Kunnen kinderen geesten zien? Enkele straffe verhalen…

22/10/2025

Door Mamabaas

We kennen allemaal de verhalen: een tv die uit zichzelf naar een ander kanaal springt, een leeg huis waarin toch een baby huilt, een barkruk die gezellig een rondje door de kamer doet, of een piano die zichzelf bespeelt. Geloof je er niet in? Da’s oké. Maar met Halloween voor de deur is het weer zover: de vraag der vragen duikt op in menig mama-hoofd: kunnen kinderen geesten zien? Of je nu sceptisch bent of net stiekem wéét dat er ‘meer’ is, deze mamaverhalen bezorgen je gegarandeerd kippenvel (of een ongemakkelijke rilling bij het slapengaan).

Het jongetje in pyjama

‘Toen we op huizenjacht waren, namen we onze dochter Claire (toen bijna 3) altijd mee. Bij het huis dat we uiteindelijk kochten – een oud herenhuis uit 1911 – voelde het meteen goed. Thuis vroeg ik haar wat ze ervan vond.
Haar antwoord: ‘Ja! En de jongen die daar woont is ook heel lief.’ 
… Euh, pardon?
 Ze vertelde dat er een jongetje in pyjama in de eetkamer stond, dat hij haar had toegewuifd en dat hij bang was van water. Na wat googlen over hoe je je huis energetisch kunt ‘reinigen’ en hoe je geesten kunt verjagen, hebben we toch maar besloten het erbij te laten. Ze heeft er daarna nooit meer iets over gezegd. Maar ik ben hem nog altijd niet vergeten, hoor!’

De ‘luchtmama’

‘Mijn zoon (3) vertelt over een ‘luchtmama’ die hem ’s nachts komt bezoeken. Ze is helder als een ster, heeft vleugels (wij hebben het nog nooit over engelen gehad!) en kort haar. Volgens hem is ze heel lief en overdag zegt hij vaak dat hij haar mist.’

‘Kijk mama, dode mensen’

‘Mijn zoon was 2 toen we langs een kerkhof reden.
Hij zei: ‘Kijk mama, dode mensen.’ 
Ik knikte: ‘Ja, schatje.’ 
Toen zei hij: ‘Kindjes!’
En jawel, we reden langs het kinderperk. Toen ik vroeg of ze blij of verdrietig waren, zei hij:  
‘Blij mama! Ze lopen rond die meneer daar.’ 
Ik keek en zag een man, alleen, hoofd gebogen. Mijn hart brak én smolt tegelijk.’

JoJo in het oude huis

‘We kochten een huis van 120 jaar oud. Onze dochter (2,5) rende vrolijk rond op de eerste dag. Toen het donker werd, zei ze opeens:
‘Dat is JoJo, mijn nieuwe vriend, hij staat achter jou.’ 
Euh… wablief? 
Ze bleef JoJo zien telkens we er gingen schilderen. Daarna verdween hij. 
Denk ik.
 Hoop ik.’

Slaapwel, oma!

‘Ons huis kochten we van een man wiens vrouw overleden was. Op een avond zei mijn zoontje (2,5) voor het slapengaan: ‘Mama, zeg slaapwel tegen de oma,’ terwijl hij naar de gang wees… haar oude slaapkamer.’

‘Niet mijn mama pijn doen!’

'Mijn dochter (3) liep met me door de kelder van mijn ouderlijk huis. Plots stopte ze, keek recht vooruit en riep: ‘Niet mijn mama pijn doen!’ Ik vroeg wat ze zag. Ze zei: ‘Een vrouw.’ Ik sliep die nacht lichtjes minder goed.’

‘Mr. Hutchinson, mijn spookvriend?’

‘Onze zoon (2,5) begon ineens ‘geest’ te zeggen en wees steeds naar de eetkamer. Toen ik het eens over ‘Mr. Hutchinson’ had, de vorige eigenaar van onze woning, zei hij: ‘Mr. Hutchinson, mijn spookvriend?’ We hebben het huis sindsdien twee keer laten reinigen. Voor de zekerheid.’

‘Papa, kom zitten!’

‘Mijn papa overleed aan kanker toen mijn zoon 2,5 was. Ze waren ontzettend close. De dag dat mijn papa stierf, zaten we aan tafel toen mijn zoon ineens opschoof, een plekje vrijmaakte op de eetbank en zei: ‘Papa! Kom zitten!’ 
Tegelijk bizar en troostend.’

‘We gaan naar tante Ann... en haar mama?’

