6578fi.jpg

Waarom ‘mama meltdowns’ goed zijn voor je kinderen

6/03/2023

Kiezen… Niet het ‘kiezen is verliezen’-type. Maar het voelt wel zo. Gutje (14 maanden) krijgt kiezen. Bij mijn oudste dochter waren ze er plots, nooit iets van gemerkt. Niet dat het met haar altijd zo simpel was of is hoor.

Gutje heeft een hele (hele, hele, hele) lange tijd vreselijk geslapen. Na een bezoekje aan de beste babyosteopate van het hele universum sliep ze plots het klokje rond. Na meer dan een jaar in een waas van vermoeidheid te hebben doorgebracht kreeg de wereld plots weer kleur. Gutje slaapt! En nog steeds, maar niet als ze ziek is, of zich niet lekker voelt.

En dan komen er dus kiezen

En dan komen er kiezen. Het was al een paar dagen woelig met haar. Maar we wisten niet juist wat er scheelde. Ik vertelde het bij de opvang ‘Ik denk dat ze weer tandjes krijgt, maar ik heb nog niets gevonden.’ Toen ik haar later die dag weer ging ophalen keek de onthaalouder me doordringend aan. ‘Het zijn kiezen…’ en ‘Ik denk dat we even terug naar af zijn…’

Want niemand weet als zij hoe het is wanneer Gutje zich niet lekker voelt. Gutje wil alleen maar plakken. ‘Mama Velcro’ zeggen we hier al lachend. Ze slaapt nauwelijks, eet nauwelijks en zeurt ononderbroken. Dan neem ik het draagsysteem. Plak ik haar op mijn rug en loop zo uren rond tot ik ’s avonds verga van de rugpijn. Maar kiezen tussen rugpijn of het eindeloze gejammer is niet moeilijk.

Begrijp me niet verkeerd. Ik zie mijn kinderen doodgraag. Er komt geen ‘maar’. Er komt een ‘en’. Mijn kinderen zijn het beste ‘en’ het zwaarste dat me ooit is overkomen. Ze zijn geweldig, prachtig, vermoeiend ‘en’ pittig. En ik hou van hen. Altijd.

Mijn onthaalouder had gelijk. De nachten zijn weer terug naar af. De dagen zijn op zijn minst gezegd gepeperd. Ik sta te koken op een been terwijl Gutje probeert het ander been op te klimmen. En tussen de dutjes door probeer ik een startende zaak als zelfstandige te runnen.

Weg geduld

En mijn geduld… Dat is weg. En dat vind ik het ergste. Want dan is er nog Reine. Mijn lieve hooggevoelige meid van 3 jaartjes jong. 

De voorbije nacht was er een van pure waanzin. Uur na uur na uur na uur. Gejammer en gehuil. Gutje in bedje, uit bedje, bij ons in bed, aan de borst, een flesje, pijnstilling, luier checken, in de armen van mijn man, in mijn armen, mijn man en Gutje beneden in de zetel, tot het vrolijke stemmetje van Reine door de gang klinkt “Mama! Papa! Ik ben wakker!”

En dan voel ik het al. Ik ben op. Leeg. Uitgeput. Mijn man moet gaan werken en ik moet het 9 uur alleen trekken. Ik zet de kinderen samen in de woonkamer en probeer nog even op de zetel te gaan liggen. Op het salontafeltje ligt een hypocriet half opgegeten pakje koekjes van de avond voorheen. “Mama, mama! Kijk! Koekjes!” roept Reine, terwijl ze er eentje probeert uit te halen. Het kost mij al mijn wilskracht om het ‘juiste’ te doen. “Neen, schat. Het is nog heel vroeg. In koekjes zit veel suiker,  dat is niet goed voor je. Deze namiddag na je fruitjes mag je een koekje, nu nog niet.” Net of het uitstellen van een suikerdosis beter is…

En het duurt niet lang voor Reine zich begint af te reageren op haar zusje. “Niet op je zus gaan zitten!” maar ze geeft niet af. Gutje huilt en ik ontplof. Ik roep en vloek, tier en brul, pak Reine op en zet haar in de gang. “Blijf hier maar staan!” Volledig buiten proportie in vergelijking met hoe we er hier normaal mee omgaan.

Aan de mama’s met hooggevoelige bloempjes moet ik niet vertellen wat er volgt… Reine wordt razend. Ze weet dat ik anders heb gereageerd en vindt het onrechtvaardig. Ze hapt naar adem en de tranen rollen over haar wangen. Ik voel me instant de ‘lulligste’ moeder van het jaar. Ze loopt de woonkamer terug binnen en rent naar haar papa. “Pakken! Pakken!” Maar mijn man heeft zich overslapen en moest al een kwartier geleden naar zijn werk vertrokken zijn. 

