Ik had geen geboorteplan, maar wel iemand die ik door en door vertrouwde
Ik werd niet zo makkelijk zwanger
Ik kon snel op consultatie in het fertiliteitskliniek in ZOL Genk. Waar ik echter niet op gerekend had, was dat ik niet zo makkelijk zwanger werd. Ik heb uiteindelijk een emotioneel loodzwaar traject gehad van zes IUI’s, drie IVF-pogingen (drie verse terugplaatsingen en één cryo) en een miskraam.
Uiteindelijk nam ik de beslissing om over te stappen naar LIFE Leuven en daar zouden ze onmiddellijk een stapje verder gaan. De helft van de “geoogste” (klinkt zo ongepast) eicellen zouden bevrucht worden via IVF en de andere helft via ICSI, met als resultaat dat ik vier embryo’s had. Eindelijk kwam er schot in de zaak, met daarna de volgende grote beslissing: zou ik één of twee embryo’s laten terugplaatsen? Ik koos voor twee.
De wachtweken vond ik iedere keer afschuwelijk. Maar deze keer werd mijn geduld beloond: op 21 december deed ik mijn eerste thuistest, met een lichtroze tweede lijntje. Euforisch als ik was deed ik elke dag opnieuw een thuistest om dat roze lijntje donkerder te zien worden. Op 24 december mocht ik gaan voor mijn eerste bloedafname en op 26 december voor de tweede. Het HCG-waarde zou dan moeten verdubbelen. Mijn huisarts stuurde me op 26 december de resultaten direct door zodra hij ze binnen had, en jawel, het was goed. Ik was echt zwanger!
Dan was nu de vraag, was ik zwanger van één kindje of van twee? Stiekem hoopte ik om twee hartslagjes te zien. De eerste echo stond ingepland bij LIFE Leuven op 6 weken en 3 dagen. Daar was een klein vlekje op te zien met een flikkerend achtergrond: er was een mooi vruchtje aanwezig, met tranen van geluk als gevolg.
Vlekkeloze zwangerschap
Mijn zwangerschap verliep vlekkeloos. Buiten het verlies van mijn eetlust (geen misselijkheid) en vermoeidheid had ik geen kwaaltjes. Omdat het zwanger worden wat moeilijker was verlopen, had ik me voorgenomen om me te laten leiden door mijn eigen lichaam. Geen bevallingsfilmpjes, geen dokter Google, geen oneindig aantal boeken om me voor te bereiden op de bevalling, … Ik zou vertrouwen op mijn gynaecoloog en de vroedvrouwen. Wel ben ik gaan kennismaken in het ziekenhuis en de sfeer stelde me direct gerust. Mijn vluchttas pakte ik in met het idee “voorbereid op het zwaarste, hopen op het beste”. Zo pakte ik hoge oma-onderbroeken in, voor mocht ik onverwacht een keizersnede krijgen, voorzag ik mezelf van afleiding voor als de arbeid extreem lang moest duren, enz.
Ik ben tot 38 weken zwangerschap kunnen gaan werken zonder problemen en had me nog nooit zo goed en fit gevoeld. Op 39 weken had ik een controle bij mijn dokter, waar ik extra monitoring kreeg voorgeschreven omdat ik mijn baby minder dan anders voelde bewegen. De eerste monitoring was die dag zelf en was eigenlijk prima, de volgende monitoring was gepland op 39weken en 6 dagen om 15u15. Mijn moeder vergezelde me. De vroedvrouw liep de hele tijd in en uit de kamer (wat de keer ervoor niet gebeurde) en stelde me eindeloos vragen over hoe ik me voelde. Er was toch wat activiteit te zien, “voel je niets? Heb je geen pijn?” “Neen mevrouw, ik heb geen pijn en voel me goed.”
Voor ik mocht vertrekken, belde de vroedvrouw naar de dokter van wacht. Mocht ik die avond bevallen, zou mijn eigen dokter er niet bij zijn, aangezien het vrijdag was. Bij vertrek kreeg ik van de vroedvrouw een doek (lijkt op zo een puppypad) mee om in de auto te leggen, voor als mijn vliezen zouden breken. Ik stond hier verder niet bij stil (naïef) en vroeg mijn moeder om even in het centrum te stoppen, want ik wilde nog wat winkelen.
Het was zover!
