8215fi.jpg

Viva corona?

24/05/2022
Mamabaas
Door Mamabaas

Zo’n twee jaar geleden leek de wereld even stil te staan. De rush waarmee ik elke dag kennis maakte was zijn weg kwijt. Of was ík de weg even kwijt? De beperkende maatregelen die het Covid-19 beestje met zich meebracht, namen ons behoorlijk in de tang, vertraagden ons leven. Een leven dat ik voorheen zo gulzig leefde en als het even kon, dan het liefst aan de snelheid waarmee een jachtluipaard door de savanne raast.

Contactberoepen sloten de deuren en daar zat ik dan, vast op een trein waarvan ik zelf niet aan de noodrem had getrokken. Een inactiviteit van zes weken stond op dat ogenblik nog niet op mijn palmares. En even zat ik met de handen in het haar. Gelukkig was jij daar, mijn kleine dreumes die als een Bourgondiër van mijn fulltime aandacht smulde. Op weg richting tram twee en dus volledig klaar om de wereld te verkennen.

Elke dag trokken we eropuit, een uurtje of twee op pad met de driewieler of die kleine ‘stappebeentjes’ van jou. Samen uit, samen thuis. Als een spons absorbeerde je zoveel mogelijk prikkels. Jouw woordenschat ging in sneltempo vooruit. We verorberden bibliotheken aan boeken en zongen minuten aan muziekalbums bijeen.

Ik voelde me op en top mama en suste mijn werklust met de gedachte aan hoe ik op dat moment volop jouw ontwikkeling stimuleerde. Feit of fictie? Was het echt de extra aandacht die jouw ontplooiing vooruit hielp? Ik heb er alleszins een goed gevoel en mooie periode aan overgehouden en net dát brengt me nu naadloos tot het volgende vraagstuk.

Op dit moment stevent de volgende kleine dreumes vrolijk af op de taart met twee kaarsjes en ik word overvallen door een schuldgevoel.  Na de noodstop is de trein opnieuw op gang gekomen en het blijkt nu ook opeens een HST te zijn. Het landschap dendert gestaag voorbij en ik ben bang dat ik er niet genoeg van geniet. Die twee knapperds kleuren mijn leven, maar heb ik ze allebei evenveel kleurpotloden gegeven? Dit thema treedt tegenwoordig ongelooflijk op de voorgrond. Is het eerlijker om mijn job nu ook zes weken on hold te zetten en me volledig te verdiepen in mijn jongste kapoen?

Een multiple choice vraag met vele antwoordopties, maar wat is de juiste? En is er ook een giscorrectie?  De strever in mij wil namelijk zoveel mogelijk punten sprokkelen …