Uh oh: mijn driejarige kleuter heeft me door bij verstoppertje spelen, denk ik...
Een simpel spelletje
In het begin was het een simpel spelletje: hij kroop met zijn hoofd onder een kussen, zat onder de keukentafel, bedekte zijn lijf (maar niet zijn benen) met gordijnen. Ik moest dan doen alsof ik hem zocht, wat bemoeilijkt werd door het feit dat hij eigenlijk liefst als een duveltje uit een doosje tevoorschijn sprong onmiddellijk nadat ik hem begon te zoeken.
Als ik mij mocht verstoppen, keek de kleine geniepigaard altijd door zijn vingers (wat ik hem jammer genoeg nog niet kan afleren), waarop hij mij natuurlijk onmiddellijk - heu - ‘vond’ en hij gewonnen had (dat was zeer belangrijk!).
Het werd beter
Na wat oefening werden zijn verstopkwaliteiten beter (met - toegegeven - wat aanwijzingen van de mama, want ik geloof niet in doen alsof ik zijn benen niet zie!). Maar ons zoekterritorium is nog altijd beperkt tot een kamer (of twee) en dus kan ik hem meestal wel gewoon horen ademen.
Nu komt mijn aanleg tot drama goed van pas:
“Kaaaaaspeeeer, waaaaar beeeeen jeeeee?"
"Zit Kasper achter de kast? Nee!"
"Zit Kasper onder het bed? Nee!”
Het was alsof we zijn eerste lievelingsboek ('Muis zoekt haar panda') aan het uitbeelden waren.
En toen ...
Toen kwam de dag, dat ik hem niét vond (hij verkroop! IN STILTE!). Dezelfde dag dat hij me recht in de ogen keek toen ik achter het gordijn kroop en vervolgens, met al evenveel zin voor dramatiek als zijn mama, begon te zoeken:
“Zit mama achter de zetel? Nee!
Zit mama onder de tafel? Nee! …”
Kinderen. Ze weten meer dan je denkt.
En het zijn verdomd goede imitators! :)
