4818fi.jpg

Voor Nand, piepklein maar perfect

4/11/2017
Mamabaas
Door Mamabaas

31 juli 2017, de uitgerekende dag, de dag dat onze tweede zoon zou geboren worden. Nog geen vijf maanden van de zwangerschap waren verstreken toen we afscheid moesten nemen van ons mannetje. We hadden hem zo graag leren kennen: Nand. Zijn naam wordt nu amper nog uitgesproken.

Besmet met cmv

De zwangerschap verliep al van in het begin problematisch. In de tiende week kreeg ik hevige bloedingen en waren we ervan overtuigd dat het al definitief mis was gegaan. Onze opluchting was groot toen bleek dat ons kindje kerngezond was. Volgens de arts zou de bloeding stoppen eens de innesteling voltooid was.

De opluchting was van korte duur. De resultaten van het bloedonderzoek brachten minder goed nieuws: ik was in het begin van de zwangerschap besmet geraakt met CMV. Het was nog te vroeg om uit te maken of de besmetting was overgedragen naar ons kindje. Enkel een punctie na week 21 kon daarover uitsluitsel geven. Zover is het nooit gekomen.

De gynaecoloog maakte zich zorgen over de hoeveelheid vruchtwater en verwees ons voor een second opinion door naar een specialist. Die wond er geen doekjes om: er was geen vruchtwater meer aanwezig. De hevige bloedingen hadden de vruchtzak aangetast. Nandje kon zich onmogelijk ontwikkelen tot een levensvatbaar kindje. Een week later werd de bevalling ingeleid.

Hij was piepklein en perfect. Ik dacht dat hij de bevalling niet had overleefd en schrok toen hij zijn handje om mijn vinger sloot. Enkele tellen later stierf hij in mijn armen. Met lege handen gingen we naar huis.
 
Aanvankelijk wensten een aantal mensen ons sterkte via sociale media en  konden we op veel steun rekenen van dichte familie. Ik kreeg enkele maanden de tijd om te rouwen en ging dan terug aan het werk.

Maar de wonde is nog vers en verdriet overvalt me op willekeurige momenten. Tijdens een lachbui, als er een plant sterft, er een vogel tegen het raam vliegt… Het verlies van een ongeboren kind is moeilijk te plaatsen; het laat een leegte achter die door niets of niemand gevuld kan worden.

Er wordt gezwegen

Net die onoplosbaarheid lijkt mensen af te schrikken. In deze maakbare wereld waarin alles gefikst kan worden, lijkt het alsof mensen de vaardigheden niet hebben om om te gaan met pijn waarvoor geen pilletje bestaat.

Er wordt gezwegen, vaak uit angst om de verkeerde dingen te zeggen of om de sfeer niet te vergallen. Het is het stilzwijgen dat het luidste klinkt en het ontwijken dat het diepst kwetst. Het voelt alsof de meest aangrijpende gebeurtenis van ons leven ontkend wordt. Mensen geven zich op allerlei manieren bloot op sociale media, maar verkrampen als ze geconfronteerd worden met echte en intense emoties.

Zelfs als ik aangeef erover te willen praten, voel ik de angst voor de confrontatie bij de ander. Ongemakkelijke stilte. Daardoor mijd ik nu zelf “het onderwerp” en voel ik mij buiten mijn gezin vaak alleen met mijn verdriet.

Een paar tips

Daarom wil ik spreken in naam van alle mama’s en papa’s die een kindje zijn verloren nog voor ze het konden leren kennen. Je kan de omvang, de impact en de duur van het verdriet niet onderschatten. Vanuit mijn eigen ervaringen wil ik graag enkele tips geven voor mensen die graag gepast willen reageren.

  1. Doe niet alsof er niets gebeurd is, dat kwetst vaak het meest. Gewoon al eens veel sterkte wensen geeft blijk dat je het verdriet erkent en biedt daarom al troost. Doe dat niet enkel via sociale media, je woorden hebben veel meer effect als ze uitgesproken worden.
  2. Vraag hoe het gaat, maar doe dat alleen als je ook het antwoord wil horen.
  3. Praten over een trauma is voor veel mensen een goede manier om het te verwerken. Door interessen te tonen en vragen te stellen over de gebeurtenissen en de beleving ervan, toon je betrokkenheid en bied je steun. Je zal snel merken of iemand inderdaad bereid is zich open te stellen en op je vragen in te gaan.
  4. Minimaliseer de situatie niet of probeer ze niet te verlichten met opmerkingen zoals: “Het zal wel slijten”, “je kan gelukkig nog kinderen krijgen” of “je hebt toch al een gezond kindje.”
  5. De periode rond de uitgerekende bevallingsdatum zal extra zwaar zijn. Rond die datum zal extra steun voor de ouders zeker goed doen.

Overmogen om met verdriet om te gaan

Met dit stuk wou ik duidelijk maken dat miskraam/doodgeboorte anno 2017 geen taboe meer zou mogen zijn. Wij als ouders hadden de sociale paradox van deze tijd echter onderschat: de maatschappij lijkt door sociale media hypersociaal en -empatisch, maar de rechtstreekse confrontatie met verdriet en rouwen onthult vaak het onvermogen om ermee om te gaan.

 

Onthoud: Elke dag kan een blijk van medeleven steun geven. Een simpele “ik denk aan” je is vaak al genoeg.

Ine

 

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes