Over hoe kritiek op je opvoeding je helemaal uit evenwicht kan brengen

Driftbuien

De driftbuien waren de grootste windvlagen. Ik had een strategie ontwikkeld die soms werkte, soms niet. Mijn hoofddoel was mijn kind leren dat emoties tonen ok is en dat we die beter op een andere manier tonen dan te brullen. Daar kwamen soms heel creatieve dingen uit waarbij ik overliep van trots op mijn 3,5-jarige die eigenhandig papieren stukjes boos had geknipt of krijtstrepen woede had gekrast. Eén keer braken we takken tot kleine stukjes: in het bos bleek dat nog het gemakkelijkst binnen handbereik. Soms kon ik hem ook niet kalmeren en viel hij gewoon niet tot rede te brengen. Reflectie is pas mogelijk na de afkoelingsfase en soms kwam die er gewoon niet. Hem negeren deed ik soms ook maar eerlijk gezegd is dat de minst succesvolle tactiek gebleken en na op straf zetten is dat ook een techniek waar ik me het minst goed bij voelde. Ook dat is wat waard niet?

Ik zou hem leren dat boos zijn mag, dat je verdriet mag uiten maar dat er zoveel meer manieren zijn om dat te tonen dan te krijsen en te stampvoeten.

Zijn eerste jaar school maakte het eerste uur na schooltijd best heftig en een driftbui kon door heel kleine dingen geïnitieerd worden. Alsof de emmer plots overliep omdat zijn schoenen uit moesten of er geen Maya-koeken meer in huis waren. Niemand begrijpt het intens verdriet om speculooskoeken die een andere vorm hebben dan verwacht zo hard als een kleuter. Ze hebben soms zo weinig grip op het leven en moeten zoveel aannemen dat het ontbreken van bepaalde verwachte patronen soms gewoon te veel is. Ik probeer die emoties ook telkens te begrijpen, al heb ik er soms ook het raden naar waarom iets soms zo heftig wordt ervaren door hem.

Ik probeerde alles in goede banen te leiden die uurtjes na school en die momenten zo rustig mogelijk te houden zodat de bui niet vallen zou, maar soms was alles tevergeefs. En dat gebeurde ook in het weekend of in de vakantie: al was de kans dan vaak iets kleiner. Er bestaat nu eenmaal geen driftbuienradar en percentages zijn ook maar wat ze zijn. De kans bleef er.

Aanmodderen

We modderden dus maar wat aan in die poel van neervallende buien, stampvoetend in de plassen, soms wat later gierend van de pret omdat het loslaten van al die emoties ook deugd doet. Ik had mijn momenten van twijfel en zeker ook discussies met manlief: op één lijn staan is belangrijk maar men spreekt nooit over het proces dat daaraan vooraf gaat. Ik zal nooit claimen dat ik een uitstekende moeder ben en voel ook heel goed aan dat het moederschap me soms wat veel is.

Ik heb er bewust voor gekozen, maar laat ons eerlijk zijn: weet iemand waarvoor je kiest voor die baby het daglicht ziet? Had iemand voorspeld dat die duimzuigende foetus zich later krijsend op de grond zou gooien omdat het donker is en papa de zon buiten niet kan aansteken? Had iemand beseft hoe continu dat ouderschap is? Had iemand de impact van nachtelijke uren kunnen inschatten? Had iemand zich gerealiseerd dat twee kids die elkaar entertainen ook betekent dat ze op elkaar tekenen en elkaars haar bijknippen? Misschien.

Misschien was ik - alle voorbereidingen ten spijt - naïef. Ik heb me het ouderschap alvast nooit beklaagd omdat het eender welke ervaring in het leven overstijgt net omdat het zo veelzijdig is. Wel twijfel ik heel dikwijls of ik het wel goed doe en of ik wel de best mogelijke moeder voor mijn kinderen ben. Moeder zijn is een deel van mijn identiteit geworden, een onlosmakelijk belangrijk deel van mezelf.

Op reis met de schoonfamilie

Het werd zomervakantie en toen gebeurde het. We gingen op reis met de schoonfamilie.

Voor een driejarige betekent dat uit zijn vertrouwde omgeving gerukt worden, zijn ritme wat verstoord en heel veel indrukken om te verwerken. Als je dit leest, weet je het al. Had ik maar gekeken naar de barometer die op onweer stond. De driftbuien werden dus frequenter. Je kleine kalmeren in zijn vertrouwde thuisomgeving is één ding, je kleine kalmeren in een vreemde omgeving een uitdaging. Je kleine kalmeren in een vreemde omgeving met kritische ogen rondom je: dat is ... tjah... confronterend.

Wat ook confronterend is, is als mensen je dan goedbedoeld even willen tonen hoe het wel moet. Wat nog confronterender is, is mogen horen hoe jij het mis doet en dat je toch echt wel iets moet doen aan die driftbuien. Dat laatste: tijdens een driftbui vol mensen op een speeltuin.

En toen viel ik. Het was als een film die ik bekeek in plaats van dat ik erin mee speelde. Ik wankelde niet meer op het koord, ik worstelde niet meer met strategieën en intuïtie. Ik viel. Ik was haar niet meer: ik was niet meer die moeder vol goede bedoelingen die haar weg in het ouderschap probeerde te banen. Ik was gefaald. Ik spartelde enigszins overeind. Ik praatte zelfs na twee dagen worstelen met diezelfde mensen om uit te leggen wat hun goedbedoelde acties gedaan hadden. Met mij. En met het kind in kwestie wiens zelfvertrouwen compleet onderuit ging na de storm aan opmerkingen die het moest verwerken, van hen en van wij die probeerden aan hun stijl van opvoeding te voldoen. Ze toonden wel begrip, dat moet gezegd. Ze begrepen enigszins dat we onze weg zelf wilden vinden, ze vonden ook dat we het simpelweg niet goed deden.

Het kind kreeg daarna meer positieve bevestiging, het opvoeden werd wat meer aan ons overgelaten en bij een driftbui gingen we eerst snel schuilen uit het oog van anderen zodat we ons ding konden doen. Ik had het gevoel dat hij zich meer en meer ok voelde en nu we weer thuis zijn, is hij weer het zonnetje in huis. Ik straal dan weer iets minder fel.