Superman
Na 41 weken zwangerschap werd ik ingeleid. Mijn kereltje naar wie ik zo hard uitkeek werd op 20 juni geboren.
De dagen, weken, maanden die volgenden waren zwaar. Louis krijste veel, dag en nacht. Bij de kinderarts, huisarts, osteopaat … overal klopte ik aan, maar telkens kreeg ik de boodschap: ‘Dit is perfect normaal.’
Toen Louis vier maanden was, begon hij rare stuiptrekkingen te maken, zijn armpjes gingen naar binnen en zijn ogen rolden naar boven.
Met een filmpje in de hand ging ik terug naar de kinderarts en na maanden werd ik geloofd. Het was niet oké …
Louis bleek het syndroom van West te hebben, een ernstige vorm van epilepsie. Na enkele weken opname in Gasthuisberg was zijn epilepsie onder controle.
Volgens de neuroloog was het afwachten, voor de leeftijd van twee jaar konden ze niks voorspellen.
Ondertussen zijn we zeven jaar verder. Louis ontwikkelde motorisch jammer genoeg niet verder. Hij is rolstoel gebonden, volledig afhankelijk van derden en kan niet spreken.
Door Louis leerde ik een nieuwe wereld kennen. Een wereld van uitdagingen waar we telkens door moeten. Ik besef hard welk geluk ik heb met de mensen rondom mij. De dankbaarheid is zo groot … het meest naar mijn ouders die er steeds zijn!
Maar vooral … Ik bewonder mijn Supermannetje elke dag zo hard! Het is geen leven waar we beiden voor kozen, we hadden het zo graag anders gezien, maar hij doorstaat het en dikwijls met de mooiste glimlach.
Morgen staat de gastrostomie gepland, vaste voeding wordt vanaf dan aangevuld met sondevoeding. Opnieuw een nieuwe uitdaging.
Even dapper als jij strijd ik verder mee, met alle liefde van de wereld.
Lien Koelman
