Waarom elke zwangerschap me toch echt wel een tand kost

Mijn eigen moeder zei het al: ‘elk kind kost je een tand’. Een oude volkswijsheid die de omaatjes al eens graag als een ‘fait-divers’ opwerpen tijdens een gesprekje over mijn huidige zwangerschap. Ik weet niet of het helemaal wetenschappelijk onderbouwd is. 

Heb ik nu gewoon pech of is er toch wat van aan?

Na de geboorte van mijn eerste kind boekte ik onmiddellijk een afspraak. En ja hoor, de foto van mijn gebit loog er niet om: verschillende gaatjes en zelfs een paar diepe! Hoe is dat nu gebeurd zeg?

Ik kan achteraf gezien wel wat verklaringen voor de plotse aftakeling van mijn gebit tijdens mijn zwangerschap vinden. Als je regelmatig moet overgeven, dan tast het zuur toch je tandglazuur aan? Ik voelde me ook maanden misselijk. De activiteit beperkte zich tot liggen en af en toe wat cola drinken. Elke beweging kostte me veel energie. Dus de trap op om mijn tanden te poetsen? Een tandenborstel in mijn mond steken terwijl een dergelijke handeling mijn kokhalsreflex net extra stimuleerde? Neen, bedankt! Ik probeerde wel maar ik heb die maanden echt wel minder grondig gepoetst.

Wake-up call van mijn tandarts

‘Flos je regelmatig?’ De jonge tandarts kijkt nogal streng tijdens de jaarlijkse controle.

‘Ik heb mijn flosdraad altijd bij’, antwoord ik. ‘En gebruik je die dan dagelijks?’ vraagt ze nog.

Ik voel me meteen betrapt. ‘Je tandvlees is ontstoken. Onder invloed van de zwangerschapshormonen is dit niet ongebruikelijk. Maar je moet je tanden en je tandvlees wel verzorgen of je tanden vallen uit.’ SLIK. Wake-up call.

Om mijn schuldgevoel compleet te maken komt er diezelfde avond een stuk glazuur van mijn kies los. Ik panikeer onmiddellijk. De tand lijkt ook vanbinnen beschadigd. ‘Dit kind kost mij een mooie grote tand!’snik ik (die hormonen hé) waarop mijn man heel hard moet lachen. In ieder geval als je wil vermijden dat je elk kind met een tand betaalt zoals ik, flos en poets regelmatig!