Voor alle mama's die er (vaak) alleen voor staan: tonnen respect!
Of papa gemist werd? Zeker dat!
Niet enkel het kommetje voorgesneden fruit voor bij de granola (I know, ik ben verwend) maar vooral het samen zorgen voor Céleste en misschien nog het meest van al ... het eens goed mogen klagen over hoe vermoeiend Céleste op bepaalde momenten wel niet was. (Om onmiddellijk daarna de meest schattige belevenissen van de voorbije dag met hem te delen natuurlijk.)
Dus ja, ik vond de tijd met een lief in ploegendienst best pittig. Papa kwam meestal thuis als Céleste al sliep of wanneer we net op het punt van vertrekken stonden. De combinatie van ochtend- én avondshift op mijn eentje bleek niet te onderschatten. Toch leerde deze ervaring mij een aantal belangrijke lessen.
Ik leerde hem nóg meer appreciëren. Hoe hij 's morgens zijn koffietje drinkt naast een melk slurpende Céleste, de manier waarop hij haar entertaint terwijl ik mijn kleren aantrek, het verhaaltje dat hij voor het slapengaan vol inleving voorleest, elke keer dat hij haar 's nachts troost en opnieuw de slaap helpt te vatten en zoveel meer...
Ik leerde hulp vragen. Voor het spoelen van haar neusje onder andere, want onder ons tweeën kwam er geen einde aan dit geworstel. Verder mocht ze geregeld een nachtje logeren bij de grootouders, halleluja welgekomen slaap! Toegeven dat ik het niet alleen kon, was niet gemakkelijk. Maar de noodzakelijke ondersteuning liet me toe de mama te zijn die ik voor haar wil zijn.
Ik leerde meer op mezelf vertrouwen. Want als het moet kan ik haar (meestal) even goed in slaap helpen, zo blijkt! Voordien wees de ervaring uit dat mijn geduld en zwakke rug beperkingen vertoonden tijdens het slaapritueel, dus deze taak werd al snel naar mijn vriend doorgeschoven (ook 's nachts). 'k Zal er nu terug aan hangen zeker?!
En toegegeven ... ik heb stiekem ook wat genoten van de extra me-time. Ik kon mijn serie schaamteloos bingewatchen en de gashaard de hele avond laten branden (zonder dat er iemand kon klagen dat het te warm werd). Of asociaal in een boek duiken en die reep chocolade helemaal alleen opsmikkelen.
Oh ja, Céleste vond de voorbije periode blijkbaar niet uitdagend genoeg. Ze kreeg verschillende keren - of zeg liever - één langdurige oorontsteking. Bij het tweede doktersbezoekje werden buisjes aangeraden, slik. Na een consultatie in het ziekenhuis bleek het momenteel toch niet nodig en over een maand bekijken ze het daar opnieuw.
En nu papa's shiften er weldra op zitten, geniet ik nog even met volle teugen van de girls-only-qualitytime. Want ik ben degene die álle dikke knuffels, verliefde blikken en natte zoenen krijgt. #notreadytoshareyet
Deze blog verscheen eerder op Justjules.
