Over hoe kleine kindjes groot worden
Mijn 3 kinderen zijn samen aan het spelen en aan het lachen. Die momenten zijn eerder zeldzaam te noemen, maar als ze er zijn, is het dubbel zo hard genieten van dat mooie tafereel! En dan komt het ineens bij me te binnen…
Ik kijk naar Wubbe. Wat ben jij groot geworden vriend! Niet alleen lichamelijk, maar ook in je gedragingen en verhalen. Het lijkt nog alsof het gisteren was dat ik je voor het eerst naar school bracht. Zo’n klein, tenger ventje op een grote speelplaats gevuld met andere kleuters en peuters. Jij huilde niet, mama wel. Mijn kleine jongen werd groot, dat kon ik moeilijk geloven. En even knipperen met m’n ogen en BAM! We zijn 2 jaar verder. Je mond staat geen minuut meer stil, je bent zorgzaam en beschermend, leergierig en een helpende hand. Je kan ineens naar mama toelopen, rond mijn nek (of flubberbuik, die vind je hilarisch) vliegen en zeggen dat ik je beste vriendje ben. Ik ben megatrots dat ik jouw beste vriend mag zijn! Jij bent zo’n flinke kerel, en ik heb precies de helft gemist…
Ik zie Willie spelen met zijn zusje. Ik weet nog precies hoe het voelde toen ze jou voor het eerst in m’n armen legden. Hoe ze jou na 2 minuten al wilden weghalen van mij, maar de kinderarts mama tijd met haar boontje wou geven na al dat harde werk. Je was zo klein, zo fragiel, maar ook een vechtertje. Ik was trots, ik BEN trots! Hoe fel ben je gegroeid, hoe groot ben jij geworden. Je moest snel leren zelfstandig zijn door de komst van je kleine zus. Maar vriendje, je doet dat zo goed! Voor ik er echt bij stil kon staan, vierden we jouw tweede verjaardag. 2 jaar al! Ze zijn voorbij gevlogen. En wat een stoere kerel ben jij geworden zeg! Altijd hoofd omhoog en borst vooruit, jou krijgen ze niet klein! En zonder het te beseffen zorg jij altijd voor de vrolijke noot. Ik noem je vaak de clown van de familie, waar jij je fratsen soms blijft halen is me een raadsel. Maar je vrolijkheid siert je! Ik hoop dat je dat nooit verliest.
En dan zie ik Georgette, mijn kleine mies. Of pluisje, zoals we haar nu vaak noemen. Ineens besef ik het, volgende week vieren wij jouw eerste verjaardag. 1 jaar… Ze zeggen vaak dat het eerste jaar na de komst van een baby het zwaarste is. En dat is ook zo! Maar voor je het weet is dat jaar voorbij…
Jij bent baby af. Je kruipt, je drinkt alleen, je eet mee van tafel, je brabbelt, je speelt… En pas als ik besef dat die eerste verjaardag eraan komt, komt ook het besef dat ik jullie steeds meer moet beginnen loslaten. Dat alle eerste keren voor Georgette ineens ook al mijn laatste keren zullen zijn. Tuurlijk had ik er eerder wel bij stilgestaan, maar ‘ach, ze is nog klein, er is nog zoveel tijd eer die eerste dit en eerste dat!’ Het is pas nu dat ik het er echt ‘moeilijk’ mee heb. Tuurlijk ben ik trots, op alle drie mijn kinderen, want ze doen het zo goed! Maar ik had jullie toch o zo graag nog wat klein gehouden, ver weg van de grote boze wereld.
Jullie zullen nu steeds meer die wereld verder ontdekken, steeds meer mijn hand loslaten. Doe maar, patatjes, ik zal jullie steunen bij elke stap die jullie zetten. Mijn hand zal er zijn als jullie die nodig hebben. En mijn flubberbuik loopt ook nog niet meteen weg, daar kunnen we zeker nog wat mee aflachen!
Mama (en papa ook) zullen altijd jullie veilige haven blijven. Vraag hulp als dat nodig is, we zullen altijd doen wat we kunnen. Maar vergeef me dat ik dan ook vaak een traantje zal laten als ik zie dat jullie weer iets kunnen zonder mijn (onze) hulp. Want ja, kleine kindjes worden groot. Maar ik had nooit verwacht dat het zo snel zou gaan …
Deze blog verscheen eerder op Momsterof3.
