Vertrouw je oudergevoel: je zou er zomaar het leven van je kind mee kunnen redden

25/10/2021

Door Mamabaas

Ik ben Nikki, 28 jaar en heb samen met mijn partner Niels twee kindjes: Nena (3,5) en Nox (bijna 2). Zowel Nena als Nox hebben een pittig karaktertje. Je weet wel… Koppig, eigenwijs, overactief, nieuwsgierig, expressief, … en ongelofelijk lief! Als ze ziek zijn, merk je het amper. Ze zeuren wel eens, maar blijven verder hun actieve zelve. Tot die ene zaterdag.

Nena was gaan turnen in de voormiddag en Nox kreeg wat qualitytime. Hij speelde in de tuin met zijn papa en ging iets vroeger dan normaal in bed voor zijn middagdut, want we zouden na zijn dutje op uitstap vertrekken.

Toen hij wakker werd, gloeide hij. Ik nam zijn koorts (39 graden) en gaf hem Nurofen-siroop. Omdat ik zijn temperatuur toch wel aan de hoge kant vond, gingen we naar de wachtpost. In de auto gaf hij al eens over en aangezien er buikgriep rondging in de crèche, bevestigde de dokter dat dit waarschijnlijk een stevige buikgriep was. Thuis gaan uitzieken, was de boodschap.

Ons actief ventje veranderde in een zombie

Op een paar uur tijd verslechterde zijn toestand echter enorm snel. Hij hield niets binnen (en dus ook de koortswerende medicatie niet) en ons actief ventje veranderde in een zombie. Hij viel in de zetel en later op onze borst in slaap (wat nog nooit eerder gebeurd was) en reageerde amper nog op wat we zeiden. Mijn beslissing stond vast. Ik vertrok vliegensvlug met hem naar spoed.

Aan het onthaal werd ik (bijna met draaiende ogen) naar de wachtzaal geleid. Ik snap het ergens wel hoor. Het overgeven en de koorts was nog maar diezelfde middag begonnen. Maar ik ken mijn eigen kind toch, hè? Dit was echt niet de Nox die wij kenden. Na een halfuurtje kreeg hij een suppo en moesten we wachten in een box. Daar kwam relatief snel een dokter langs en die besliste dat een opname nodig was. Na het bezoekje van de dokter gaf Nox aan de lopende band gal over. Zijn ogen gingen tussendoor niet eens meer open. We wachtten nog zo’n 2,5 uur(!) in diezelfde box tot ik voor de tweede keer iemand riep. Er werd een COVID-test en bloed afgenomen en we werden naar pediatrie gebracht.

Daar bevestigden de verpleegsters onmiddellijk onze ongerustheid. In zijn bloed zagen ze dat hij op heel korte tijd al uitgedroogd was. Hij kreeg nog eens pijnstilling om de koorts onder controle te krijgen en kreeg vocht toegediend. De verpleging en kinderarts van wacht hielden hem nauwlettend in de gaten, maar na de zoveelste check up beslisten ze toch maar om een ruggenprik te doen. Een paar uur later werd bevestigd wat we allemaal vreesden: bacteriële hersenvliesontsteking (Haemophilus Influenzae type A). Dankzij het snelle optreden op pediatrie was er ‘s nachts al een breed gamma aan antibiotica opgestart, waardoor het vechten tegen de vieze beestjes al begonnen was.

Ergste nachtmerrie van elke ouder

‘s Ochtends vertelde de kinderarts dat we ongelofelijk goed hadden gereageerd door naar spoed te gaan. Een nachtje thuisblijven had hij niet overleefd. Hè? Wat? Die gedachte is natuurlijk de ergste nachtmerrie van elke ouder. Gelukkig was onze lieve kanjer er nog.

De dagen die volgden kreeg hij antibiotica, zware pijnstilling, vocht en kunstmatige voeding aan de lopende band. Het waren dagen vol pijn, verschillende onderzoeken en bang afwachten. Hij wist geen blijf met zichzelf, zocht heel veel troost, maar wou tegelijkertijd dat we hem met rust lieten. Beterschap kwam er gelukkig wel na 2 dagen. Hij werd alerter en wou af en toe iets drinken. De pijn bleef wel heel erg aanwezig. Hij kreeg onder narcose een centrale katheter om alle medicatie makkelijker te kunnen toedienen en dankzij die medicatie begon hij na 4 dagen opnieuw te eten en was zijn koorts onder controle. Waar hij voordien niets anders deed dan slapen, hield hij vanaf dan nogal van het bouwen van een nachtelijk feestje.

Lange nabehandeling nodig

Na een weekje ziekenhuis kreeg Nox echter terug hoge koorts. Verschillende pistes werden onderzocht: virale infectie, reactie op de lange behandeling met antibiotica, reactie op een bacterie op de katheter, … Op dag 9 werd zijn katheter verwijderd, maar 2 dagen later had hij nog steeds koorts en werd duidelijk dat de koorts daar toch niet van afkomstig was. Op een tweede CT werd zichtbaar dat zijn hersenvliezen nog steeds erg gezwollen stonden. De koorts kwam dus gewoon nog steeds van de hersenvliesontsteking en de kinderarts kwam vertellen dat een lange nabehandeling nodig was. Totale behandelingstijd met antibiotica: drie weken.

Daar zaten we dan. Al bijna twee weken opgesloten op een ziekenhuiskamertje van 3x4. Dat dit een dieptepuntje was, moet ik jullie waarschijnlijk niet vertellen? Maar de lieve berichtjes die we week na week kregen, de lekkere opkikkertjes, de leuke cadeautjes, de hulp, … Jongens toch, wat deed dat deugd. Er werd zo aan ons gedacht en voor ons geduimd. We zijn al die lieve mensen daar zo ongelofelijk dankbaar voor. En ook de dokters en verpleegsters waren goud waard! Ik kon hen alles vragen, voelde me geen moment onbegrepen en vertrouwde hen blindelings.

Na drie weken ziekenhuisopname mochten we naar huis. Met een koortsvrij, actief en vooral gezond kind. Wanneer hij hersenvliesontsteking gekregen heeft? Een paar uur voordat hij ziek geworden is. Hoe hij dit kreeg? Dat kan niemand zeggen… Nox kreeg (net als Nena) alle vaccins toegediend. Ook de niet verplichte.

Dus lieve mama’s (en papa’s). Ga er van uit dat je nooit 100% zekerheid hebt. Vertrouw en volg je (ouder)gevoel. Je zou er zomaar het leven van je kind mee kunnen redden.