Sinds die kleine jongen geboren werd, werd alles anders

U bent een empathisch man. U zag meteen dat ik opgelaten reageerde, mijn jurk rechttrok en nee schudde, en u wees ostentatief op mijn blikje cola zero. Ik vroeg me daardoor weliswaar een beetje af of mijn drinkgedrag op andere events problematisch is, maar u vroeg me meteen daarna hoe het eigenlijk met me ging. Ik wilde u wel iets vertellen over moe zijn en de winter en de 6de kinderziekte maar ik stond met mijn mond vol tanden na uw stelling die meteen daarna volgde.

‘Ik vraag me de laatste tijd vaak af waarom zo weinig vrouwen tot het middle management doorbreken.’

U keek er werkelijk bezorgd bij.
Maar ik was niet voorbereid op dat gesprek. Mijn hoofd duizelde een beetje van de bubbels en wijn die ik voor die cola zero had gedronken.
Dat we met z’n allen nog eens een voorbeeld aan Azië kunnen nemen, zei u. Dat daar veel meer vrouwen hogerop raken. En dat daar veel meer zorg in huis wordt genomen. Dat dit veel meer wordt geaccepteerd.
En of ik al aan een au pair had gedacht? Dat dit geen goedkope optie is maar dat het toch een ideale oplossing is voor kinderen. En dat comfort belangrijk is.

Bovenstaande was eerder een soort monoloog waarbij ik af en toe een beetje knikte en op het einde laf wegvluchtte door snel iets te mompelen over dansende collega’s en een groepsfoto. Daar voel ik me slecht over want ik zou u wel graag van antwoord dienen. Omdat u zich oprecht die vraag leek te stellen… Omdat u terecht heeft aangevoeld dat ik niet helemaal terug mijn plek vond op het werk. En ik ook weet dat u mij hiermee impliciet een duw in de rug wil geven, dat u in mij of in mijn capaciteiten gelooft. Dat u graag meer vrouwen rondom u zou zien, in management posities. Dat is mooi.

Maar hier is het probleem…
Sinds die kleine jongen geboren werd, werd alles anders. Echt. Alles. Anders.

Het verschil is niet een beetje anders, zoals wanneer je voor een totaal andere haarsnit gaat, of heel veel anders zoals wanneer je naar een verre plek verhuist… neen, ik heb het hier over echt compleet fundamenteel je-wereld-op-z’n-kop anders.

Plots was ik 24u op 24u mama. Ik hoef u de organisatie moeilijkheden die dat met zich meebrengt niet uit te leggen, want in uw antwoord op het probleem hebt u daar duidelijk zelf ook al aan gedacht. En u hebt ook goed ingeschat dat ik desondanks ook nog graag iets wil betekenen op het werk… Meer nog, een cleane bureau met volwassen mensen zonder snottebellen is soms een oase van rust na een hectische ochtend waarin je 2x van kleren bent gewisseld (1x omdat je oude broek toch nog steeds niet blijkt te passen en 1x omdat de baby reflux heeft).

Ziet u, het absurde is dit. Ook al hang ik soms vol snottebellen en heb ik 3u geslapen die nacht, die kleine jongen maakt mij (en mijn man) zo gelukkig. En dan heb ik het over werkelijk belachelijk gelukkig. Uitzinnig gelukkig, eigenlijk. Een liefde die ervoor zorgt dat je niet alleen MOET maar vooral ook WIL zorgen voor dat kleine wezentje. Dus er zijn niet alleen organisatieproblemen, ziet u, het gaat hier om vechten tegen een oeroud instinct. Zorgen voor je kroost.

Geen exclusief vrouwelijk instinct overigens, dus ik zou graag de focus van uw probleemstelling verbreden. Een kleintje dat zich elke ochtend als een aapje aan je vastklampt wanneer je hem bij het krieken van de dag (alweer als eerste) afzet, dat doet ook iets met een papa…
En uit vele gesprekken met mannelijke collega’s weet ik dat er veel papa’s zijn die naar meer tijd met hun gezin snakken. Maar die dat niet doen omwille van het stigma dat kleeft op een man die, ik zeg maar iets, 4/5de werkt.

Maar waarom kan dat eigenlijk niet? Waarom is het niet aanvaardbaar dat mensen met kleine kinderen, even hun carrière op een lager pitje zetten? Waarom moet ik eigenlijk kiezen voor het ene of het andere? Mijn loopbaan is minimum 40 jaar lang. Dat is een hele lange tijd. Ik werk hard, heb altijd hard gewerkt, en zal ook hard blijven werken. Waarom is het niet aanvaardbaar dat gedurende 5 jaar ik het net iets minder aan kan doen, zonder dat ik daarom een stempel krijg opgeleefd van ‘underachiever’? Of zonder daarom in een job onder mijn niveau te belanden?

Geloof me, het vuur in mij, de drive om een toffe en gevarieerde carrière uit te bouwen en een bedrijf mee vorm te geven, is er. Maar met een klein kind, dat elke seconde je aandacht vraagt (als mama van een actieve peuter staat je ‘aan’ knopje nooit uit), kan je onmogelijk dezelfde uren presteren als voordien en ontbreekt bij momenten ook de energie (zo bijvoorbeeld in van die periodes met kleine gemene tandjes die zich altijd ’s nachts een weg banen door het rood gezwollen tandvlees).

Het probleem is niet dat ik geen nanny wil betalen om voor die tandjes te zorgen zodat ik meer comfort heb… Want hoe moe ik ook ben, wanneer ik mijn kindje door de haartjes streel, zijn pijntjes weg zing of hem een medicijntje toedien, voel ik me alsof ik met de meest belangrijke job ter wereld bezig ben. Ik ken mijn kindje GRAAG, ik ken al zijn maniertjes en al zijn woordjes, ik versta hem al spreekt hij voor anderen chinees, ik voel op voorhand wanneer hij zal beginnen zeuren, en ik weet wat ik mee moet nemen op elke verplaatsing (een half huishouden). Ik ben zijn mama. Hij heeft er maar 1, ziet u.

Laten we Azië niet als voorbeeld nemen. Er is geen andere regio waar de werknemers meer uren op het werk doorbrengen, omwille van hiërarchie geen nee durven zeggen en gebukt gaan onder een bij momenten ondraaglijke werkdruk. Kunnen wij het echt niet anders doen?

Ik neem maar 1 kindje, om allerlei redenen. Hij is maar 1 keer zo klein. Nog 1 jaar en hij gaat al naar school! Nog 3 jaar en hij nestelt zich al niet meer heerlijk in onze nek (die snottebellen nemen we er bij)… Wij zouden daar graag even van genieten. Het enige dat ik vraag, is wat zachtheid van mijn werkgever.

Misschien loop ik iets minder in beeld nu. Ik wil u daarover geruststellen. Mijn tijd komt nog. En de dingen die vandaag ik op het werk doe, doe ik nog altijd graag en goed. De rest van mijn tijd gebruik ik nuttig. Ik ben thuis bezig om dat kleine wezentje op te voeden tot een fijne, actieve en dynamische wereldburger, die onze maatschappij en economie mee vorm zal geven. Ik ben zeker dat hij over enkele jaren fantastische zaken zal realiseren. Zijn talenten ontplooien en een mooie loopbaan opbouwen. Ik hoop van harte dat hij dat tegen die tijd perfect kan combineren met zijn gezinnetje, wanneer hij daar vol liefde de ochtend-, avond- en nachtshift draait…

Deze blog verscheen eerder op Katesworld.