Over jouw allereerste schooldag. En mijn zoektocht naar een nieuw evenwicht.
Alles willen. Liefst allemaal tegelijk
Ik geniet van mijn kindjes.
Ik hou van mijn man.
Ik ga graag uit.
Ik zie mijn vrienden graag.
Ik werk graag.
Ik hou van vakantie.
En, o ja: ik slaap graag.
En het liefst wil ik dat allemaal nu, hier, allemaal tegelijk. Maar dat gaat niet. Want er is geen tijd. O, en niet altijd geld, natuurlijk. Ik wil altijd te veel.
Het kan niet tegelijk, niet iedereen, niet alles. Daarom moet je prioriteiten stellen. Balanceren. En ik had mijn balans gevonden, echt wel. Maar nu is dat dus weer om zeep. Nu verandert ons leven opnieuw.
Een nieuwe balans zoeken
Morgen gaat hij naar school, mijn oudste kind, mijn kleine mollie. Voor het eerst in zijn jonge leventje.
En dan begint het voor mij. Dat schuldgevoel. Het doet letterlijk pijn aan mijn hart, ik moet er niet aan denken, dat ik hem vier dagen in de week naar de opvang moet sturen. Hoe belachelijk is dat? Want eigenlijk is dat toch helemaal geen probleem?
Die mensen van de opvang, dat zijn professionele mensen.
Kindjes gaan graag naar de opvang. Welk kind speelt nu niet graag?
En hoeveel mensen zijn er trouwens niet van wie hun kind naar de opvang gaan?
Ik heb trouwens al speciaal ouderschapsverlof genomen om hem elke woensdagmiddag op tijd van school te kunnen halen zodat hij thuis kan zijn.
Maar toch. Hij is nog zo klein. Hij gaat zo moe zijn. Ik wil hem zo graag bij mij als de school gedaan is.
Ik wil van dat belachelijke, irrationele schuldgevoel af, vooral.
