(Over)leven met een huilbaby

Ik beslis om een bezoekje aan de pediater te brengen. Zij begrijpt mijn probleem, ziet de radeloosheid en angst in mijn ogen en schakelt alle middelen in die er voorhanden zijn: medicatie tegen reflux, aangepaste voeding tegen allergie, homeopaat, osteopaat, relaxatieoefeningen,... Week na week breng ik haar een bezoek met mijn meisje, maar niets helpt... Ze blijft huilen, krijsen, eet nog nauwelijks door vermoeidheid. Ik zie mezelf en haar langzaamaan verdwijnen in de leegte. Ik ben op, zij is op. De wereld is schijnbaar niet gemaakt voor ons twee SAMEN en ik geef op. Ik geef HAAR op…

Misschien kan inbakeren ons helpen?

Mijn allerlaatste doktersbezoek is wanneer ons meisje 3 maanden is. Daar oppert de pediater, tussen haar tanden door, om ons meisje in te bakeren. We zijn wat aan de late kant, misschien laat ze het niet meer toe, maar we kunnen maar proberen. Op het derde verdiep van het ziekenhuis, op de dienst materniteit, ga ik een snelcursus inbakeren volgen. Een standbeeld verdient deze vroedvrouw (sowieso verdient iedere vroedvrouw een standbeeld) om tussen mijn tranen door rustig uit te leggen hoe ik mijn meisje moet inbakeren... En dan... Dan... Komt... De... Rust...
Het was dus maar zo simpel: INBAKEREN!!!

De hel breekt opnieuw los

18 februari 2016. Opnieuw de mooiste dag van ons leven. Schijnbaar... Na 2 jaar proberen, komt ons tweede dochtertje ter wereld na exact 40 weken zwangerschap. Een wolk van een baby die goed drinkt en rustig slaapt. Schijnbaar... De hel breekt los na 3 dagen: een baby die constant huilt. Nee, krijst!!! Dag na nacht, uur na uur, minuut na minuut, seconde na seconde. Maar deze keer pak ik het anders aan. Inbakeren wordt het!!! Maar mijn toverformule werkt niet bij deze baby... Haar stemmetje wordt hees door het vele gehuil.

Terug naar dezelfde pediater. Blijkbaar weet ze nog wie ik ben en vraagt ze me: ‘zeg niet dat het waar is, is het weer van dat?’ Ik antwoord haar: ‘deze keer is het nog erger.’ Opnieuw worden alle middelen ingezet, maar niets helpt...

Antidepressiva, sigaretten en witte wijn worden mijn beste vrienden

Opnieuw ben ik op. Deze keer niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal. Antidepressiva, sigaretten en een glas witte wijn worden mijn beste vrienden. Daarnaast zie ik niemand meer, wil ik niemand meer zien. Ik laat de deur dicht voor vriendinnen die me willen komen helpen (je hebt altijd wel die ene vriendin die dan toch binnen raakt en je een preek geeft), ik verstop me voor mijn ouders (mama komt me letterlijk eten in mijn mond steken) en ik ben een heks voor mijn man. Mijn diepste dieptepunt is wanneer ik onze oudste dochter twee weken afgeef aan mijn mama: ik ben niet meer in staat om voor haar te zorgen. Ik zie het ongeloof en teleurstelling in mijn man zijn ogen...

‘Jij gaat je baby of jezelf iets aandoen’

Mijn allerlaatste (dacht ik toch) doktersbezoek is wanneer ons meisje 3 maanden is. Ik zie ons daar nog zo staan. Een hoopje verdriet houdt een ander hoopje verdriet vast en probeert haar te sussen. Ik weet niet wie er het ergst aan toe is: de mama of de baby. Ook de pediater weet het niet meer en spreekt eindelijk de harde woorden uit waar ik zo voor bang was: ‘jij gaat jouw baby of jezelf iets aandoen. We laten de baby een week in het ziekenhuis door middel van scheiding moeder-kind. Jij probeert tot rust te komen thuis en ondertussen onderzoeken wij jouw meisje van top tot teen.’

Ik bombardeer mezelf tot slechtste moeder van de aardkloot

Zo... de harde woorden zijn er uit: jij gaat jouw baby iets aandoen... Onmiddellijk bombardeer ik mezelf tot slechtste moeder van deze aardkloot en bel al huilend mijn man: ‘ze pakken mij mijn kind af!!!’. Een kwartier later kom ik thuis... Zonder kind... Zonder moeder. Enkel nog een meisje dat een schim is van de vrouw die ze ooit was. Ik voel me leeg, maar probeer me nog 1 keer bij elkaar te rapen om haar kleertjes te verzamelen en naar het ziekenhuis te brengen. Ik kom aan in haar kamertje en daar ligt ze ... te SLAPEN!!! Ik stort in en vlucht al huilend weg. Voor de tweede keer die dag bombardeer ik me tot slechtste moeder op deze aardkloot... Gelukkig heb ik geen ballen aan mijn lijf, want anders rij ik me te pletter tegen een boom.

Ik kan er weer even tegen

De week gaat als in een waas voorbij. Ik breng haar hele korte bezoekjes in het ziekenhuis, ik geef haar haar flesje, was haar, vertrek weer, spreek voorzichtig af met een vriendin, ik probeer mezelf weer bij elkaar te rapen en dat lukt wonderwel goed! Na 1 week mag ons meisje naar huis, kerngezond, niets te vinden, maar ze blijft huilen... Geen erg, ik kan er weer voor eventjes tegen. Ik kom thuis, geef haar flesje, snoezel nog wat met haar in de zetel en leg haar te slapen. Na 5 minuten zet ze haar keel weer open en stopt voor de komende 3 maanden niet!!!

Mama is op

Alle energie, positiviteit, enthousiasme, moederliefde die ik heb opgebouwd in die babyloze week, verdwijnt als helder water in een smerige rioolput... Het spijt me meisje, ik kan niets meer voor jou doen. Mama is op, voelt zich geen mama meer, laat staan een vrouw. Trek... Uw... Plan...

Het is dus niet zo simpel...

Van de ene dag op de andere valt ze stil

En na 6 maanden valt ze stil. Zomaar. Van de ene op de andere dag. Niets van aanleiding. Ons meisje wordt van een krijsende, hese, huilende baby een schaterlachende, nog altijd hese, opgewekte meid.

Hoe ik die 6 maanden heb overleefd, weet ik nog altijd niet. Er zijn wel een paar littekens achtergebleven. Littekens die nooit meer zullen verdwijnen en dat hoeft ook niet.