4665fi.jpg

Over nukkige peutertjes van anderhalf

7/08/2023

Eerlijk? Ik was het helemaal vergeten. Of misschien had ik het gewoon vakkundig verdrongen. In elk geval, ik wist het niet meer. Hoe nukkig peutertjes van dik anderhalf soms door het leven gaan. Hoe die pruillip maar al te vaak wordt boven gehaald, en hoe het woordje NEE hun woordenschat overschaduwt.

Het is er eentje met karakter, zoals ze dat dan zo mooi zeggen, ons eigen peutertje van dik anderhalf. Eentje met een eigen willetje. Wat er dus op neerkomt dat hij boos wordt zodra er iets tegen dat beruchte willetje in verloopt.

Dan smijt hij zich theatraal op de grond, of draait hij zich koppig weg en roept hij nee. Het begint van ’s morgens vroeg, wanneer hij boos zijn tut uit bed gooit, en het daarna op een krijsen zet omdat hij zijn tut terug wil. En het duurt tot ’s avonds, wanneer hij zijn fles melk tegen de grond keilt als hij er genoeg van heeft.  En tussendoor deelt broer ook wel eens in de klappen, omdat hij te dicht in zijn buurt komt naar zijn goesting.

Duidelijke communicatie

Anderzijds kan hij met zijn sterke wil ook verdraaid goed duidelijk maken wát hij precies wil, zonder dat hij over een uitgebreide woordenschat beschikt. Als hij honger heeft, neemt hij zijn slabbetje en gaat hij aan zijn stoel staan. Slim gezien, als je’t mij vraagt. Of als de koelkast opengaat, duikt hij op uit het niets en grist hij er zijn favoriete yoghurtje uit. Duidelijke communicatie, best handig.

Ondertussen zijn er ook een paar extra tandjes aan het doorkomen, wat zorgt voor slechtere nachten. Wat er op zijn beurt dan weer voor zorgt dat hij nog meer verandert in meneertje chagrijn. (En misschien zorgt dat er ook wel voor dat ík stiekem verander in mevrouwtje chagrijn, maar ssssst, vertel dat laatste vooral niet door!)

Om op te eten

Maar soms … is hij ook gewoon om op te eten. Wanneer hij zijn mutsje op zijn hoofd heeft en een brede smile op zijn gezicht (tussen de kwade buien door dan ). Wanneer hij zijn mollige armpjes naar me uitsteekt en rond mijn nek slaat. Wanneer hij honderden keren oefent op het woordje MA-MA. Wanneer hij de tijd van zijn leven heeft op de kermis. Wanneer hij samen met zijn broer speelt en al lachend achter autootjes loopt of van de glijbaan glijdt. Wanneer hij ’s avonds in zijn bedje kiekeboe speelt onder zijn dekentje en het uitschatert van plezier. Wanneer ik ervan versteld sta hoe snel hij vooruitgaat, terwijl hij enthousiast zit te stempelen of te tekenen.

En dan zijn die nukkige buien snel weer vergeten. Al moet-ie nu ook niet overdrijven  ;-).

 

Deze blog verscheen eerder op MAMoiselleBlogt