Van theelepeltjes tot fastfoodflessen: waarom ik na een maand stopte met borstvoeding

Ik besliste te stoppen met borstvoeding

Mijn dochter was bijna een maand oud toen ik afgepeigerd besliste om te stoppen met borstvoeding. Ik was goed geïnformeerd, maar toch geen absolute believer en had mezelf altijd gezegd dat ik het zou proberen en wel zou zien of het lukte.   En... het lukte, maar ik vond het vreselijk, vanaf dag twee (dag één was ik te zeer in een post-bevallingsroes), dat moment waarop de vroedvrouw in het ziekenhuis op m'n borsten kwam duwen om er met een theelepel onder mijn tepel enkele druppels melk uit te wringen voor het krijsende hoopje in het bedje naast me. Ik had zo gezworen dat ik de eerste die dat zou proberen een oplawaai van jewelste zou verkopen.

Maar neen, dat deed ik niet. Ik onderging het en werd tegelijk gesommeerd om hetzelfde te proberen met mijn andere borst, een traan in elke ooghoek van de pijn. De melkmachine schoot in gang, de borstvoeding verliep best vlot en ik kreeg applaus van de vroedvrouwen (ook al zat ik er voor weinig tussen, met dank aan Moeder Natuur voor mijn voedzame prammen...). En toch... ik voelde me zo gereduceerd tot een lopend buffet voor mijn dochter. Hoeveel keer heb ik haar niet gezegd: "ik ben je moeder, niet je voedselbank...'"

Niet overtuigd dat kunstvoeding ‘slechter’ zou zijn

Dus, daar gingen we dan maar want je slaapt beter in tijdens het borstvoeden, je wordt er weer sneller fit door, het is goedkoper,... Ik geef toe, ik startte vooral omwille van de voordelen voor mezelf, omdat ik nu eenmaal niet overtuigd kan worden van het feit dat 'kunstvoeding' (het woord alleen al, alsof je je kind plastic te eten geeft?!) met zoveel research slechter kon zijn?!

Ik herinner me dat er tijdens de infosessie in het ziekenhuis op een dia vermeld stond "beter voor de hersenontwikkeling van het kind".  Mijn moeder die mee was, steigerde. Ik ben namelijk grootgebracht op flesvoeding (ik heb echt problemen met het woord kunstvoeding - mijn excuses) omdat mijn mama (zo'n 36 jaar geleden!) een keizersnede had gehad. "Wilt u nu beweren dat mijn dochter dom is omdat ze geen borstvoeding heeft gehad?!". Ik zakte haast door de grond, al zou ik wellicht ergens zijn blijven steken door mijn dikke zwangere buik...

Vicieuze cirkel

Om de twee uur was mijn dochter daar, ze is sinds haar geboorte al een echte bourgondiër... Maar ik onderging het, want dat was normaal, zo werd me meermaals verteld. Ik werd echter heel prikkelbaar, kon haast niks meer verdragen, werd zenuwachtig waardoor ik niet goed kon borstvoeden, de baby voelde die spanning en zette een keel open, dronk niet genoeg en had steeds weer honger... Een vicieuze cirkel.

Het dieptepunt was het moment dat ik in de douche stond en de melk alle kanten op spoot omdat ze blèrde van de honger maar mijn borsten zo gespannen stonden en vol harde plekken zaten en ik ze moest masseren om de druk eraf te laten alvorens ik haar kon aanleggen. Ik huilde tranen met tuiten want ik was moe, heel moe, zo moe... En ja, men had me meermaals gezegd dat ik moe zou zijn. Maar zo moe?! Ik geef even voor het verhaal mee dat ik een BAM ben, dus ik had ook geen partner die al eens kon overnemen, zo ik eventueel afgekolfd zou hebben. Trouwens afkolven, neen, dat had ik vooraf al beslist: ik zou niet aan een melkmachine gaan hangen.  

