Piemeltje, piemeltje aan de wand

Zwijgen tot je zweet, zeggen ze bij ons en dat deed ik. Buiten tegen mijn ouders, en zijn ouders, en mijn beste vriendin, en misschien hier en daar nog iemand… En de hond, ik heb het heel vaak tegen de hond verteld. Maar… finally, net voor Kerst mocht het geweten zijn. Yesss!

Geslacht verzwijgen

En dan wisten we het geslacht, Nova zou er komen (die naam was zelfs al voor de verwekking gekozen, dus klaar, een discussie minder). Pieter wou het heel graag verzwijgen en ging dat ook als de beste kunnen - mannen en weinig woorden, denk ik dan. Maar ik zag dat zwijgspelletje niet meer zitten en zag het al zo voor me dat ik het eruit zou flappen en achtte de kans nog groot ook dat ik het niet eens door zou hebben. Dus daar vond ik wat op.

Gelukkig werkte ik in die tijd ver weg van mijn familie. Daar kon ik in het geniep toch al een paar mensen vertellen wat ik zo graag kwijt wou en zo hield ik het net ietsje langer vol op het thuisfront. Al ben ik er nog niet in geslaagd om het geheim tot het einde te bewaren. Dit beloofde van meet af aan geen lofzang van mijn talenten te worden.

‘Een dochter past bij jou’

Toen heb ik dus ook het grote geheim verklapt aan mijn toenmalige werkgeefster: "ja, dat past bij jou". In alle eerlijkheid boterde het niet altijd tussen haar en mij en snapte ik haar opmerking niet goed. Past het ene geslacht van kind je beter dan het andere dan? Ga ik het bij het andere dan minder goed doen? Ben ik niet stoer genoeg voor een jongen? Ik heb mezelf nooit gezien als een meisje-meisje, dus ik dacht ook wel bekwaam te zijn om een jongetje op te voeden. In ieder geval, als ik haar moest volgen mocht ik alleen meisjes produceren. Oeps.

Ondertussen heb ik gemerkt dat ik graag een meisjesmama ben. Vlechten, verkleedpartijtjes met bijhorende make-up, tutten met maskertjes, kleine nageltjes lakken,… zalig! En mijn Diva geniet er ook van. Net als van samen shoppen,… nu al, uren kan ze dat volhouden. Voor haar en mij. Win-win! Die bankrekening even buiten beschouwing gelaten.

Meisjes- én jongensmama

Zes jaar na het statement van de goedbedoelende prof statistiek ben ik een meisjes-én-jongensmama. Blijkt dat ik het kan - de ene dag wat beter dan de andere - en enorm van de afwisseling geniet. Haar opmerking heeft dus niet lang stand gehouden, Lio past ook bij me, soms zelfs beter dan Nova moet ik bekennen. En hoewel ik geniet van mijn vrolijke, rechttoe-rechtaan man, heb ik ook mijn achillespees gevonden: het piemeltje!

Het piemeltje vereist een eigen handleiding

Manmanman, is me dat een hels karwei om daar mee om te gaan. Eerlijk is eerlijk, ik dacht altijd: "jongens hebben het makkelijk: plassen waar en wanneer ze willen, op seksueel vlak een redelijk straight forward - pun intended - gereedschap meegekregen, …"

Blijkt dat nu toch net niet helemaal te kloppen. Het ding vereist een handleiding in de opvoeding en is dan ook vaak het onderwerp van keuze in ons gezin - willens nillens - tussen mij en anderen - ik heb vaak een duidelijke hulpvraag - of mijn gedachten. Dat laatste in de zin van "hoe ga ik daar nu mee om", voor de duidelijkheid.

Lio is namelijk grote fan van zijn "piemelke" in zijn woorden, "pietje" in die van ons of "pili" in die van Nova. Want o ja, mevrouwtje heeft er ook wat van te zeggen. Constant dient het wormpje om mee te spelen, als wild dier, als brandweerslang, als insectje, als projectiel dat ergens in gemikt dient te worden of om gewoonweg tussen je billen te proppen om te doen alsof je een meisje bent.

We zijn ruimdenkend, kan allemaal. Het helpt natuurlijk ook niet dat het blootje de aangewezen dresscode is bij aanvang van de potjestraining. Ineens is het daar, natuurlijk, overal, vrij en zichtbaar voor iedereen. Met Lio zijn aangeboren entertaintalent wil hij er dan natuurlijk een variëtéshow van maken.

Het is een fase

Andere, meer ervaren jongens-ouders vertellen me dat het normaal is, een fase die ooit wel over zal gaan. En op het occasionele creepy verhaal na, heb ik nog nooit een man gezien die letterlijk niet met zijn handen uit zijn broek kon blijven in het openbaar. Het komt dus vast wel goed met hem en ik onderdruk hevig elke "Lio blijf daar vanaf" die in me opkomt. Laat hem er maar mee spelen en ervan genieten. Vrijheid, blijheid ten huize Vandenbergh-Champagne.