Pas bevallen en dolgelukkig, maar serieuze relatieproblemen (gelukkig met een happy end!)

Op 16 april 2015 vertelde ik aan mijn man dat we terug zwanger waren. Nadat onze eerste zwangerschap was misgelopen na enkele weken, lachte het geluk ons terug toe. De eerste echo volgde, alles verliep perfect met onze kleine ‘all star’. Maar naarmate de zwangerschap evolueerde en mijn buik groeide, veranderde er thuis, tussen mijn man en mij, traag maar zeker ook iets. De afstand die er tussen ons groeide, groeide mee met mijn buik en met ons kleine meisje.

Mijn man verdween op de achtergrond

Ik denk dat ik toen vooral bezig was met ons kleine meisje en niet met mijn man, die langzaam maar zeker op de achtergrond verdween. Er was bij mij eerder boosheid naar hem toe, teleurstelling. Maar toch waren er ook mooie momenten: de eerste schopjes, alle echo's die we samen hebben gedeeld.

Uiteindelijk werd onze prachtige meid op 17/12/2015 geboren. Een zalige bevalling van amper 5 uur! De dagen na de bevalling stond ik stijf van de adrenaline, terwijl mijn man kapot was, steendood, met wallen onder de ogen. Alsof hij bevallen was?! Na enkele dagen ziekenhuis kwamen we thuis, en de afstand tussen ons leek dermate groot dat ik mij enorm alleen voelde… Mijn man was van een ongelooflijk energieke, praatgrage, lieve, bezorgde, behulpzame echtgenoot veranderd in een apathische, overbezorgde, teruggetrokken man. Niets interesseerde hem nog, enkel kruiswoordraadsels invullen en regelmatig en te veel drinken.

Ik donderde van mijn roze wolk

Daar stond ik dan, volledig van mijn roze wolk afgerukt, vol verstomming, met een immens verdriet. En boos, zo ontzettend boos! Mijn eigen vader is een afwezig, ongeïnteresseerd figuur in mijn leven en de mogelijkheid dat ik mijn dochtertje hetzelfde verdriet zou moeten laten doorstaan was ondraaglijk.

De maanden verstreken, de gesprekken (lees monologen van mijnentwege), de roepsessies (ook van mijnentwege) waren wekelijkse, bijna dagelijkse kost! De muur waar ik constant op stuitte was wraakroepend. Nooit kreeg ik een zinnig antwoord, nooit riep hij terug, ik kreeg enkel opgetrokken schouders en een uitgestrekt gezicht.

Hij ontplofte

In oktober ontplofte zijn vat vol emoties. Hij wist op niets nog een antwoord te geven, zelfs niet op de vraag of hij nog een toekomst zag met mij en onze prinses. Twee maanden is hij toen bij zijn ouders gaan wonen, de volle 8 weken werd ik aan mijn lot overgelaten door hem. Kapot van verdriet zat ik hier thuis, alleen, met een baby van 11 maanden. Als ik mijn  beste vriendinnen niet had gehad, dan was ik doorgedraaid, denk ik. Ik functioneerde enkel nog in functie van mijn dochter. Mezelf verzorgen was absoluut niet meer aan de orde .

Toen onze kleine meid 1 jaar werd, woonde hij 2 dagen terug thuis. Achteraf bekeken was het door haar verjaardag dat dat gebeurd is. Moest ze niet jarig geweest zijn, had het nog langer aangesleept. Maar de weken vorderden en alle beloftes die hij had gemaakt (stoppen met drinken, praten met mij, meer interesse tonen in ons) werden al snel in de wind geslagen. Tot er op 12/3/2017 bij mij er iets knapte. Ik was er klaar mee. Geen begrip meer, geen geduld, enkel boosheid. Ik ben vertrokken, koffer gepakt, kind gepakt. Hem afscheid laten nemen en klaar.

Eindelijk gingen zijn ogen open

Dat moment waarop ik vertrok heeft letterlijk de grond onder mijn man zijn voeten onderuit gehaald. Eindelijk gingen zijn ogen open. Maar voor mij was het op dat moment te laat. Kapot was ik, mentaal en fysiek. Ik denk, mits hulp van zeer goede vrienden, dat hij toen besefte dat mij loslaten de enige manier was om ons ooit nog terug bij elkaar te krijgen. En zo gezegd, zo gedaan. Ik ben alleen gaan wonen met onze dochter, alles werd netjes en eerlijk verdeeld van de inboedel, alsook de regeling voor onze dochter werd zonder 1 ruzie in orde gebracht. Één geste heeft hij mij gevraagd, of dat ik de scheidingsprocedure 6 maanden on hold wou laten staan. Uit respect heb ik dat gedaan  

Hij had een postnatale depressie

Er was toen een afstand tussen ons, door het feit dat we effectief uit elkaar waren. Mijn man volgde intense therapie, waar uiteindelijk uit bleek dat hij een postnatale depressie had, precies wat ik al sinds drie weken na de bevalling stond te roepen. Eindelijk werd het bevestigd! Vier procent van de papa’s maakt dat mee, maar het taboe errond is zo vreselijk groot dat het amper erkend wordt.

We zijn ondertussen januari 2018 en ik woon terug thuis sinds augustus. Wij hebben elkaar teruggevonden,  zijn  terug verliefd op elkaar geworden. Ook al beseffen we allebei dat we een grote rugzak meedragen in onze relatie, de basis zit zo goed. Het wederzijds respect is zo groot. En de liefde spat er terug vanaf!