Mijn moeder kwam tussen

Op dat moment is mijn moeder ertussen gekomen. Dat ik mezelf in de vernieling aan het helpen was, dat hier niemand wat aan had. Zeker de baby niet, want als ik ongelukkig was, kon ik niet goed voor haar zorgen. Eerst wilde ik niet toegeven, ik ben nogal een stijfkop, maar ik ben nog altijd dankbaar voor die vrankheid. Gelukkig had ik een immer bereikbare vroedvrouw met wie ik vooraf afgesproken had dat ik borstvoeding een kans zou geven, maar er geen queeste van zou maken. Ik belde haar, meldde dat ik wilde afbouwen en ze kwam in allerijl langs. Ze maakte een schema op want Cold Turkey gaan bij borstvoeding is niet het beste idee (borstontstekingen: niet goed en nee, niet googlen!) en ik moest saliethee drinken en salietabletjes nemen om de stuwing tegen te gaan.

Ik had het geluk dat mijn dochter meteen de fles aanvaardde. Al moet ik toegeven dat ik voor de 'fastfood'-fles (term die een zeer overtuigde borstvoedingmoeder misprijzend gebruikte tijdens een relaxerende sessie babymassage, van diplomatie onder moeders gesproken!) koos van een bepaald merk dat ook lampen produceert omdat het gewoon de enige fles was die voorhanden was in de apotheek en ik in mijn wanhoop geen zin had om de tour van de stad te doen op zoek naar meer ergonomische modellen (#loedermoeder).

Op een paar dagen na was ik op een maand tijd 'afgekickt' en gelukkig dat ik mijn kind voor de flesjes al eens kon doorgeven aan de kraamhulp of mijn moeder.

Hoera voor kraamhulp

Nu we het er toch over hebben: kraamhulp. Ik was zo gelukkig met de vrolijke, moederlijke Kameroense dame die wekelijks vier uurtjes voor de baby en mezelf kwam zorgen... Terwijl zij kookte kon ik rustig in bad gaan, mijn haar wassen, … Mijn welnessmoment @home. Ze leerde me hoe ik m'n dochtertje best in bad deed, ze was een ervaringsdeskundige wat krampjes betrof en ze had sappige verhalen over de welgestelde gezinnen waar ze oppaste (mijn leven leek er maar heel gewoontjes bij). Ze entertainde mij en zorgde vol liefde voor mijn kindje.

Tot nader order is kraamhulp schijnbaar iets voor de meer gegoede burgers in ons landje... Onterecht als je het mij vraagt. Ok, ik ben alleenstaande mama en sommigen zijn eerder op zoek naar een kuisvrouw want ze geven liever zelf een badje. Maar, als ik het zo hoor, valt het voor de partner toch ook niet steeds mee om na gebroken nachten uit werken te gaan (tenslotte zitten we nog steeds op maar 10 dagen vaderschapsverlof...). Ik ken exemplaren die in de wanhoop om toch een paar uurtjes achter elkaar te slapen naar de zetel verkassen, omdat ze anders niet in staat zijn om zich doorheen de werkdag te slepen. Gezellig toch, het gezinsleven?! Dus... als er dan een keer week gekookt wordt en je je kostje maar op te warmen hebt en samen met vrouwlief de voetjes onder tafel kan schuiven... Mocht ik voor nummer twee gaan (mét iemand dan wel), dan zou ik het wel weten! Hopelijk werkt mijn Kameroense mama er dan nog ;-).

Als nieuwe mama weet je zo weinig

Als ik het zo allemaal nalees, kan ik zeggen dat ik goed omkaderd was. Ik had mezelf ingelezen en ik was naar de infosessies van het ziekenhuis geweest, een goeie vroedvrouw, een fijne kraamhulp en mijn moeder als steun in de achtergrond hebben er voor gezorgd dat mijn korte borstvoedingsavontuur al bij al goed afgerond kon worden.

Wat ik hiermee wil zeggen, zonder ook maar een steen naar wie dan ook te gooien en zonder mezelf op te willen werpen als een experte in de materie (ik ben tenslotte alleen maar ervaringsdeskundige voor wat betreft dat ene mensje dat ik op deze aardbol zette) is dat nieuwbakken mama's, ook al kennen zij hun baby het beste, ook al zijn ze nog zo goed voorbereid...  tegelijk toch zo weinig weten. Alles is nieuw, moet ontdekt worden. Ze zijn onzeker, hebben tijd nodig om te groeien in hun rol. En ze hebben zo'n nood aan omkadering, hoe sterk ze ook zijn, hoe graag ze ook mama wilden worden...