PrayforNice: Laat ons een superkracht van liefde de toekomst insturen
Woest van al dat zinloos geweld
Woest word ik van al dat zinloos geweld. Woest omdat het op eender welk moment op eender welke plaats kan gebeuren. Iedereen kan slachtoffer worden, rechtstreeks of onrechtstreeks. In ziekenhuizen in eigen land zijn er nog mensen die revalideren van Zaventem. Hun levens zullen nooit meer hetzelfde zijn. En, eigenlijk, na alle gebeurtenissen, onze levens ook niet meer.
Mijn man kan soms vertellen over zijn kindertijd, hoe hij in de zomervakanties uren en uren buiten kon spelen met zijn vriendjes. Onbezorgde tijden waren dat. De ouders vertrouwden hun kinderen en de buren, het verliep allemaal als vanzelf.
Die tijden zijn nu voorbij. Dat besef ik meer en meer. Ik denk heel soms aan hoe het zal zijn binnen twintig jaar, als mijn meisjes groot zullen zijn en zullen gaan en staan waar ze willen, zoals zovele andere kinderen van vandaag. Hoe ze zullen leven in een wereld die elke week op springen staat.
Ik weet niet goed hoe het nu verder moet. We tasten allemaal een beetje in het duister. In de loop van de dag is woede in verdriet veranderd, in twijfel, en ik zoek nog altijd ergens naar een oplossing die niet bestaat.
Maar één droom: dat wij de oplossing grootbrengen
Ik kan alleen maar één ding dromen. Dat kleine stukjes van die oplossing hier in huis rondlopen. En in vele andere miljoenen en miljarden huizen. In jullie huizen, en in huizen van vele andere ouders… Onze kinderen zijn onze toekomst, onze bouwstenen voor later.
Ik kan alleen maar hopen dat wij – de mensen die deze planeet niet om zeep willen helpen, de mensen die niet fanatiek zijn – een leger van verstandige en slimme, tolerante en eerlijke kinderen zullen grootbrengen. Dat wij een superkracht van liefde de toekomst zullen insturen die met geheven hoofd altijd maar zal blijven marcheren op het slagveld van onze maatschappij. Verder en verder, de borst vooruit.
Vanavond heb ik mijn twee meisjes extra hard geknuffeld. ‘Kon ik jullie maar altijd in mijn armen houden’, flitste het door mijn hoofd. Maar ik moet hen op mijn beurt leren vertrouwen. Hen onbezorgd leren zijn. En hen weerbaar maken voor later. Hen wapenen met liefde.
Het zal nodig zijn.
