Sinds ik moeder ben …

Sinds ik moeder ben …

• … besef ik dat ik beter ook van bij het begin de gewoonte had aangenomen om een half uur op de wc te zitten. Net als papa. Drie keer per dag. De bofkont.
   
• … heb ik het altijd gedaan. Ook al sta ik ander de andere kant van de kamer. Het is altijd mijn schuld.
   
• … ben ik er keer op keer getuige van hoe het wereldrecord Herhalen van de zin ‘Wacht even’ en ‘Nog één keer’ wordt verpulverd.
   
• … is het me duidelijk dat zwangerschapsdementie er NIET met de baby uitkomt.
   
• … hou ik van chaotische mensen. Omdat die geen veelzeggende blik op het rondslingerende speelgoed of de vegen op de ramen werpen.
   
• … beschouw ik een zittend beroep niet als iets ongezonds, maar als iets waar iedere moeder recht op zou moeten hebben.
   
• … heb ik een onuitputtelijke (letterlijk en figuurlijk) bron van inspiratie voor mijn columns.
   
• … worden de jobs mij in de schoot geworpen: wasserette, taxichauffeur, cateraar, …
   
• … ben ik nog nooit zo vaak, intens, zeg maar gerust chronisch, moe geweest.

Maar ook:

• … ben ik nog nooit zó populair geweest. Afgaande op het aantal keren ‘mama, mama, mamaaaaa’ dat ik per dag hoor.
   
• … heb ik ontdekt hoe rustgevend samen kleuren met (uitwasbare!) viltstift kan zijn.
   
• … weet ik dat er niet enkel strandjutters, maar ook straatjutters bestaan. Altijd spannend wat ik in de broek- en jaszakken van zoonlief ga aantreffen.
   
• … ben ik nog nooit zo vaak buiten geweest. Wat doet dat goed!
   
• … heb ik – vrijwillig! – een kevertje en een lieveheersbeestje over mijn hand laten lopen. Omdat zoonlief dat zo graag wilde. Bij spinnen trek ik overigens de grens. Kinderen hebben grenzen nodig.
   
• … weet ik weer hoe leuk het is om gezelschapsspelletjes te spelen (behalve als je kind vlak voor de finish weer terug naar Start moet).
   
• … ben ik nog nooit zo intens, zeg maar gerust chronisch, verliefd geweest. Op mijn allerliefste zoontje. Sorry, papa.
   
• … weet ik dat kinderen NOOIT liegen. Het was altijd een grapje. Ook als de leugen – excuseer, het grapje – pas dagen later uitkomt.
   
• … heb ik ervaren dat met Lego spelen heel mindful kan zijn. Verstand op nul en volledig in het moment blokje voor blokje het bouwplan volgen.
  Tot je merkt dat er een stukje ontbreekt of je erachter komt dat je onderweg per ongeluk een blokje hebt overgeslagen en je dus weer opnieuw kunt beginnen – maar dit terzijde.
   
• … weet ik hoe het voelt om bijna uit elkaar te barsten van de overweldigende liefde die je voor je kind voelt. Vooral als hij zo zoetjes in zijn bedje ligt te slapen – eerlijk is eerlijk. Maar ook als hij spontaan een tekening voor mij heeft gemaakt die hij stiekem (neuh, ik zie niet hoe je die achter je rug verstopt, hoor, lieverd) op mijn hoofdkussen legt.