Sorry kleine schat, mama heeft last van mijlpalenstress

Als nieuwe ouders raak je soms snel gefixeerd op alle dingen die je baby moet doen of zou moeten doen op een bepaalde leeftijd. Zeker als je ziet dat andere baby’tjes van dezelfde leeftijd het allemaal al doen.

Mooiste geluid ooit

Vragen als ‘Hun baby neemt zijn voetjes al vast, waarom doet de mijne dat niet?’ schieten door ons hoofd. Meer nog, we hangen er zo in vast, dat we soms vergeten te genieten van het moment.

Zoals de eerste keer ooit dat ik mijn dochter hoorde luidop lachen.

Ze zat in haar wippertje en ik trok gekke bekken. Ik genoot van wat vrije tijd terwijl mijn man met zijn muziek bezig was. Ik deed niks speciaals en toch lachte ze. Zelf mijn man hoorde het terwijl hij aan zijn bureau zat.

Ik was uitzinnig, en mijn man kwam zelf ook kijken. Ze glimlachte nog na en ik probeerde haar opnieuw te doen lachen, maar ze bleef gewoon glimlachen. Haar lach was het mooiste wat ik ooit had gehoord en ik kon dus niet wachten om het nog eens te horen.

Aankruisen en afwachten?

Alleen … ik wacht intussen al weken.

Ik heb alles geprobeerd. Kietelen, gekke bekken trekken … Maar het enige wat ze deed, was glimlachen. Ik was wanhopig om luidop lachen te kunnen aankruisen op haar lijstje met mijlpalen, maar ik wist niet of ik dat wel kon doen. Want ze had het nog maar 1 keer gedaan.

En sinds die dag deed ze het niet meer.

Dus zat ik te staren naar dat lijstje met mijlpalen en dacht na. Had ze die mijlpaal echt bereikt? Kruis ik het aan of wacht ik? Om het allemaal nog verwarrender te maken, dacht ik eraan hoe enkele vrienden baby’s hebben van dezelfde leeftijd als mijn dochter en hoe zij al luidop lachten. Dus ik stond voor de keuze: stress ik erover of kruis ik gewoon aan op het lijstje en wacht ik af?

Ik kruiste het aan en besloot om te genieten van haar glimlach, terwijl ik wachtte tot ze opnieuw luidop lachtte.

Van buik- naar ruglig

Hetzelfde gebeurde toen ze voor de eerste keer omrolde. Het gebeurde tijdens haar gebruikelijke buiklig-routine. Zij raakte natuurlijk gefrustreerd en wilde op haar rug gelegd worden.

Ik zag dat ze zichzelf in een positie probeerde te krijgen waarin ze kon omrollen zonder hulp. Ik riep mijn man en we keken en wachtten. Ze raakte zonder problemen in zijlig, maar helemaal tot op haar rug rollen bleek moeilijker dan ze had gedacht.

Het enige wat ze nog moest doen was haar beentje naar achteren gooien en haar lijfje zou – hopelijk – volgen. Ze bleef haar heupjes en been draaien, zodat ze – hopelijk – zou omrollen. Ik weerstond de drang om haar te helpen, ze was er zo dicht bij. Het duurde even, maar verschillende pogingen later … deed ze het uiteindelijk.

Ik kon wel wenen van geluk. Mijn baby rolde officieel helemaal zelf om. Een mijlpaal (voor haar) waarop ik wachtte en waarover ik tot dan toe een beetje aan het stressen was. Ik wist dat dit het einde was van de buikligtijd, en het begin van een nieuwe fase. De rolfase die natuurlijk de kruipfase voorafgaat.

Teleurstellend

Er was slechts 1 probleempje. Net zoals met het luidop lachten … moest ze nog een keer doen. In plaats van over te gaan naar de tweede keer zijn we teruggekeerd naar de builigtijd, waarbij ze beslist om het gewoon op te geven en weent tot ik haar oppak.  

Ik betrap mezelf erop dat ik tegen haar zeg ‘je kan omrollen’ of ‘in plaats van gewoon te blijven liggen, probeer eens om te rollen’. Frustrerend? Dat is een understatement. Het is ronduit teleurstellend.

We kennen allemaal wel het gezegde ‘een stap voorwaarts en twee stappen terug’. Wel, het is niet anders met baby’s en mijlpalen. Tuurlijk, ze bereikte recent enkele nieuwe mijlpalen. Maar ze ziet geen enkele reden om niet te doen alsof ze totaal niet weet hoe ze dat gedrag nog eens kan stellen.