‘Mijn dochter (5) had haar overgrootmoeder nooit gekend, laat staan over haar gehoord. We waren onderweg naar mijn tante. Toen ik zei: ‘We gaan naar tante Ann,’ antwoordde ze vrolijk: ‘Oh, en naar haar mama?’
 Toen we aankwamen, bleek mijn tante net de as van haar mama in huis gehaald te hebben.
Niemand wist dat.’

De schommelzwaan

‘In ons appartement had mijn dochter een schommelzwaan. Toen we verhuisden, weigerde ze het ding in haar kamer te zetten. Reden? ‘Hij schommelt ’s nachts vanzelf.’
 We bewaren hem nu op zolder. Ver weg. Veilig ver weg.’

De speelmaat om middernacht

‘Mijn dochter (toen 4) vertelde over een meisje dat altijd wilde spelen. Dus gaf ik de ‘geest’ speelgoed in de kast. Elke ochtend lagen de knuffels ergens anders. Haar broer sliep in hetzelfde bed, dus hij was het niet. Maar wie dan wel?’

De licht-uit-deur-dicht-geest

‘Mijn zoon (4) zegt dat er een meisje in huis is dat deuren dichtslaat en lichten uitdoet. Laatst was hij binnen aan het spelen terwijl ik buiten de was op hing. Ik hoorde een deur dichtslaan en ging even kijken. Mijn zoon zei dat hij dat niet gedaan had, maar wel het meisje dat niet wou spelen… Hij weet niet hoe ze eruitziet.
Ik wel: als een migraineaanval op pootjes.’

De babybroer in de schaduw

 ‘Onze dochter (toen net 2) wees naar de trap en zei:  
‘Wat is dat?’ 
Wij: ‘Een schaduw.’ 
Zij: ‘Nee, dat is mijn broertje.’ 
We hadden enkele jaren eerder een zoontje dat stilgeboren is… 
Op het moment dat onze dochter dat zei, was ik zwanger, maar we wisten het geslacht nog niet. Intussen heeft ze er dus wel een broertje bij, maar we weten nog altijd niet over wie ze het toen had.’

‘Papa Don zegt dat het goed met hem gaat’

‘Mijn man verloor zijn papa aan de griep. We hebben onze zoon nooit over hem verteld. Tot hij op een ochtend zei: ‘Papa, Papa Don zegt dat het goed met hem gaat.’ 
Hij beschreef hem perfect: sigarettenrook, snelle auto’s. Precies wie hij was.’

Veelgestelde vragen over kinderen en geesten

Zien kinderen écht geesten? 

Tja, wetenschappelijk bewijs is er niet. Maar in veel culturen wordt geloofd dat jonge kinderen ‘gevoeliger’ zijn voor dingen die wij niet meer kunnen waarnemen. Aan de andere kant: peuters hebben ook een rijke fantasie, een rotsvast geloof in onzichtbare vriendjes, en dromen die soms net iets te echt lijken.

Vanaf welke leeftijd praten kinderen over ‘geesten’? 

Tussen 2 en 6 jaar lijken kinderen er het meest ‘open’ voor. Dan verwarren ze ook vaak schaduwen of dromen met de echte wereld.

Hoe weet je of het een geest is of gewoon een denkbeeldig vriendje? 

Denkbeeldige vriendjes zijn meestal gezellig, voorspelbaar en komen terug in het spel. Spookverhalen zijn vaak onverwacht, plaatsgebonden (zoals alleen in de gang) en geven je als ouder gewoon een raar gevoel.

Moet ik me zorgen maken als mijn kind een geest ziet? 

Niet per se. Zolang je kind er geen stress of nachtmerries door krijgt, is het meestal onschuldig. Twijfel je? Praat met een kinderarts, therapeut of spirituele begeleider als dat goed voelt voor jou.

Wat zeg je als je kind zegt dat er ‘iemand’ is?

 Blijf kalm, luister goed en neem hun gevoel serieus. Reageer geruststellend: ‘Je bent veilig, mama/papa is hier.’ Je kan het benoemen als fantasie of als iets spiritueels, afhankelijk van je eigen overtuigingen.

Dus... zien kinderen geesten?

Misschien. Misschien niet. Misschien zijn het restjes fantasie die blijven hangen voor het slapengaan. Of misschien zijn kinderen gewoon nog open voor wat wij al lang vergeten zijn. Hoe dan ook: ze zorgen in ieder geval voor straffe verhalen aan de ontbijttafel.

BRON: The Everymom