Uit eten met de kids

Don't be afraid

Als je een brasserie binnenstuikt met een kinderwagen en twee meisjes van vier en vijf zie je het bijna altijd. Die – lichte? – angst in de ogen van de obers en de aanwezige (kinderloze) klanten. 'Hopelijk zetten ze de boel niet op stelten.'

Vakkundig werden we begeleid naar een iets ruimere zaal achterin waar de kinderwagen geen obstakel vormde en waar al een gezinnetje zat. Best gezellig. De tafel was mooi gedekt. Eenvoudig – placemats, elk een bestekzakje, peper, zout en boter – maar meer hoeft het niet te zijn.

Het duurde niet lang voor we de menukaart onder de neus geschoven kregen. Hoera! Een kindermenu. En dubbel hoera! Er staat niet alleen curryworst met frietjes op, maar zelfs vis (en geen fishsticks, maar zalm zowaar). De keuze was vrij snel gemaakt: vogelnestjes voor de meisjes, een vispannetje voor mij, een hammetje voor mijn vriend. Baby Renée had vooraf al gegeten :-). 

Dag glaasje wijn

Al gauw kregen de meisjes kleurpotloden en inkleurbladen toegestopt. Onze drankjes werden geserveerd. Ik keek al verlekkerd naar mijn glas wijn, maar nog voor ik het aan mijn lippen kon zetten, was het al over met pret. Anna achtte het tijd voor een hele redevoering – rechtopstaand op de stoel uiteraard – waarbij ze enthousiast haar placemat tegen mijn wijnglas schoof. Het resultaat? Het glas moest eraan geloven en de inhoud belandde op haar zus en mezelf.

Ach, no harm done, ongelukjes gebeuren ;-). Renée zat nog altijd rustig in haar kinderwagen, de meisjes sloegen nadien stil aan het kleuren en mijn vriend en ik konden genieten van een aperitief (ik bestelde meteen een nieuw glas, wat dacht je?). 

Honger! Nu!

Even plots was het gedaan met de rust. ‘Mama, ik heb honger.’ Gevolgd door: ‘Mama, hoe lang duurt het nog?’ En het geduld raakte snel helemaal zoek: ‘Mamaaaa, ik wil eten! Nu!’ Zelfs Renée begon zich te vervelen.

Tijd voor een afleidingsmanoeuvre. Even met z’n allen (behalve de papa) naar het toilet. Weer vijf minuutjes gewonnen. Alleen … bij onze terugkomst was er nog altijd geen eten te bespeuren. En intussen was Renée haar kinderwagen beu. Ze wilde slapen, maar dat lukte niet, met de nodige frustratie als gevolg.

Maar dan, tada! Daar was de lunch, oef. De vogelnestjes werden in stukjes gesneden, de bordjes mooi voorzien van frietjes en mijn vriend en ik konden er ook aan beginnen. Marthe smulde, Anna vond het ‘vies’ (zucht :-() en Renée vond mijn schoot een veel aangenamere plaats dan de kinderwagen. Geen probleem, ik ben het gewoon om mijn eten te inhaleren en alles met één hand te doen. 

Toilet stop

‘Ik moet kaka doen!’ ‘Ik ook!’ Natuurlijk ... Opnieuw richting het toilet dan maar. Mijn vriend bleef alleen achter en ik vermoed stiekem dat hij dat niet zo erg vond. Dan kon hij tenminste op zijn gemak van zijn hammetje genieten. Even later stonden we er terug en onder lichte dwang (en met een belofte van een snoepje achteraf) zette Anna uiteindelijk haar tanden in haar vogelnestje.

‘Een dessertje?’ ‘Nee, dank je. De rekening aub’. We gaan niet zo vaak uit eten en meestal vallen die uitjes goed mee. Maar deze zondag viel spijtig genoeg onder de noemer ‘stresserend’. Nu ja, toegegeven, ik geniet toch altijd wel van de momenten waarop ik zelf niet achter het fornuis moet kruipen.