Van depressie tot psychose tot zwangerschap met medicatie: het grote taboe

Stressgerelateerd

Bovenstaande stoornis is een psychische aandoening. Deze is dus enkel en alleen stressgerelateerd en in de basis geen schizofrenie.

Mijn eerste psychose maakte ik door op mijn 26ste. Ik had er nog nooit van gehoord en dacht dat het eenmalig was.

Enkele jaren later, in 2009, brak mijn tweede psychose uit, mede door een carrièreswitch, het gaan samenwonen met mijn vriend en een verhuis. Deze keer was de psychose niet zo mals voor me. Drie weken ben ik helemaal van de wereld geweest. Kortsluiting als het ware. Het heeft 6 maanden revalidatie met zich meegebracht en een trauma bovenop. Ik wens dit niemand toe, de isolatiecel is me niet vreemd en toch ben ik een gewone dame zoals jij en ik.

Nog geen kinderen

Gelukkig had ik toen nog geen kinderen. Mijn vriend is toen trouw aan mijn ziekbed blijven staan, ook al was onze relatie nog pril. Het was ook voor hem een zeer moeilijke periode. Onze relatie heeft op springen gestaan, maar liefde heeft er ons doorgeholpen.

In 2011 kregen we een dochtertje, D. Ik werd van nabij opgevolgd door mijn psychiater en kon snel ingrijpen indien nodig, maar gelukkig was dat niet van toepassing. Ik kon borstvoeding geven en genieten van mijn dochter, al was ik wel een overbezorgde moeder en liep ik soms onzeker over het feit dat ik misschien zou kunnen hervallen maar het ging… Tot de dag dat mijn werkgever me verplaatste naar een andere afdeling.

Medicatie

Aanpassen ging moeilijk. Ik kreeg al snel een depressie met een opname tot gevolg. Een ‘geluk’ bij een ongeluk brak er geen psychose door omwille van de snelle aanpak van mijn psychiater. Vanaf dan ben ik onderhoudsmedicatie beginnen nemen omdat het een gevecht bleef om een evenwicht te vinden in het dagelijkse leven. Voor velen is ‘gewoon leven’ evident, maar voor mij is het dat niet. Een hobby, werken, een gezin, maatschappelijk geëngageerd zijn: voor mij is het al snel te veel. Maar ach, wat is de norm?

Onze dochter werd 3 jaar. We begonnen stilaan aan een babybroertje of -zusje te denken. Het bleek al snel duidelijk dat ik het niet zou redden zonder medicatie, dus ja, werden we maar zwanger mét. We hadden het graag anders gezien, maar de afbouw verliep niet evident. Dat is wel het sleutelwoord van mijn relaas: ‘evident’. Al gauw kreeg ik ook te horen dat ik geen borstvoeding kon geven; de medicatie zou ik doorgeven via de borstvoeding. Daar ging één van mijn basiswaarden als moeder. Ik wou net hetzelfde voor D’s babybroertje, want ze kreeg een broertje! Hij had daar ook recht op, maar we waren dolgelukkig met zijn komst.

Ik had een vlekkeloze zwangerschap, al kwam ik meer dan 25 kg bij door de medicatie die eetlustopwekkend was. Die factor – met de hormonen erbij - had ik niet meer in de hand. Ik heb drie getallen gezien! Ik ging gewoon niet meer op de weegschaal staan. Ach, als het dat maar was… Ergens kon ik dat wel relativeren.

Couveuse

Nadat ik was bevallen had de gynaecoloog me niet op de hoogte gebracht van het feit dat onze zoon na de geboorte naar de couveuse moest. Ook een kinderarts werd opgetrommeld. Totaal onvoorbereid ging ik hier in mee. Er zou maar iets moeten mislopen of de medicatie zou toch nevenwerkingen veroorzaakt hebben...

Hij moest 24 uur in observatie, daarna kon hij naar de kamer. Ik vind het nog altijd ongelooflijk jammer dat niemand hierover gecommuniceerd heeft voor de bevalling, terwijl men wel op de hoogte was van mijn situatie. Gelukkig is alles goed gegaan en ben ik ondertussen al mijn overtollige kilo’s – mede door de stress - kwijt.