama het gevoel dat het nooit goed is. Je wil dat je kindjes graag gezien worden zoals ze zijn. Terwijl we van bij de geboorte al bezig zijn met maten en gewichten.
Hoe kan je dan als kind opgroeien tot een volwassene zonder complexen? Ik weet dat al dat wegen zeker een functie heeft op gezondheidsvlak. Maar ik heb soms het gevoel dat het een excuus is om ook op deze leeftijd al idealen naar voor te schuiven. Het ideale, gemiddelde kind.
Ook als mama ben je een expert in vergelijking. Heeft jouw kindje nog maar een tandje op 8 maand en het kindje naast jou in de wachtkamer al drie? Of kruipt hij nog niet zo snel als alle anderen?
We hebben onmiddellijk een oordeel klaar. Hij/zij zal wel wat trager zijn. Alweer een hokje.
Meer vertrouwen
Ergens onderweg zijn we begonnen met ook baby's, peuters... al te beoordelen. Iets wat me soms ongerust maakt. Ik heb het gevoel dat mijn kerels later zeer sterk zullen moeten staan. De druk om aan een ideaalbeeld te voldoen is steeds groter. Het lijkt soms alsof het onze enige houvast is. Ook ik, als mama, zie de bezoekjes als Kind & Gezin als een bevestiging. Alles is zo onzeker. En dan klamp je je vast aan die cijfers. Dan worden ze een excuus. Een na te streven ideaal. Daar ga ik in de fout.
Ik hoop dat mijn kerels zich niet laten in hokjes duwen. Ik begin alvast bij mezelf. Ik laat die cijfers voor wat ze zijn, ik moet wat meer vertrouwen dat alles goed komt. Dat mijn kerels hun weg wel vinden, dat ook ik als mama mijn weg wel zal vinden, dat alles goed komt.
