Ben ik de enige die al eens kolossaal haar geduld heeft verloren en een pets op de billen gaf?

Laat me duidelijk zijn: ik wil de altijd rustige, geduldige moeder zijn. De moeder die diep inademt, haar chakra's alignet en rustig "Het is oké schat, mama begrijpt je" fluistert, terwijl het kind voor de tiende keer die dag een driftbui krijgt omdat de boterham diagonaal gesneden was. In plaats daarvan ben ik soms de moeder die zichzelf hoort roepen: "IK HEB HET DUIDELIJK GEZEGD, HÉ!" waarna een vingerwijzing en een vluchtige ‘tik’ volgt op de billen, als de ultieme frustratie-explosie.

Maar waarom gebeurt dit? 

Waarom verliezen we soms dat engelengeduld dat we onszelf beloofd hadden? Het antwoord: kinderen zijn gewoon, nou ja ... soms ontzettend intens. Ze kunnen je op het randje van een zenuwinzinking brengen terwijl jij ernaast staat en denkt: Hoe is dit mijn leven geworden? Combineer dat met een slaaptekort dat voelt als een serieuze kater, een eindeloze to-do-lijst die op je schouders drukt, en voilà: de perfecte storm voor dat ene moment waarop je gewoon niet meer kunt.

En weet je? Het is menselijk. We zijn geen robots die in elke situatie feilloos en beheerst blijven. Soms zijn we gewoon op, en als je peuter dan weer eens op het keukeneiland klimt alsof hij zijn roeping als bergbeklimmer heeft gevonden, tja … dan knapt er iets.

Die ene keer dat ik het deed…

Ik herinner me nog goed de keer dat ik, midden in een van die gigantische driftbuien van mijn kleuter, gewoon bam een pets op zijn pamper gaf. Wat deed hij ook alweer? Oh ja, hij dacht dat het een goed idee was om vol overgave de iPad van de tafel te gooien, gewoon omdat hij dat leuk vond. Eerlijk? Voor een moment dacht ik zelfs dat de pets terecht was. Maar binnen een halve seconde voelde ik me rot. Had ik écht geen andere manier om hierop te reageren? Kon ik niet gewoon kalm blijven, zoals alle goede moeders blijkbaar doen op Instagram?

En dan dat schuldgevoel…

Ja, dat schuldgevoel. Inclusief gedachten als "Ik ben een slechte moeder" of "Wat als mijn kind straks denkt dat slaan normaal is?" De ironie? We doen dit niet vanuit woede. Het is eerder de ultieme uiting van machteloosheid, gecombineerd met het gevoel dat je alles al geprobeerd hebt en niets werkt. Toch?

We willen onze kinderen leren dat agressie geen oplossing is, en hier staan we dan: een zwak moment waarin we zelf agressie gebruiken, al is het maar een lichte ‘tik’.

Het echte probleem: de verwachtingen

We zitten als ouders constant gevangen tussen twee werelden: aan de ene kant het idee dat we altijd geduldig, liefdevol en kalm moeten blijven, zoals in die perfecte Pinterest-plaatjes. Aan de andere kant de realiteit van een constante stroom aan eisen, rommel, driftbuien en vermoeidheid die aan je knaagt. De verwachtingen liggen torenhoog.

Moeten we onszelf zoveel druk opleggen? Ja, je wil de beste versie van jezelf zijn voor je kinderen. Maar soms ben je gewoon … jezelf. En die zelf is niet altijd perfect. 

En dat is oké.