Vermist: mijn roze zwangerschapswolk
Het was op een donderdagavond iets na 6, dat ik na een tiental zwangerschapstesten eindelijk twee roze streepjes zag tevoorschijn komen. En alhoewel ik heel blij was met het resultaat, wachtte ik tot het befaamde 'ik - ben - mama - gevoel' me zou overvallen.
"Zodra ik die twee streepjes zag, voelde ik me meteen mama", hoorde ik vaak in directe omgeving. Wel, ik kan pas over dat gevoel meespreken vanaf het moment dat ik mijn dochter in mijn armen nam. Maar hoe heb ik dan die negen maanden overleefd?!
De gouden raad: geniet
"Geniet van je zwangerschap, je zult het nog missen", was de gouden raad van veel vrouwen die me vooraf gegaan waren. Dus dat deed ik. Of toch voor de buitenwereld. Want thuis had ik (gelukkig) de vrijheid om eerlijk toe te geven dat ik nog weinig connectie voelde met de embryo die zich binnenin mij ontwikkelde. Ik voelde mij allesbehalve mama. Ik voelde mij gewoon 'Stephanie' die zich soms realiseerde dat ze zwanger was.
Daarnaast was ik ook niet graag zwanger. Ik wist wel dat ik binnenin een mini - wezentje droeg, maar voor mij mochten die negen maanden voorbij vliegen. Het enige wat ik wou was mijn baby zo snel mogelijk ontmoeten. En dan bedoel ik niet op één of andere echo bij de gynaecoloog, maar face to face. Mijn kindje fysiek voelen. Dat genieten van die zwangere buik was niet aan mij besteed.
Lang leven de echo
Het was niet dat ik mijn zwangerschap negeerde of dat ik mijn zwangerschap zag als iets onbestaands. Ik was mij ervan bewust dat ik zwanger was. Ik was er gewoon niet 24/24 mee bezig. Het constante besef dat ik een baby droeg was er in mijn geval niet.
Toch keek ik elke maand uit naar ons bezoekje bij de gynaecoloog. Want voor dat halfuurtje werd het voor mij even 'echt'. Dan hoorde ik een hartslag en zag ik die kleine erwt bewegen en groeien. Op dat moment, terwijl ik daar lag en staarde naar de bewegingen op het kleine scherm, voelde ik mij een (trotse) moeder. En diezelfde avond ook nog, als ik het goede nieuws tegen familie en vrienden kon vertellen. Over hoe goed onze dochter wel niet groeide en hoe een mooie ruggengraat ze wel niet had. Maar de dag nadien was ik gewoon weer Stephanie, met een grotere buikomtrek.
Angsten
Hoe dichter ik tegen mijn bevallingsdatum kwam, hoe meer stress ik kreeg. Want ik had het gevoel dat dit niet normaal was. Ik had het idee dat ik een abnormaal mens was. Misschien zelfs een beetje een ondankbaar mens... Er waren zoveel vrouwen die jaren moeite moesten doen om zwanger te worden, of vrouwen waarbij het zelfs niet lukt. Vrouwen die bij de twee roze streepjes wel meteen dat instant mama gevoel hadden gehad. Hoe zat het dan met mij? Verdiende ik het wel om moeder te worden?! Zou ik wel een goeie mama worden?! Wat als deze gevoelens permanent zouden zijn en niet zouden veranderen na de geboorte?! Wat als ik geen band zou hebben met mijn kind?! Ik wou allesbehalve de oorzaak zijn van een bodemloos kind!
Gelukkig waren hier mensen, onder wie mijn fantastische echtgenoot en goeie vriendin Mieke, bij wie ik open kon spreken over mijn zorgen en angsten. Mensen bij wie ik mij niet hoefde te schamen en bij wie ik open en eerlijk kon spreken. Zonder vooroordelen. Zij die naar me luisterden en vooral 'mijn angsten' onder woorden brachten. En dat in plaats van ze te minimaliseren.
Eind goed, al goed
Ik was dan misschien geen mama die vanaf de twee roze streepjes haar leven heeft omgegooid. Ik begon niet vanaf seconde één met gezonde voeding en ik dronk nog geregeld 'Tonic' (ik wist ook niet dat dit ongezond zou zijn..). Ik ging nog naar kleine festivalletjes en ik ben blijven intensief sporten tot ik acht maanden ver was.
Maar ik was wel bij elke doktersafspraak nerveus dat er iets mis zou zijn, ik panikeerde evengoed als mijn erwtje binnenin minder bewoog als gewoonlijk en ik sprong een gat in de lucht bij elke stamp. En vanaf het moment dat mijn baby effectief in mijn armen lag ontplofte er een bom aan hormonen. Vanaf die eerste seconde voelde ik mij voor 100% mama.
Voel jij je net als ik geen zogezegde volwaardige mama tijdens je zwangerschap? Of herken je jezelf in mijn verhaal? Probeer je dan zeker niet schuldig te voelen. Uiteindelijk komt alles goed. Ook bij mij was dat het geval. Geef jezelf de tijd om te wennen aan je nieuwe rol. Want het is niet niets, van 'gewone vrouw' promoveren tot 'zwangere'. Praat erover met je partner of vriendinnen. Schaam je zeker niet. Want ook deze gevoelens zijn normaal. Net zoals de vrouwen in het andere kamp die die gevoelens vanaf dag één hebben.
Ik moet zelfs bekennen - en ik was er van overtuigd dat ik dit nooit zou zeggen - dat ik op sommige momenten met heimwee terug denk aan mijn zwangere buikje. Omdat ik er nu een gezichtje aan koppel. Nu ik Annabel als persoontje ken denk ik soms: 'oh, dat was zij daar zo binnenin!'
