7541fi.jpg

Papa is een beetje ziek

15/07/2021
Mamabaas
Door Mamabaas

Aan mijn prachtige zoon - Papa is een beetje ziek. Of eigenlijk heel erg ziek. Soms, als jij boven slaapt in je warme bed, huilt papa wanhopige tranen in mijn armen. Dan weent hij vol verdriet dat hij niet meer verder kan. Op één heel erge avond slikte hij zelfs een handvol pillen. Al veel te lang vecht papa tegen te veel prikkels, tegen te hoge verwachtingen, tegen het leven zelf. Hij is volkomen uitgeput.

Soms wordt papa ook heel boos. Dan raast hij scheldend door de tuin, vloekt hij op de rotte samenleving waarin we volgens hem absurde regels moeten volgen, ons opgelegd door leiders die zoveel dommer zijn dan hij. Dan drinkt papa om zijn frustraties te vergeten, ramt hij met zijn vuisten tegen de muur of gooit hij spullen kapot, alles om die diepe pijn niet meer te voelen.

Te vaak ben ik bang van papa. Wanneer hij ’s avonds laat tiert en dreigt, de realiteit volledig verliest, niet meer beseft wat hij roept en wie hij pijn doet met zijn woorden. Dan huil ik om jou, mijn onschuldig meneertje, veilig in dromenland, en hoop ik dat je niet wakker wordt van het kabaal beneden. Smekend dat je papa nooit zo hoeft te zien.

Ik heb je onrecht aangedaan.

Veel te lang heb ik mezelf wijsgemaakt dat de ziekte van papa nog geen invloed op jou had. De ergste momenten heb je gelukkig niet meegemaakt. De ziekenwagens en politieagenten stonden meestal ’s avonds laat voor de deur, als jij al lang in bed lag. Daarom was het zo gemakkelijk om weg te wuiven hoe je lijfje soms ineenkrimpt als papa plots vloekt. Of hoe je me tersluiks aankijkt om te peilen hoe ik ga reageren op papa, omdat je voelt dat er iets niet klopt in zijn gedrag.

Op goede dagen lijkt ons gezin bijna normaal. Als we gaan wandelen in het bos en jij lachend wegloopt als een luipaard. Als papa met jou fietst in de tuin terwijl ik kook. Als jullie samen giechelen om je gekke kleuteruitspraken of vechten zoals dinosaurussen. Dat is de papa die je verdient. Dat is je echte papa.

Maar dat zijn allemaal uitvluchten. De waarheid is simpel: ik heb je onrecht aangedaan door zo lang te hopen dat papa vanzelf weer beter zou worden. Door elke dag een vrolijk gezicht op te zetten, alsof er geen snijdende spanning in de lucht hangt. Door mezelf volledig te verliezen in het overleven, in de schijn ophouden, waardoor er minder aandacht is voor jou.

Je verdient een warme thuis.

Nu is papa opgenomen. De dokters proberen om zijn donkere hoofd te verlichten, om zijn ogen langzaam te openen voor wat mooi is in het leven. Het wordt een lange weg vol kronkels en omwegen, want papa ziet dat licht nog niet. Hij wil alleen maar thuis zijn bij jou, het enige lichtpuntje dat hij nog heeft. Want hoe ziek papa ook is, hij houdt altijd ontzettend veel van jou.

Helaas ben ik intussen doodop van het overeind proberen blijven. Van het constante inspelen op de wisselende stemmingen van papa, van het doen alsof alles normaal is. Ik ben zelfs te moe om mijn angst om papa nog echt te voelen. Dus heb ik de moeilijkste beslissing ooit gemaakt: ik ga bij papa weg.

Sommige mensen zullen zeggen dat ik papa verlaat nu hij mij het hardste nodig heeft. We zijn toch getrouwd in goede en in slechte dagen? Misschien vinden ze dat ik egoïstisch ben door ons gezin uit elkaar te halen. Mensen die echt weten hoe het met mij gaat zullen eerder zeggen dat ik het lang heb volgehouden. De waarheid ligt ongetwijfeld ergens in het midden, maar toch pieker ik ’s nachts over wat anderen over me denken.

Ooit zal ik je proberen uitleggen dat mama’s en papa’s ook gewoon mensen zijn die pijn en angst en verdriet voelen. Dat de wereld niet altijd zwart of wit is en mensen niet altijd goed of slecht. Er zijn zoveel grijze nuances. Soms weten ouders even niet meer hoe het moet, ook al doen ze nog zo hun best. Soms verliezen ze zichzelf of elkaar.

Maar ik beloof je, mijn lief meneertje, dat ik voor jou een warme thuis zal scheppen. Net zoals papa niets liever wil dan de allerbeste papa zijn voor jou, zelfs als hij ziek is.

Samen blijven papa en ik altijd je ouders. Altijd. No matter what.

Ik hou van je,

Je mama

 

* Wie nood heeft aan een luisterend oor kan terecht bij Tele-Onthaal op het telefoonnummer 106 of via de chat op www.tele-onthaal.be.

Zit je met vragen over zelfdoding, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op www.1813.be.