Vraag & antwoord: 'Wat doe ik toch verkeerd bij mijn 5-jarige dochter?'
‘Na 5 jaar mama-zijn zit ik voor het eerst met de handen in het haar. Graag wil ik even de situatie schetsen.
Ik ben een mama van twee kinderen: een meisje van 5 jaar en een jongen van 9 maanden. Ik ben zelf onderwijzeres lager onderwijs, terwijl mijn man lange onregelmatige uren moet werken. De opvoeding is dus vooral mijn taak. Ouders, schoonouders, peters en meters, vriendinnen met en zonder kinderen zijn ook wel altijd aanwezig om in te vallen.’
‘Het probleem gaat vooral over mijn oudste dochter van vijf. Haar karakter en het mijne liggen dicht en ver van elkaar. We zijn allebei sociaal, spontaan, goedlachs, gevoelig, niet stressbestendig, open en altijd bezig. Maar ons tempo verschilt dag en nacht. Zij doet alles zo ontzettend traag, terwijl mijn man en ik (en de kleinste) altijd snel vooruit willen. Ik heb geprobeerd me aan te passen, maar dat lukt me echt niet.
Tweede probleem: ze huilt zo ontzettend veel. Echt onbegrijpelijk veel. Ik vind van mezelf dat ik streng (lees consequent en rechtvaardig) ben. Er zit niet veel structuur in ons leven (we zijn ook nog eens aan het bouwen), maar wel in de dagelijkse routine. Het slaap- en ochtendritueel zijn telkens hetzelfde en toch vloeien er elke avond en ochtend tranen. En dan huilt ze echt tranen met tuiten. Alsof de hele wereld vergaat omdat ze elke avond haar tanden moet poetsen, omdat ze weer haar gezicht moet wassen, omdat ze weer om 18u45 naar bed moet of op 7 u moet opstaan. Bij alles wat voor haar niet ok is, komen er tranen te pas. Tranen, tranen, tranen. Ik begrijp er niks van. Ik heb geprobeerd haar te negeren, liefdevol te benaderen en hard aan te pakken. Niks werkt. Zij houdt nooit op. Meestal is mijn dochter een aangename welopgevoede 'jongedame', want zo gedraagt ze zich wel. Maar als er haar iets niet aanstaat komen de waterlanders erbij kijken. Het begint ons sociaal leven ook aan te tasten. Ik durf haar niet met een gerust hart achter te laten op. Verjaardagsfeestjes omdat ze kuren zou uithalen.
Help ... Hoe leer ik haar dit af? Ik weet het echt niet meer, ondanks dat ik een pedagogische achtergrond heb en dagelijks met tientallen kinderen in gesprek ga. Wat doe ik verkeerd?’
Experte Barbara Frère: creëer ademruimte
Het antwoord is niet zo ver te zoeken. Je beschrijft een duidelijke structuur en een duidelijke planning. Ik merk ook op dat je heel goed bent in organiseren. Je dochter geeft echter aan dat het tempo in deze structuur voor haar te hoog ligt en dat ze geen ademruimte heeft. Ze hapt door het wenen letterlijk naar adem… Ik vind geen tempoloze momenten terug in de planning.
Zijn er momenten waarop je dochter eens volgens eigen tempo in het gezin kan meedraaien. Hebben jullie soms een ‘lazy day’ waarin ‘alles mag en niets moet’? Je dochter maakt jullie erop attent dat jullie misschien wel jezelf voorbijhollen.
Inbouwen van rustige momenten en zelf tot rust komen
De enige oplossing is op regelmatige basis (wekelijks) rustige momenten in te bouwen in de veilige omgeving van jullie eigen nest. De aanwezigheid van ouders die zelf tot rust komen, is de beste weldoener voor het welzijn van je dochter.
Je mag ook de impact op het gezinsevenwicht veroorzaakt door een nieuwe baby en verbouwingen niet onderschatten. Daarover in communicatie gaan met je dochter is nog moeilijk. Het is beter om vooral momenten te creëren waarin rust overheerst zodat iedereen letterlijk op adem kan komen. Wij denken soms dat we door te plannen alles kunnen onder controle kunnen hebben. Het tegendeel is waar, juist dan verliezen we wel eens de controle. Door ademruimte te geven aan alle gezinsleden komt pas de controle terug. Bewaak dat dit binnen jullie eigen veilige cocon gebeurt.
