Papa moet dat doen! (Lees: bol het af moeder!)
Papa moet dat doen!
We staan recht tegenover elkaar en proberen elkaar af te troeven in het werpen van kwade blikken. Maar zij wint, zonder twijfel.
Mijn moederhart moet zich gewonnen geven en druipt het af, gekrenkt in haar trots. Je zou voor minder als één van je afstammelingen aangeeft dat je nu even niet meer gewenst bent. Of vrij vertaald: ‘Bol het nu maar af, moeder, ik doe het liever even met die andere ouder! Je diensten zijn niét meer gewenst! Want je doet het niét goed!’
Ook een mogelijke variant: ‘Papa is de liefste!’ of: ‘Pàpa moet dat doen!’ Met de nadruk op de eerste ‘pa.’ Want we zouden het anders niet goed begrepen hebben.
Zucht. In de week moet ze het meestal alleen met mij doen, want papa komt pas thuis als zij al lang in dromenland ligt. En dat gaat eigenlijk altijd prima. Er is dan ook gewoon geen mogelijkheid om de ene ouder boven de andere te verkiezen, want er is er maar eentje. Haar moeder. De vrouw die haar op de wereld heeft gezet, maar soit, ik wil geen emotionele chantage plegen hoor.
Moeder zijn = af en toe het deksel op de neus krijgen
Ik neem het niet persoonlijk natuurlijk, die toestanden. Nu ja, of toch niet te lang, hoewel het soms wel eens flink kan steken. Dànk je wel dochter voor het compliment! (Je moet weten dat ik dan meestal op zo'n momenten al letterlijk op mijn knieën zit om haar schoenen aan te doen. Of haar kleren aan te trekken. Een mens zit dan al op de grond voor zijn kinderen en dan nog krijg je het deksel op de neus :-)). Dat zal wel automatisch bij het ouderschap komen, veronderstel ik? Dat je nog de beste bedoelingen mag hebben, maar dat die niet altijd welkom zijn?
Ik weet ook wel dat kinderen van die leeftijd nu eenmaal erg zwart-wit denken, en als het hen effe beter uitkomt, dan kiezen ze toch nog snel voor diegene die net iets minder moeilijk zal doen. Of die 'nieuwer' is.
Ik besef ook dat ik niet altijd mijn wil kan opleggen aan mijn kroost. Noch mijn liefde. Mijn oudste is een knuffelbeer, mijn jongste een vrije vogel. Of liever, een klein katje (niet om zonder handschoenen aan te pakken). Ze gaat, loopt, zingt, springt waar ze wil. Steekt toeren uit en draait me om haar lieve schattige kleuterstompvinger waar ik bij sta. Als ze affectie wil, dan zal ze die zelf wel komen halen.
Vijf minuten later alweer over
Gelukkig gaan de boze antimamabuien heel snel over. En staat ze vijf minuten later alweer aan mijn rok/broek te trekken. Of laat ze horen dat ‘màma dat moet doen!’ tegen de papa in kwestie (waardoor ik stiekem een vreugdedansje maak in mijn binnenste, haha, het is bij hem net hetzelfde!)
En haar liefde is ook elke keer weer overweldigend groot als ze het goedmaakt. Dan geeft ze me letterlijk lekjes zoals een katje (beetje speciaal, ik weet het), of probeert ze haar kleine armpjes helemaal rond mij te leggen. 'Mama is de liefste van de wereld! Mìjn mama!'
Ik hoop dat ik dat, alle gekheid op een stokje, altijd zal kunnen blijven doen. Haar niet te veel forceren. Maar er wel kan zijn voor haar, als ze een knuffel wil. Ook als ze boos is op mij ;-)!