Het kwaad is geschied

Maar het kwaad is geschied en Reine heeft geen anker meer in een zee van gevoelens die haar overspoelen en haar telkens kopje onder duwen. 

Mijn man moet de deur op slot draaien wanneer hij vertrekt. Reine gilt en roept en probeert radeloos het raam te openen om zo naar buiten te klimmen en papa achterna te gaan. “Ik wil mee werken, alsjeblieft papa niet weg gaan!” 

En ik loop achter haar. Rustig en zacht. Ik probeer haar aan te raken. Laat haar razen. Probeer haar gevoelens te benoemen. “Je bent echt heel boos en verdrietig. Je wil niet dat papa weg gaat.” Maar ik weet dat ik de eerste tien minuten geen oogcontact moet verwachten. Wanneer ik merk dat ze me kan horen probeer ik opnieuw zachtjes over haar arm te strelen. “Sorry lieverd. Mama had niet zo mogen roepen.” “Ik wil mee met papa. Papa mag niet weg!”

Het gaat zo bijna anderhalf uur door. Ze heeft een ongelukje en wil geen proper onderbroekje maar een luier. Ze wil een boterham maar niet degene die ik heb gemaakt. Ze wil haar pyjama terug aan doen maar hij moet binnenstebuiten. Ze wil drinken maar alleen uit die ene beker die in de vaatwasser staat. Ze probeert controle te krijgen. Niet over haar absurde eisen. Ze test er op los om te weten te komen of ik écht weer haar veilige haven ben. Rustig, rechtvaardig, en duidelijk over wat mag en wat niet.

Ik blijf haar rustig volgen met Gutje op mijn arm. “Wat ben je verdrietig lieverd. Mama ziet dat je het erg moeilijk hebt.” Ze kruipt snikkend op mijn schoot en we houden elkaar met drietjes stevig vast. De rust keert weer. 

Dit is gewoon de realiteit

Ik weet dat er vandaag nog momenten als dit gaan passeren. Ik ben moe, en niet de mama die ik graag wil zijn. Reine is moe, want ook zij heeft Gutje horen huilen. Gutje is moe, ze heeft nauwelijks geslapen van de pijn.

Soms is dit gewoon de realiteit. Kiezen of geen kiezen. Hooggevoelig kind of niet. Vandaag wordt ploeteren. 

Ik voel me vaak schuldig wanneer ik mijn geduld verlies. Een kind van 3 jaar heeft niet de remmingen van een volwassene. Het is absurd te verwachten dat ze zich niet afreageert op haar zusje. Ze voelt haarfijn aan dat Gutje er voor iets tussen zit dat mama en papa anders doen. Haar vertellen dat ze niet zo gevoelig mag zijn zou hetzelfde zijn als haar zeggen dat ze geen blauwe ogen mag hebben: zinloos en kwetsend. En Gutje iets kwalijk nemen? Dat slaagt ook nergens op. Dan kan ik alleen maar concluderen dat de verantwoordelijkheid bij mij ligt.

Stel dat we ons allemaal konden inhouden. Dat we nooit ons geduld verloren. Dat we altijd alles onder controle hadden …

Wat geef je je kind dan mee? Je leert hen dat je nooit mag uithalen. Dat je je vermoeidheid niet mag laten zien. Dat je perfect moet zijn. Dat je altijd de volle 100% moet presteren.

Als ik Reine afstraf wanneer haar emoties de overhand nemen leer ik haar dat ze die niet mag voelen. Dat ze niet boos mag zijn. Dat ze alles moet opkroppen en altijd correct moet handelen.

Wanneer ik fouten maak laat ik mijn dochters zien dat dat mag. Wanneer ik moe ben en we eten boterhammetjes voor de televisie laat ik mijn dochters zien dat je jezelf iets mag gunnen. Dat je het jezelf gemakkelijk mag maken. Dat je lief mag zijn voor jezelf en de lat lager mag leggen.

Wanneer ik me verontschuldig voor mijn gebrul leer ik mijn dochters dat het oké is je kwetsbaar op te stellen en je fouten toe te geven. Dat uitbarstingen bij het leven horen en dat je het weer goed kan maken. Vooral dat: je kan het weer goed maken.

Aan alle mama’s die fouten maken: een dikke pluim. Je laat zien dat je niet perfect bent en dat je dat niet verwacht van je kinderen. Dat is een van de mooiste kernwaarheden die je hen kan meegeven in het leven.

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes