Slapeloze nachten: alles is anders
Ieder piepje horen
Ik heb deze nacht nog niet veel geslapen. Net zoals de voorbije nachten, de laatste weken. Ik heb de babyfoon al enkele weken op de luidste stand staan. Zo kan ik ieder piepje en kraakje in de ademhaling van mijn twee kereltjes horen. Ik ben geen moment gerust.
Ik las de voorbije weken enkele artikels van kersverse moeders. Ze vertelden dat ze hun leven niet zouden aanpassen aan hun kinderen. Dat hun kinderen hun leven niet zouden veranderen.
Vaarwel zorgeloos bestaan
Ik heb zoiets ook geprobeerd. Op sommige vlakken is het wel gelukt, hoor. Maar ik kan niet ontkennen dat mijn leven toch volledig anders is. De grootste verandering is voor mij het verdwijnen van mijn 'zorgeloos bestaan'.
Sinds mijn kereltjes er zijn, slaap ik niet meer zo vast als vroeger. Ik maak me continu zorgen over hun gezondheid, vraag me voortdurend af waar ze mee bezig zijn en of ze gelukkig zijn... Ik hoor ieder geluid.
Zoveel liefde
Ik denk aan hen bij alles wat ik doe, zeker als ze ziek zijn. Dat merk ik des te meer nu ik hier deze ochtend zit. Ik durf Eli niet neer te leggen, want dan kan hij niet meer slapen. Hij ademt dan nog zwaarder. Dus blijf ik hier zitten. Ik slaap dan wel niet, maar ik ben wel gerust. En ik kan direct ingrijpen wanneer dat nodig is.
Als je zoveel liefde in je leven krijgt, komen er ook zorgen bij. Er rekenen twee kereltjes op mij. Daar kan ik niet om heen. Alles is anders.
