Van wensmama naar mama naar alleenstaande, maar gelukkige mama
In 2016 besloten je papa en ik dat het tijd was om ons “wild” leven achter ons te laten en de stap te zetten naar kinderen. Helaas werd dit een moeizame weg met een fertiliteitstraject. Ondanks vele mentale klappen werd mijn grootste wens werkelijkheid in juli 2018. Een prachtige, perfecte zoon.
Het prille moederschap was echter loodzwaar. Dit had ik niet verwacht. Ik was moe, op, je huilde veel, had reflux. Was dit dan wat ik altijd gewild had? Ik voelde me erg gefaald. Zou dit nu net niet de mooiste, rozigste periode van mijn leven moeten zijn? Duidelijk niet dus, maar mijn omgeving met dit gevoel “belasten”, door erover te praten, inclusief je vader, dat deed ik te weinig.
En hoewel die er achteraf bekeken sowieso al waren nog voor er zelfs sprake van jou was, denk ik dat daar de eerste “stevige” barsten in de relatie tussen je mama en papa zijn gekomen. Ik probeerde met man en macht de perfecte mama te zijn, maar ik vergat misschien wel vaak dat ik ook nog “de partner van” moest zijn. Zonder met stenen te gooien vind ik dat je vader ook vaak wegliep van de hele situatie en dus werden de barsten alleen maar steviger en de band tussen je ouders alleen maar brozer.
Waarom, ik weet tot op vandaag nog steeds niet waarom, maar toch gingen we weer de medisch mallemolen in voor een broertje of zusje voor jou, hoewel we ons beiden in ons onderbewuste zeer bewust waren van de barsten in onze relatie. Die weg was nog hobbeliger dan ervoor en zou nog meer voeten in de aarde hebben. Opnieuw faalde je mama in de communicatie en groeiden de ergernissen om de kleinste dingen bij je papa waardoor de afstand tussen ons alleen maar groter werd.
En hoewel ik het al had moeten zien aankomen toen je papa me zelfs geen troostende hand meer op mijn knie bood bij het laatste harde consult bij de fertiliteitsarts, kwam er twee weken later de donderslag bij heldere hemel: “Ik weet niet of onze relatie nog zin heeft.”
Blinde paniek. Mijn gezinsideaal, mijn stabiliteit, mijn rots … Het kon toch helemaal niet dat dit allemaal zou weggegooid worden? Vaak slikte ik mijn tranen in in jouw aanwezigheid, vaak kon ik niet anders dan ze de vrije loop laten. De “Mama niet ‘dietig’ zijn” uitspraken van jou gaan nog steeds als een mes door mijn hart als ik eraan terug denk.
Twee maand later viel de definitieve beslissing, je mama en papa zouden uit elkaar gaan, en ik voelde me zo schuldig, op van verdriet. Ik had mezelf namelijk zo voorgenomen dat ik het nooit zo ver zou laten komen als bij mijn eigen ouders en nu stond ik er zelf voor, ik zou van mijn zoon van nauwelijks 2,5 jaar oud officieel een kind van gescheiden ouders maken. Ettelijke weken bleef ik dag in dag uit huilen, nog hopend dat je papa van mening zou veranderen, “het licht zou zien” en dat ik je toch weer die broodnoodzakelijke gezinsstabiliteit zou kunnen bieden. Ik wou niet zien hoe ongelukkig je papa en ikzelf eigenlijk al jaren waren, ik wou alleen maar dat alles goed kwam voor jou.
Het is jammer dat het zo moest, maar door de vele harde woorden van je papa en de vele ruzies die daarop volgden heb ik dan toch uiteindelijk het licht gezien. Wij waren al even niet meer gelukkig samen. Integendeel, we brachten net heel vaak het slechtste in elkaar naar boven, want we kunnen elkaar gewoon niet bieden wat we nodig hebben als individuen, daarvoor zijn je papa en ik veel veel veel te verschillend.
Het spijt me voor jou, lieve schat, dat we daar pas zo laat zijn achter gekomen, maar ik ben er wel van overtuigd dat we gelukkiger zijn apart. Dat we jou als gelukkige ouders apart ook veel gelukkiger kunnen maken. Dat we jou op termijn zelfs een veel stabielere omgeving kunnen bieden apart dan dat we dat ooit samen hadden kunnen doen.
En toch, mijn hart bloedt elke keer dat ik je moet afgeven, mijn ogen vullen zich met tranen tijdens elke rit naar huis nadat ik je bij je papa heb afgezet, het gemis en de oorverdovende stilte op de dagen zonder jou zijn vaak ondraaglijk. Maar tegelijk is het verlangen naar onze tijd samen des te groter op de momenten dat ik weet dat je weer onderweg bent naar mij, de “mama ik heb je gemist” zorgt instant voor vreugde, de “mama jij bent mijn beste vriend” brengt de grootste glimlach bij me naar boven. En ergens ben ik nu misschien zelfs een veel kwalitatievere mama voor jou op de momenten dat we samen zijn, omdat ik veel meer geniet en aandacht schenk aan de momenten met jou, waar ik vroeger te veel met “ons gezinsleven op de rails houden” bezig was.
Heel recent kon ik ook -heel voorzichtig- een nieuwe partner in mijn hart sluiten (geen zorgen lieve schat, mama is niet van plan deze man direct in je leven te gooien, gelukkig heb ik ook veel goede dingen opgestoken uit de scheiding van mijn eigen ouders, lees: de kinderen absoluut niet te snel betrekken), en dit maakt me ook alleen maar verdraagzamer naar jou toe, omdat de oorverdovende stiltes op dagen zonder jou nu stukken draaglijker worden.
Ik had een paar maand geleden nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik ben oprecht een gelukkige alleenstaande mama en dit was geen slechte beslissing, geen slechte wending. Het is zowel voor jou, mezelf als je papa een goede wending geweest. Echter het gemis op de dagen zonder jou, dat went nooit, en dat hoeft ook nooit te wennen, dat is normaal. Want ik zie je graag, onvoorwaardelijk en jij blijft voor altijd mijn nummer 1.
Je mama
Sofie
