Regenbogen
Wanneer we voorbij ‘Het Steen’ wandelen, leren ze het verhaal van Antigoon en Brabo kennen. Onze kinderen hangen aan onze lippen en smullen van de verhalen.
Plots merkt onze dochter op dat zo’n reus toch niet in zo’n klein kasteel kan wonen?
‘Nee, natuurlijk niet. Het is een verhaaltje, reuzen bestaan alleen in verhaaltjes. Niet in het echt!’
Ik zie plots een teleurstelling op haar gezicht.
‘Ik dacht dat in dat kasteel ook unicorns wonen, want daar zijn allemaal vlaggen met regenbogen.’ ‘Kijk,’ zegt ze terwijl ze wijst naar het regenboogvoetpad ter hoogte van de Suikerrui, ‘hier hebben ze zelfs een weg gemaakt voor de unicorns!’
We worden even stil. Zijn kinderen van 4 en 6 oud genoeg om kennis te maken met de grote boze wereld waarin mensen vermoord worden omdat ze verliefd worden op iemand van hetzelfde geslacht? Laten we ze niet beter nog even in hun sprookjeswereld van unicorns en regenbogen?
We wagen het erop. We vertellen hen dat als zij later groot worden, ze mogen thuis komen met hun vriend of vriendin en wij dan blij zullen zijn. Sommige mensen denken daar anders over, die vermoorden iemand, gewoon omdat hij homo is.
Ik zie onze zoon in zijn schulp kruipen. Hij is een introvert kind, dat alles even moet overdenken. Onze dochter is net het tegenovergestelde. We noemen haar soms wel eens ‘babbeltje’, omdat het babbelgen duidelijk geactiveerd werd bij haar.
‘Dus… die hebben gewoon iemand dood gemaakt omdat die verliefd wordt op een jongen? Dat vind ik nu echt niet lief se!’
‘Nee, dat vinden veel mensen, en daarom hangen er overal regenboogvlaggen. Om aan homo’s en lesbiennes te zeggen dat ze gewoon mogen zijn wie ze zijn.’
Ze gaan beiden akkoord, en vertellen over de koppels in onze en hun familie- en vriendenkring. Voor hen is het heel gewoon dat een gezin kan bestaan uit twee mannen met kinderen, twee vrouwen met kinderen, een man en een vrouw met kinderen, een vrouw alleen met een kind,…
Wanneer we ons de volgende dag klaarmaken om naar school te gaan, regent het en verschijnt er plots een regenboog aan het einde van de straat.
Onze kinderen kijken door de voorruit van de auto en zeggen: ‘Zelfs de regen en de zon vinden dat homo’s en lesbiennes gewoon mogen zijn wie ze zijn!’
Met een glimlach op mijn lippen zwaai ik ze uit, terwijl mijn man ze naar school rijdt.