Na een gezellige shopnamiddag met mijn moeder en avondeten bij mijn ouders, ging ik naar huis. Even wat op de zetel liggen en tv kijken. Om 20u15 voelde en hoorde ik ‘iets’ knappen. Ik schrok ervan. Toen ik ging rechtstaan, voelde het net alsof ik langzaam in mijn broek aan het plassen was ... Wauw, het was zover! Het besef was er onmiddellijk en de zenuwen sloegen direct toe.
Ik belde naar mijn ouders die me naar het ziekenhuis zouden brengen. Ik vertelde mijn moeder dat ik me even zou douchen en droge kleren wilde aandoen, waarop ze me kordaat antwoordde: “Niks daarvan, maandverband aan en de auto in, we vertrekken nu meteen.” Met het aandoen van een verbandje zag ik dat mijn vruchtwater groen was, daar schrok ik wel even van. Goed, ik zou naar mijn moeder luisteren en vertrekken. In de auto begonnen stilletjes de weeën op te komen, maar nog niet hinderlijk.
Om21u kwam ik aan in het ziekenhuis en moest ik me inschrijven aan de balie, “hallo, ik kom bevallen.” Waarop ik werd aangekeken alsof ik van een andere planeet kwam: “euh, u bedoelt waarschijnlijk monitoring, als blijkt dat de arbeid is begonnen kan je terug naar beneden komen om een bandje en opname papieren te halen.” Ik schoot in de lach en legde uit dat mijn water was gebroken, de weeën waren gestart en dat ik er enkel naar buiten zou gaan met een baby in mijn armen. Zo gezegd, zo gedaan, de papieren waren in orde en het opnamebandje hing rond mijn pols.
Aangekomen op de afdeling werden de weeën al wat sterker en moest ik toch voorover leunen om ze op te vangen, maar ik praatte er nog vlot doorheen. De vroedvrouw van dienst bracht me naar een arbeidskamer en droeg me op me om te kleden zodat ze me kon controleren. Het vruchtwater bevatte meconium, maar ik had al 5 cm ontsluiting! Deze vroedvrouw was op het einde van haar shift, maar bracht alles nog in orde zodat ze de vroedvrouw van de nachtshift kon briefen.
“Ik wist het!”
Voor ze de kamer kon uitlopen, riep mijn moeder haar na dat ze de epidurale al maar klaar zetten, want dit zou hier geen uren meer duren. Ik schoot in de lach en geneerde me een beetje voor haar opmerking, zo veel pijn had ik helemaal niet. Rond 21u30 kwam de vroedvrouw die de monitoring om 15u15 had gedaan mijn kamer op en riep euforisch: “ik wist het, ik wist het gewoon!” en wenste me een vlotte bevalling.
Om 21 u45 gingen mijn weeën van 0 naar 100. Ik kwam in een ware weeënstorm terecht en kon geen woord meer uitbrengen. Doordat het vruchtwater bevuild was moest ik aan de monitor blijven, wat mijn bewegingen hinderde en waardoor ik de weeën dus niet kon opvangen zoals ik wilde. Om 22u15 werd ik nogmaals gecontroleerd en zat ik al op 6 cm. Opnieuw vroeg mijn moeder om mijn epidurale en die werd onmiddellijk geregeld. Ik vermoed dat het 23u was toen de anesthesist de kamer opkwam om me te helpen. De verdoving werkte enkel aan de rechterkant van mijn lichaam, maar wat was ik deze dokter dankbaar. Ik kreeg de opdracht om op mijn linkerzijde te gaan liggen zodat de verdoving ook naar de andere kant kon zakken, en dat werkte.
Na een halfuurtje genieten van de verdoving, zei ik tegen mijn moeder dat ik dringend naar het toilet moest en of ze even de verpleging kon halen. De vroedvrouw kwam binnen en zag het onmiddellijk, er zou een kindje geboren worden. Ik werd naar de bevallingskamer gereden en daar mocht ik beginnen te duwen. Alles verliep in een waas en om 00u23 op mijn uitgerekende datum lag er een warm glibberig lijfje bovenop mijn buik en hoorde ik het zalige geluid van haar huilen … Ik heb een kerngezonde dochter. Na een grondige check-up (wegens meconium in het vruchtwater) werden we beiden gezond verklaard en begon ons avontuur.
Dat alles zo vlot is verlopen, komt volgens mij doordat ik vertrouwde op de ervaringen van mijn moeder en de deskundigheid van mijn lieve vroedvrouwen. Ik had geen geboorteplan, maar wel iemand die me beter dan wie dan ook kende om mijn belangen te verdedigen: mijn moeder!
Ellen