8 redenen waarom ik die verdomde zwangerschapskilo’s maar niet kwijt raak (echt, het is to-taal mijn fout niet)

Waarom ik blijf (vr)eten …

1. Ik ben moe. Sinds ik mama ben, ben ik bijna continu moe. De grootste boosdoeners zijn die onderbroken nachten. De ene nacht wordt de oudste wakker door een nachtmerrie, de nacht erop heeft de jongste in haar bed geplast. En als ik dan ’s ochtends opsta, snak ik naar een suikerboost. Een paar klontjes suiker in mijn koffie, een boterham met een dikke laag Nutella …
2. Ik mag ook wel eens iets. Het is een zware dag geweest, en daarbovenop ook een redelijk zware avondshift. De kindjes liggen in bed te snoezen, maar ik moet nog een hele waslijst met to do’s afwerken: de keuken aan de kant doen, de tafel voor morgenvroeg klaarzetten, een paar telefoontjes plegen, de rekeningen betalen, nog wat werken … Als ik dan eindelijk in de zetel plof, vind ik gewoon dat ik iets verdiend heb: een glaasje cava, of een klein pakje chips of wat nootjes om te knabbelen …
3. Ik heb (maak?) geen tijd om lang te kokkerellen. Ik wil er graag zijn voor mijn kindjes. En zeker ’s avonds, als ze doodmoe van school terugkomen. Ik heb dan weinig moed om nog lang in de keuken te staan. Eigenlijk zou ik me graag meteen bij hen gaan zitten en samen een spelletje spelen, wat babbelen, of in de zetel onder een dekentje met hen naar televisie kijken. Het eten is een beetje een noodzakelijk kwaad geworden. En dan kies ik toch het liefst voor de gemakkelijke oplossing: croque monsieur met ketchup in de zetel voor de tv (allez, liefst geen ketchup in de zetel).
4. Ik vergeet soms te eten, en compenseer dat dan later … Ik zorg ervoor dat de kinderen hun drie maaltijden per dag flink binnenspelen. Maar het lukt niet om datzelfde eetpatroon voor mezelf te bewaken. Het ontbijt bijvoorbeeld. Dat vergeet ik een paar keer per week wel eens wegens net tijd genoeg om boterhammen voor de kinderen te smeren, fruit te schillen en boekentassen te vullen. Maar dan tegen 10 uur slaat de honger genadeloos toe en ga ik onderweg snel drie koffiekoeken halen bij de bakker. Lang leve de sugarrush.
5. Er liggen ongezonde dingen in de voorraadkast (voor de kindjes) of de kindjes hebben ook eens zin in frietjes of zo & ik doe uiteraard gezellig mee. Ze willen wel eens een frietje, de kids. Ze lusten wel eens een chocolaatje. En ja, ze hebben toch recht op een koekje, zo nu en dan? Probleem is dan wel: als de kindjes een koekje eten, dan doe ik toch gewoon gezellig mee! En oké, ik geef het toe... dat ik gisterenavond dat zakje snoepjes dat mijn dochter voor de verjaardag van haar klasgenootje had meegekregen, helemaal heb opgegeten...
6. Ik ben ‘hormonaal’. Om de een of andere reden voel ik gewoon aan mijn “‘goestingskes”’ dat de maandstonden om de hoek liggen loeren. Een dag of twee op voorhand heb ik zin om alle pakken koekjes op te eten tot er geen kruimeltje meer van overblijft. En toch voel ik me dan niet snel “overeten”. Bovendien weeg ik meestal een kilo minder als ze ‘doorgebroken’ zijn. Raar maar waar!
7. Ik eet de restjes op . Eten is een heel andere ervaring geworden sinds ik mama ben. Ik eet meestal eerst mijn eigen bord flink leeg en begin dan aan de restjes van de kids. Ik krijg het niet over mijn hart om een halve pudding in de vuilbak te keilen.
8. Sporten staat (bijna) niet (meer) in mijn woordenboek. Zeg nu niet dat ik als me-time dan maar moet beginnen te joggen. Sorry, maar dat is dus echt niet aan mij besteed. Mooi als dat voor jullie wel lukt, maar ik persoonlijk heb nog steeds een trauma van de turnlessen in de humaniora. Ik heb eens een poging ondernomen om toch dat start -to -run programma te volgen, ter plaatse trappelend voor de televisie. Didn’t work.’