Verlicht de kersverse moeder (en stuur geen gewichtscoach op haar af)

Voeden, koesteren, borstvoeding leren geven, een plekje vinden in het moederschap, het huishouden draaiende houden, niet verzuipen in de ratrace van het ouderschap… Het zijn allemaal niet zo evidente dingen waar je als jonge moeder mee te maken krijgt en die veel aandacht en tijd vragen.

Moeder worden

Daar bovenop komt nog eens dat minimum de helft van de pasbevallen moeders helemaal niet blij is met het moederschap. Ze zien hun kindje heel graag maar dat moederen vinden ze in eerste instantie maar niets. De verandering is zo gigantisch dat de grond onder hun voeten even gaat daveren.

En dat even daveren kan soms één tot twee jaar duren. Is dat abnormaal? Volgens mij niet. Moeder worden is één van de grootste transformaties die een vrouw doormaakt in het leven en dat gaat niet altijd zonder slag of stoot. De mythe van de roze wolk is al lang doorprikt. Dus veel moeders ploeteren en zoeken en voelen zich onzeker en angstig en oververantwoordelijk. En mag dat ook even? Of gaan we opnieuw doen dat dat raar is en abnormaal terwijl het een gezonde reactie is op een grote verandering in het leven van een vrouw.

Gewicht = tipje van de ijsberg

Dat de overheid nu coaches wil inzetten om de overtollige kilo’s kwijt te geraken is toch echt wel een beetje de bal misslaan. Hoe zou het zijn om gewicht te geven aan de dingen die écht belangrijk zijn en er toe doen? Emotioneel welbevinden bijvoorbeeld of psychologische bijstand of postpartum coaches? Dat het gewicht een extra factor kan zijn om zich slecht te voelen, ga ik zeker niet ontkennen. Overtollige kilo’s kunnen ook zeker een neerslachtig gevoel versterken.

Maar daarop de nadruk leggen en moeders zich daarover ook nog eens slecht laten voelen door het onder de aandacht te brengen, is een typisch voorbeeld van het topje van de ijsberg aanpakken maar de negentig procent onder het water negeren. En we weten allemaal nog hoe het is afgelopen met de Titanic.