Over loslaten en losgelaten worden...
We hebben allemaal veel begrip en aandacht voor het groeiproces dat onze kinderen doormaken. Dat doet ieder kind op zijn eigen tempo. We zijn dan ook altijd fier als we zien dat ze zelfstandiger en met steeds meer zelfvertrouwen in het leven staan.
Dat leggen we, bewust of onbewust, in de weegschaal als we een situatie tegenkomen waarin we moeten beslissen in hoe ver we ons kind los laten. Ook de volgende vragen komen meteen naar boven: Hoe sterk is ons vertrouwen, in die bepaalde situatie, in hun kunnen? Hoeveel beperkte en op leeftijd afgestelde verantwoordelijkheid kunnen we ons kind al geven?
Loslaten is een vaardigheid
Maar soms vergeten we bij het maken van deze afweging dat we ook onszelf en onze eigen vaardigheid om te kunnen loslaten eens goed moeten bekijken en indien nodig moeten bijsturen.
Sommige ouders hebben het voldoende loslaten nog niet onder de knie. Het zien van mogelijke problemen, gevaren, moeilijke periodes, ... zorgt ervoor dat dat loslaten minder gemakkelijk gaat.
De één kan vlotter loslaten dan de ander
Wanneer ouders merken dat de één al beter kan loslaten dan de ander, ontstaan er soms ongemakkelijke momenten. Het is fijn om mensen rondom je te hebben die daar begrip voor opbrengen en die je soms eens uit je comfortzone durven te halen. Want zoals gezegd, het zijn niet alleen de kinderen die een groeiproces doormaken, ook ouders hebben hier een hele weg af te leggen.
En ja, in elke klas heb je snelle leerlingen en leerlingen die net iets meer moeten oefenen voordat ze die vaardigheden onder de knie hebben. Op dit vlak hoor ik bij de zwakkere groep.
