Van sprongetjes over tandjes tot de bekende waarom-fase
Het begint al als je als mama op materniteit ligt en na enkele dagen de babyblues zich meester over je maken. “Het is een fase waar je eventjes door moet moederke. Da’s normaal. Het zijn de hormonen.” Ja ok.
En dan kom je thuis en begint een nieuwe fase: die van het elkaar leren kennen en ritme zoeken. Jij zoekt je nieuwe rol als mama of papa, je baby heeft totaal geen idee wat of hoe maar moet volop wennen aan nieuwe (hardere) geluiden en geuren en ondertussen gaat ook het gewone leven weer door. “Maar das een fase meiske, da went vanzelf! Het hoort er nu eenmaal bij!”
Van sprongetjes tot tandjes
En dan kom je op het punt dat je iet of wat je plekje en rol gevonden hebt, je baby is ook al ietsje meer op zijn of haar gemak… En dan is daar alweer een volgende fase: die van de sprongetjes! Eerlijk waar, ik had er nog nooit van gehoord. Ondertussen vervloek ik die ‘dingen’. Je kind (in de meeste gevallen) overstuur om God weet welke reden en jij staat erbij en kijkt ernaar. Ja, die periode van ‘ontwikkeling en groei’ drijft je soms tot waanzin!
Maar houd je vast, daar stopt het niet! Na x aantal maanden begint nog een nieuwe fase… Dan krijg je te maken met de fase van de tandjes. Dat is ook zo’n leuke, ahum! Ik zeg het vaak tegen mede(loeder)moeders… “Ze hadden die tanden toch iets anders mogen aanpakken! Zo op 1 nacht allemaal erdoor en klaar. 1 nacht zwaar afzien en that’s it. Je kind wordt 1 jaar en dan weet je, ’t is de moment! Brace yourselves! Maar dan staan ze door en klaar, we zijn er van af!” Maar dat is het dus niet hé…
Ondertussen volgt de ene na de andere fase en op den duur denk je ‘Wat is het nu? Zit je met een tand? Zit je in een sprongetje? Ben je moe? Heb je honger? Wat wil jij eigenlijk van mij? Doe ik iets verkeerd? WEES NU IN GODSNAAM TOCH EENS DUIDELIJK KIND!’ Geef maar toe, we hebben het allemaal al ‘ns gedacht!
Maar dus, vanaf de geboorte is je leven een aaneenschakeling van fases. Sommige zijn ook leuk, begrijp me niet verkeerd! Als je teergeliefde zoon of dochter ineens zelfstandig kan zitten, of zijn/haar eerste woordje zegt, of kan kruipen, … Ze hebben zeker allemaal hun charmes!
Behalve eentje… De fase waar ik me nu in bevind met ons Wubbe is er eentje waar ik kriegel van word. De bekende ‘waaromfase’.
De waarom-fase
Ik had eigenlijk gehoopt dat we die fase bij ons Wubbe een beetje gingen overslaan. Hij sprak wel, maar minder vlot dan zijn leeftijdsgenootjes (bleek nadien dat het manneke ons amper kon horen door een teveel aan vocht achter zijn trommelvliezen, ocharm …). Hij verbasterde heel veel terwijl het grotendeel van zijn leeftijdsgenootjes dat niet deden. En terwijl zij al volop in die waaromfase zaten, bleef Wubbe zijn eigen vrolijke zelve zonder alles in vraag te stellen. Hij was (en is) nieuwsgierig, dat wel! Maar dan wel op zijn eigen schattige manier in zijn eigen taaltje dat niemand begreep.
Maar toen werden de buisjes geplaatst. ‘Ge zult zien, madam! Hij zal een enorme sprong vooruit maken in zijn taal!’ Ahja, tof! Dat zagen we wel zitten.
Waar we in het begin enorm veel moeite hadden om ons Wubbie te begrijpen, hadden we op een maand tijd een totaal ander kind met een veel uitgebreidere woordenschat. Hij sprak ineens zonder moeite de naam van zijn juf uit en zong liedjes die hij op school geleerd had. Dat deed hij voordien nooit! Een vrachtwagen werd nu benoemd als vrachtwagen en niet meer als ‘kajon’. Eindelijk begrepen andere mensen hem ook. Ze moesten ons niet steeds meer vragen “wat zegt hij? Ik begrijp hem niet!” We zagen Wubbe glunderen, en terecht ook!
En toen, ineens, kwam het. Als een donderslag bij heldere hemel… ‘mama, waarom?’
Wacht effekes! Wablief? Wat zeg jij daar vriendje? “Mama, waarom?” Oh God, nee… Nee, niet die fase! Het zal wel toeval zijn… Who was I kidding? Tuurlijk was dat geen toeval! Bij alles wat ik doe of zeg, weet ik dat ik me aan een vragenuurtje ‘waarom’ mag verwachten. En denk maar niet dat je er met een simpele ‘daarom’ mee weg komt. Neenee, want “jij mag niet daarom zeggen, mama!” Hm, ok, we proberen het dan maar op een andere manier. We gaan de waarom negeren! Dat leek een strak plan… Opnieuw een goeie mop. Wubbe moet en zal een antwoord krijgen op zijn waarom! “Mama? Mama! Maamaaaaa! MAMA!” Ja Wubbe? “Waarom?”
Aaaaaaargh! Dus oké, je gaat erin mee en denkt dat als je het gepaste antwoord geeft hij wel zal stoppen met dat gewaarom. “Dat weet mama niet vriendje, mama weet ook niet alles hé.”
[stilte]
“Mama, waarom?”
Ondertussen zijn we al zo ver dat hij zijn eigen gedrag in vraag begint stellen. “Mama, waarom doe ik dat?” Ja man, dat vraagt mama zich ook af! Maar dat is dan weer geen deftig antwoord en dus waaromt Wubbe lustig verder.
Ik kijk uit naar het moment dat deze waaromfase gepasseerd zal zijn. Maar ik besef ook dat dan alweer een nieuwe fase zijn opwachting zal maken. Want dit is mijn leven nu, de ene fase na de andere. Maar het is oké! Want hoewel niemand je dit vertelt, is er ook niemand die je dit al gezegd heeft: op een gegeven moment zal je kleuter bij jou komen, je knuffelen en een smakkerd van formaat geven en zeggen “Mama, ik zie jou graag!”
En DAT lieve mama’s (en papa’s), dat is waar je het allemaal voor doet. Dat is waarom je het allemaal doorstaat. Dat is waarom je dat gewaarom tolereert (ook al krijg je er immens veel grijze haren van). Dat is waarom je telkens uitkijkt naar een nieuwe fase. Dat is waarom het ouderschap zo verdomde mooi is!
Dus kijk gerust uit naar bedtijd, drinkt op je gemakske een glas wijn (of bier of whatever). Morgen is een nieuwe dag, boordevol fases. Maar bovenal, een dag boordevol dikke vette liefde!
Deze blog verscheen eerder op Momsterof3.
