Twee weken was je ons geheimpje

Twee weken op een roze wolk
Na maandenlang wensen werd je aangekondigd.
Twee weken was je ons geheimpje
Nog even zwijgen tot die twaalf weken voorbij zijn.
Maar toen was er plots geen geheim meer...
Niet omdat we het wereldkundig maakten...
Gewoon, het was er niet. Meer.
De symptomen waren er, de dokter bevestigde ons vermoeden...
We konden er niet meer om heen.
Ons geheimpje is niet meer.

Je kan niet weten hoeveel namen je kan bedenken op twee weken...

Je kan niet weten hoeveel vooruitzichten je kan hebben op twee weken...

God je kan niet geloven hoeveel plannen je op twee weken kan maken. Of eigenlijk op twee jaar, want al zo lang waren wij op jou aan het wachten... Maar in die twee weken werd alles zo concreet.

Ons vechten leek te worden beloond

Na bijna twee jaar alleen maar negatieve resultaten en toch nog wat andere klappen naast onze wens om jou, begon alles ook heel zwaar te wegen op onze relatie. We waren niet meer de beste versie van onszelf, maar vechters als we zijn, weigerden we te vluchten en gingen we op zoek naar hulp om samen tot een oplossing te komen. En dat vechten leek te worden beloond...

Want eindelijk na al die maanden, na al dat bloed prikken, na al die consultaties, tranen, hoop en hormonen was jij er. Ons vruchtje, want veel meer was je niet gegund. Twee weken voelde ik me terug echt gelukkig. Bang ook, maar vooral gelukkig... Maar meer dan twee weken was ons niet gegund... En nu is alles wat ik voel verdriet. Intens, hartverscheurend, pijnlijk verdriet.

Heeft mijn lichaam gefaald? Wat had ik anders kunnen doen? Heb ik iets verkeerd gegeten?