Twee jaar geleden werd ik plots weduwe

Als mensen me nu vragen hoe het met mij en de kindjes gaat, zeg ik meestal gewoon 'goed'. En nee, dit is niet altijd waar. Ik wil gewoon niet de eeuwig treurende, verdrietige mama zijn. Ze hoeven niet te weten dat ik mezelf soms uit bed moet slepen na alweer een zware nacht waarin de jongste nog maar eens niet doorliep (en ik me stiekem afvraag wanneer ze dit eindelijk eens zal doen) of als mijn zoontje alweer roept in z'n slaap en ik hem niet getroost krijg. Ze hoeven niet te weten dat ik opkijk tegen de avondshift na een lange werkdag. Eten maken, wat spelen met de kindjes, in bad en bed, m'n huisje wat opruimen en uitgeteld in de zetel.

Heb ik de dood van m'n man een plaatsje kunnen geven en kan ik weer genieten van de kleine dingen? Ja, ik hou ervan om met de kindjes te dansen in de keuken op veel te luide muziek, om uit te waaien aan zee en alles even te vergeten. Ik hou van de kleine dingen.

Het klinkt misschien vreemd, maar ik moet en wil verder gaan ... Samen met de kindjes. Dat zou m'n man ook zo willen. Hij zou willen dat we gelukkig zijn.

Maar soms overvalt het verdriet me. Zoals vorige week in de brillenwinkel bij het uitkiezen van de nieuwe bril voor m’n zoontje, terwijl er naast ons een koppel een bril voor hun kindje aan het uitkiezen was. Dan voel ik me verdrietig, alleen en toch wel wat jaloers op hen. Ik wil dit moment ook kunnen delen met iemand. En wanneer de jongste dan plots, uit het niks, de aandacht trekt van de papa naast ons en hem charmeert zoals alleen zij dat kan met haar rosse haren (zoals haar papa), dan breekt m'n hart in duizend stukjes en kruip ik 's avonds in m'n zetel onder een dekentje en laat ik m'n tranen vloeien.

Caitlin